อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 465

ฟู่จาวหนิงเองพูดขอบคุณมาอีกคำหนึ่ง

เซียวหลันยวนมองนาง เรื่องอะไรก็ต้องคิดให้มันชัดเจนแบบนี้เลยหรือ?

และไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตอนนี้พอได้ยินนางบอกขอบคุณกับตนเอง แล้วยังใช้สีหน้ากับน้ำเสียงที่สงบเช่นนี้อีก เซียวหลันยวนรู้สึกว่าความหดหู่ในใจมันพุ่งขึ้นมาแล้ว

เขาเอ่ยขึ้น คิดจะอธิบาย "ซ่งอวิ๋นเหยา"

"เซียวหลันยวน ข้าจะพูดกับท่านให้ชัดเจนอีกครั้ง ข้าจะไม่ปล่อยนางไปแน่" ฟู่จาวหนิงตัดบทเขา

ดังนั้นอย่าคิดจะพูดอะไรแทนซ่งอวิ๋นเหยา นางไม่ฟัง

"ยังไม่ต้องแตะต้องนางชั่วคราวได้ไหม? ชั่วคราว"

พอได้ยินคำพูดของเซียวหลันยวน ฟู่จาวหนิงในใจก็นิ่งขรึม ดังนั้นเขาจึงคิดอ้อนวอนนางให้ปล่อยซ่งอวิ๋นเหยาไปหรือ?

ซ่งอวิ๋นเหยาทำอย่างนั้นกับนาง เขาเองก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้

"ท่านรู้ว่าถ้าแผนการนี้ของนางทำสำเร็จ ข้าจะมีสภาพเช่นไหนใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงถามขึ้นมาคำหนึ่ง

เซ๊ยวหลันยวนนิ่งขรึมตอบมาว่า "แค่รอเท่านั้น"

"รออะไร?"

"ข้ามีเรื่องหนึ่งต้องการจะพิสูจน์" เซียวหลันยวนตอบ "ครั้งนั้นมีคนที่ช่วยเหลือข้าไว้ครั้งหนึ่ง คนคนนั้น ข้าอยากจะรู้ว่าใช่นางไหม"

ฟู่จาวหนิงตกตะลึงไป จากนั้นจึงหัวเราะขึ้นมา

"เช่นนั้นข้าขอถามหน่อย ถ้าหากว่าใช่ล่ะ?"

ถ้าหากใช่ล่ะ?

คนคนนั้นเป็นคนที่มอบแสงสว่างและความอบอุ่นให้กับเขาตอนที่เขาเจ็บปวดสิ้นหวังมากที่สุด

แล้วเขาจะทำอย่างไร?

"ถ้าหากเป็นนาง ข้าก็แก้แค้นกับนางไม่ได้แล้วใช่ไหม? ข้าเสียเปรียบขนาดนี้ แต่ต้องกล้ำกลืนลงไปเงียบๆ หรือ?"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่านี่มันน่าขันเหลือเกิน "พวกเราทางใครทางมันดีกว่า"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน