อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 468

ฟู่จาวหนิงรีบเอ่ยขึ้นว่า "ไม่ต้องกังวล ข้าเองก็ยินดีต้อนรับอย่างจริงใจ ในบ้านพวกเราตอนนี้มีห้องหับอยู่มากมาย แค่พวกเราเองก็พักกันไม่หมดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นท่านปู่เองก็ชอบความคึกครื้นด้วย ข้าเห็นว่าลุงฟางเองก็สามารถมาพูดคุยเรื่องใบชาอาหารจากภายนอกกับเขาได้ ท่านปู่ข้าจะต้องดีใจมากแน่"

ท่านปู่ต้องการบรรยากาศของคนมาตลอด พวกเขาเข้ามาอยู่ด้วยไม่มีอะไรไม่สะดวก

เช่นนั้นข้าเองก็ได้ ข้าพูดกับผู้เฒ่าฟู่ได้สามวันสามคืนโดยไม่ซ้ำกันเลย"

เศรษฐีฟางก็ "ความหยิ่งทะนงทะยานขึ้นฟ้า" ทันที

ฮูหยินฟางเองก็หัวเราะก่นด่าขึ้นมาคำหนึ่ง "ใครจะยอมฟังเจ้าพล่ามสามวันสามคืนกัน? ไม่เหนื่อยหรือไง!"

ฟางซือฉิงเองก็ปิดปากขึ้นมา

นางรู้สึกว่าน่ายินดีจริงๆ นี่ได้มาเดินเคียงกับฟู่จาวหนิงใกล้ขนาดนี้แล้ว ท่านพ่อท่านแม่ชอบฟู่จาวหนิงมาก นางเองก็จะได้มาหาฟู่จาวหนิงบ่อยขึ้น

ฟู่จาวหนิงเห็นคนคุ้มกันเรือนที่เศรษฐีฟางพามาด้วยทั้งสองคน ไม่เลวเลย

"พวกเขาก่อนหน้านี้ล้วนเป็นคนคุ้มกัน" เศรษฐีฟางอธิบายกับนาง "ระหว่างทางเกิดเรื่องขึ้น ในบ้านเองก็ไม่อยากให้พวกเขาไปเป็นคนคุ้มกันอีก ดังนั้นจึงอยากจะหางานอื่นทำ"

พวกงานชั่วคราวหาเช้ากินค่ำที่ไปอยู่ตามเรือนใหญ่ๆ คนเหล่านี้ก็ทำกันจนชินไปแล้ว จะมากน้อยก็ยังรู้สึกถึงแรงกดดันอยู่

ดังนั้นอย่างในบ้านตระกูลฟางจึงเป็นตัวเลือกที่ดีหน่อย และอย่างในบ้านตระกูลฟู่ พวกเขาก็ยังรู้สึกว่าเหมาะสม

"คนที่พวกเขารู้จักก็มีไม่มาก รู้ตื้นลึกหน้าบางเป็นอย่างดี ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็จะฉุดไว้จนหนีกันไม่พ้นทั้งหมด ดังนั้นพวกเขาปกติจึงคอยดูแลกันและกัน วางใจได้"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าดีมาก จึงรับสองคนนี้เอาไว้แล้ว

"นอกจากนี้ยังมีอีกสี่คน วันนี้ยังมากันไม่ทัน พรุ่งนี้ข้าจะไปหาพวกเขาอีกครั้ง ถึงตอนนั้นจะพามาหาเจ้า"

เศรษฐีฟางพอเห็นฟู่จาวหนิงเชื่อใจเขาเช่นนี้ ก็ดีใจเอามากๆ

"ได้ คนที่ลุงฟางหามาข้าก็วางใจ"

ฟู่จาวหนิงก่อนหน้านี้เคยเห็นคนที่คอยคุ้มกันฟางซือฉิงแล้ว รู้สึกว่าสายตาการมองคนของเศรษฐีหางเองก็มีอยู่ ดังนั้นจึงค่อนข้างวางใจ

คนคุ้มกันเรือนสองคนนี้พอทิ้งไว้ก็ไปหาลุงจงทันที ให้เขาจัดการเรื่องงานให้ ดูขยันขันแข็งดี

ฮองเฮาตัดบทนางเสียงเย็น "นี่ข้าโมโหจนจะบ้าอยู่แล้ว"

ฮูหยินพรงเยว่คุกเข่าอยู่ตรงนั้นไม่กล้าลุกขึ้น

"ท่านฮองเฮา เรื่องนี้ หนึ่งคือท่านหญิงอวิ๋นเหยา สองคือท่านอ๋องเจวี้ยน ทั้งสองคนล้วนเป็นคนที่ข้าน้อยไม่อาจไปยั่วยุได้ ข้าน้อยเองก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน"

"ข้าเห็นว่าซ่งอวิ๋นเหยาพอไปต้าชื่อมาครั้งหนึ่ง กลับไม่ได้เฉลียวฉลาดเช่นแต่ก่อนเสียแล้ว"

ฮองเฮาดูหงุดหงิด

เรื่องอะไรก็คิดจะมาทำแต่ในหอจันทร์หยาดหรือ แล้วยังทำพังอีก!

ครู่หนึ่ง ฮูหยินหรงเยว่ก็ไม่เข้าใจว่าฮองเฮากำลังโมโหที่ซ่งอวิ๋นเหยามาทำเรื่องในหอจันทร์หยาด หรือว่ากำลังโกรธที่นางทำเรื่องพังกันแน่

"ท่านฮองเฮา ข้าอยากจะไปอ้อนวอนอ๋องเจวี้ยน แต่ว่าอ๋องเจวี้ยนดูแล้วเหมือนจะคอยสนับสนุนพระชายาอ๋องเจวี้ยนจนถึงที่สุดจริงๆ แล้วจะทำอย่างไรดี"