อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 466

ฟู่จาวหนิงได้ยินเสียงห้อตะบึงของรถม้าห่างออกไป จึงหมุนตัวกลับมามอง และก็เห็นกลุ่มองครักษ์เงามังกรออกไปด้วยเช่นกัน

นางเม้มริมฝีปาก

เสี่ยวเถาพุ่งเข้ามา เอ่ยถามขึ้นเสียงเบา "คุณหนู ท่านอ๋องเองก็โกรธขึ้นแล้วใช่ไหม?"

"ใครจะรู้? บางทีอาจจะโกรธที่เมื่อครู่ข้ารังแก่ซ่งอวิ๋นเหยากระมัง?"

"หา" เสี่ยวเถางงงัน

เป็นเช่นนี้หรือ?

แต่ว่านางเองก็เห็นไม่ชัด

ฟู่จาวหนิงหลังจากเข้าไปก็โยนเรื่องของเซียวหลันยวนทิ้งไปข้างๆ ก่อน

ตอนนี้เรือนตระกูลฟู่ในที่สุดก็ะเหลือแค่คนของพวกนางแล้ว!

ไล่คนเหล่านั้นออกไปหมด ทำให้กระทั่งอากาศก็ยังดูปลอดโปร่งขึ้นมากเลยด้วย!

แต่ว่าพวกเขาเองก็ออกไปอย่างเร่งร้อน ตอนนี้ทำเอาเละเทะไปหมด บนพื้นกับในห้องยังมีของอยู่อีกไม่น้อย ราวกับถูกกวาดออกไปอย่างไรอย่างนั้น

ฟู่จาววหนิงเดินดูรอบหนึ่ง หลังจากดูแล้วในใจก็ไม่ได้รู้สึกแย่ลง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องเล็ก

"เสี่ยวเถา ไปบอกพวกป้าจงหน่อย ว่าถัดจากนี้ก็จัดการเก็บกวาดเสีย ที่กวาดได้ก็กวาด ที่ล้างได้ก็ล้าง แล้วก็ ของที่ทิ้งได้ก็ทิ้ง! พวกเราหลังจากนี้จะได้มีวันคืนที่สงบสุขแล้ว!"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกแจ่มใสขึ้นจริงๆ

เพราะก่อนหน้านี้ในความทรงจำคุณหนูฟู่ในตอนนี้ก็ถือว่าเป็นนางเหมือนกัน ดังนั้นนางเองก็เหมือนจะถูกคนหล่านี้รังแกกับโกรธจนชินไปแล้ว ตอนนี้ก็เหมือนผ่อนใจโล่งออกมาได้

พวกเสี่ยวเถาเองก็ดีใจมาก

"เจ้าค่ะ!"

ลุงจงป้าจงดีใจยิ่งกว่า ทุกคนล้วนยิ้มกันเบิกบาน ต่อให้หลังจากนี้งานของพวกเขาจะมากขึ้น จะวุ่นวายขึ้น แต่ก็ยังรู้สึกดีใจมากอยู่ดี

ฟู่จาวหนิงคิดๆ จึงตรงไปหาผู้เฒ่าฟู่เสียก่อน

เมื่อครู่นางถามแล้ว หลังจากที่เซียวหลันยวนส่งคนเข้ามาก็ให้พวกของสืออีคอยคุ้มกันห้องของผู้เฒ่าฟู่ ไม่ให้คนอื่นเข้ามาพูดอะไร และไม่ให้ผู้เฒ่าฟู่ได้ยินอะไรอีกด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน