อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 467

ผู้เฒ่าฟู่ต่อมาก็ก่นด่าพวกผู้เฒ่าฟู่รองอยู่นานสองนาน

ฟู่จาวหนิงกลัวว่าเขาจะโมโหจนย่ำแย่ จึงปลอบเขาอยู่พักหนึ่ง ลงเข็มให้จากนั้นก็ให้พักผ่อน

ลุงจงถอนหายใจ

"อันที่จริงท่านผู้เฒ่าก่อนหน้านี้ก็อยากให้พวกผู้เฒ่ารองฟู่อยู่ด้วยจริงๆ และอยากจะช่วงประคับประคองพวกเขา ท่านผู้เฒ่าเองก็ชอบให้ในบ้านคึกครื้น ไม่ใช่เย็นชาเงียบเชียบ"

"ความคึกครื้นบางทีไม่ต้องก็ได้" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

"ใช่ไหมล่ะ" ลุงจงส่ายหัว "ผู้เฒ่าฟู่ของเราเป็นคนดีเกินไป คิดจะช่วยประคับประคองพวกเขาทั้งหมดขึ้นมา ให้ยืนอยู่ในเมืองหลวงได้อย่างมั่นคง แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่าคนจะละโมบถึงเพียงนี้ แค่นี้ยังไม่พอ นี่คิดจะข้ามสะพานแล้วยังรื้อสะพานทิ้งอีก"

นางเองก็ไม่มีคำพูดเลือกสรรมาก และพูดไม่ออกถึงคำพูดแย่ๆ ด้วย อันที่จริงนี่มันแค่ข้ามสะพานแล้วรื้อสะพานทิ้งเสียที่ไหน

คนเหล่านั้นใจดำถึงที่สุดจริงๆ ใจดำโหดเหี้ยมเอามากๆ

เดิมทีต้องการจะให้พวกเขาตายเสียด้วยซ้ำ

"บุญคุณข้าวหนึ่งเซิงกลายเป็นความแค้นข้าวหนึ่งโต่ว พวกเขาอยากจะให้บ้านตระกูลฟู่ทั้งหมดกลายเป็นของพวกเขาจนจะแย่อยู่แล้ว"

"เอาล่ะ ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาแล้ว ถึงอย่างไรพวกเจ้าก็จะได้ หลังจากนี้ประตูใหญ่บ้านตระกูลฟู่จะไม่เปิดให้กับพวกเขาอีกแม้แต่คนเดียว"

หลังจากนี้คนเหล่านั้นใครมาหาก็ปฏิเสธไปให้หมด

"คุณหนู พวกเขายังเหลือของบางส่วนไว้ ถ้าพวกเขาบอกว่าจะเข้ามาเอาของล่ะ" ป้าจงถาม

"ไม่ให้ ไม่ต้องเปิดประตู"

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่ใช่คนที่ใจดีนัก คนเหล่านั้นอยู่ที่นี่มายี่สิบปี นั่นเป็นการเอาเปรียบครั้งมโหฬารเลยทีเดียว

ยิ่งไปกว่านั้นร้านก่อนหน้านี้พวกเขาก็ยื่นมือเข้าไปด้วย หลายปีนี้พวกเขาสามารถซื้ออะไรเข้ามาได้จริงๆ บ้าง พูดแล้วมันเป็นเงินของพวกเขาหรือ?

คิดดูแล้ว ของเหล่านั้นล้วนเป็นของพวกเขาทั้งนั้น

"ขอรับ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน