อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 464

เซียวหลันยวนฟังคำพูดของฟู่จาวหนิงแล้วรู้สึกจิตใจกลัดกลุ้มขึ้นมา

"เจ้าจะคิดให้มันชัดเจนไปเสียทุกเรื่องเลยหรือ?"

"ควรจะคิดให้ชัดเจนหน่อย เผื่อพอถึงเวลาที่พ่อกับแม่ข้ากลับมา ท่านคิดจะล้างแค้น แล้วยังมาเพิ่มเรื่องที่ข้าติดค้างไว้ ถึงตอนนั้นครอบครัวของข้าคงจะแบกรับไม่ไหว"

"เอาล่ะ แล้วแต่เจ้าเถอะ"

เซียวหลันยวนหลังจากเอ่ยเสียงขรึมก็มองไปทางชิงอี "ครึ่งชั่วยามแล้ว ให้คนพวกนั้นออกมาทันที ถ้ากล้าถ่วงเวลาก็หิ้วตัวออกไปโยนทะเลสาบเลย!"

ชิงอี: ท่านอ๋อง เหมือนว่าจะยังมีเวลาอยู่อีกหน่อย?

แต่พอเห็นกลิ่นอายเย็นชาที่แผ่ออกมาทั่วร่างท่านอ๋อง ชิงอีเองก็ไม่กล้าเข้าไปยั่วโมโห จึงรีบร้อนขานรับทันที เดินเข้าไปถ่ายทอดคำพูด

คนทั้งหมดของผู้เฒ่าฟู่รองผู้เฒ่าฟู่สามล้วนโอดครวญถูกองครักษ์เงามังกรหิ้วตัวออกมาจากในเรือน

พวกเขาแต่ละคนซมซานกันสุดๆ ในมือทุกคน บนตัว ล้วนหยิบย้ายของเท่าที่จะทำได้ แต่เวลาของพวกเขาก็ยังไม่มากพอ ดังนั้นของเหล่านี้จึงยังไม่ทันทำหีบห่อดีดี ระเกะระกะไปหมด

ตอนที่คนถูกไล่ออกมาของเหล่านั้นก็ยังหล่นตุบร่วงกราวลงกับพื้น

พวกของฟู่เจียวเจียวร้องห่มร้องไห้จนแทบจะทนไม่ไหว

พวกเขาเดิมทีคิดว่าจะขายเรือนตระกูลฟู่ได้ เกือบจะได้มีคืนวันที่ดีดีแล้ว หลังจากนี้พวกเขาจะมีบ้านเป็นของตนเอง ไม่ใช่รู้สึกแต่ว่าที่นี่เป็นของผู้เฒ่าฟู่

แต่ทั้หงมดนี้ก็ไม่ได้เดินไปตามแผนการของพวกเขา ตอนนี้พวกเขายังถูกไล่ตะเพิดออกมาอีก

"ฟู่จาวหนิงเจ้ารีบบอกกับอ๋องเจวี้ยนเร็ว..."

ฟู่เป่าเจินพอเห็นฟู่จาวหนิงก็แผดเสียงคร่ำครวญออกมา

ฟู่จาวหนิงยังไม่ทันพูดอะไร เซียวหลันยวนก็เอ่ยขึ้นเสียงเย็นแล้ว "ไม่เคารพต่อพระชายา ตบปาก"

"ขอรับ!"

มีคนเข้าไปจับส้นรองเท้าฟาดไปที่ปากของฟู่เป่าเจิน

ฟู่เป่าเจินมึนงงไปหมด จากนั้นจึงร้องไห้จ้าออกมา

ฮูหยินสามรรีบปิดปากของนาง เอ่ยขึ้นสั่นพังพาบ "เป่าเจิน ไม่ต้องร้องไม่ต้องร้อง เจ้ายังมองไม่ออกอีกหรือ ว่าอ๋องเจวี้ยนไม่ควรไปยุแหย่"

ถ้าอีกเดี๋ยวเขาบอกว่าฟู่เป่าเจินร้องไห้จนเขารำคาญ ให้คนหิ้วฟู่เป่าเจินไปฟันทิ้งขึ้นมาจะทำอย่างไร?

ฟู่เป่าเจินปิดปาก น้ำตาร่วงลงมาอย่างพรั่งพรู

พวกนางล้วนมองฟู่จาวหนิง

ก่อนหน้านี้ฟู่จาวหนิงถูกพวกนางรังแก ไม่กล้าที่จะพูดอะไรกับพวกนางเลยด้วยซ้ำ ผู้เฒ่าฟู่เองก็คอยห้ามนางไว้ด้วย

แต่นี่ไม่รู้เพราะอะไร แค่พริบตาเดียว ฟู่จาวหนิงก็กลายเป็นคนที่พวกนางไปยั่วแหย่ไม่ได้แล้ว

"ยังไม่ไล่คนออกไปอีกหรือ? ที่นี่เป็นบ้านของภรรยาข้า ข้าจึงต้องมาพักอยู่บ้าง แล้วในบ้านกลับมีแต่พวกคนนอกเป็นกาฝากแบบนี้ได้อย่างไร?" เซียวหลันยวนใช้เหตุผลนี้

ต่อให้องค์จักรพรรดิมาเองก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้

นี่คือเรื่องของบ้านของครอบครัว

เซียวหลันยวนออกหน้าแทนฟู่จาวหนิง เขาจะมายุ่มย่ามได้หรือ?

และคนเหล่านี้ก็แค่มาอยู่อาศัยในบ้านตระกูลฟู่จริงๆ และพวกเขาก็ไร้ประโยชน์ อยู่มาตั้งนานก็ยังกลืนเรือนตระกูลฟู่ไว้ในมือไม่ได้

"อ๋องเจวี้ยน"

ฟู่รั่วเสวี่ยรู้สึกว่าตนเองจะมากน้อยก็ยังเป็นหญิงสาวที่โดดเด่นที่สุดในตระกูลฟู่ ไม่เชื่อว่าอ๋องเจวี้ยนจะไม่รู้สึกสงสารบ้างเลยแม้แต่น้อย

เสียงของนางสั่นเครือ สีหน้าขาวซีด พยายามยืดหลังตรง ทำให้ตนเองมองแล้วดูเป็นหญิ่งสาวที่สง่าราศีและหยิ่งทะนง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน