อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 469

ฮองเฮาฟังถึงจุดนี้ก็โมโหขึ้นมา

นางโมโหซ่งอวิ๋นเหยา โมโหอ๋องเจวี้ยนมากด้วย แต่ก็ไม่รู้เพราะอะไร ที่เกลียดชังที่สุดคือฟู่จาวหนิง

ล้วนเป็นเพราะฟู่จาวหนิง

"อ๋องเจวี้ยนเองก็ไม่รู้ว่าไปทำอีท่าไหน ตระกูลฟู่เห็นๆ อยู่ว่าเป็นศัตรูของเขา แต่นี่ก็ยังจะรับฟู่จาวหนิงมาเป็นภรรยาให้ได้"

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังดีกับฟู่จาวหนิงมากด้วย เอาแต่คอยสนับสนุนฟู่จาวหนิง

ฮูหยินหรงเยว่ในใจก็เกลียดชัง "นางจะต้องเป็นเหมือนแม่นางแน่ๆ ที่มีวิธีการต่างๆ นานากับพวกชายหนุ่ม"

ตอนนั้นนางชอบฟู่จิ้นเชิน แต่ว่าฟู่หลินซื่อก็มาคว้าใจของฟู่จิ้นเชินไป

หลังจากทั้งสองคนแต่งงานกัน ฟู่จิ้นเชินก็เอาแต่ปกป้องฟู่หลินซื่อ กระทั่งยังปกป้องนางราวกับไข่ในหิน

ฮองเฮามองฮูหยินหรงเยว่ผาดหนึ่ง ร้องเชอะขึ้น "เจ้ายังจะพูดได้อีกนะ? ตอนนั้นให้โอกาสเจ้าไปทีหนึ่ง เจ้าก็ไม่ได้เรื่องเสียเหลือเกิน ปล่อยฟู่จิ้นเชินออกไปเปล่าๆ เสียอย่างนั้น"

นางพอพูดถึงเรื่องนี้ ฮูหยินหรงเยว่ก็รู้สึกว่าในใจแสนจะเดือดดาล

หลายปีมานี้นางเอาแต่ปล่อยวางผู้ชายคนนั้นไม่ลง แล้วก็เอาแต่ชิงชังลูกของเขาคนนั้นกับผู้หญิงคนอื่น และเพราะตอนนั้นนางได้โอกาสมาครั้งหนึ่ง นางได้อยู่ในห้องเดียวกันกับฟู่จิ้นเชินกระทาชายที่กินยาลงไปแล้ว นางเองก็ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกมาจนหมด ทำทุกอย่างที่หญิงคนหนึ่งจะทำได้แล้ว

แต่นางก็บิดเอวส่ายสะโพกต่อหน้าฟู่จิ้นเชิน แต่ก็ทำให้ชายคนนั้นเสียการควบคุมไม่ได้เลย

เขากระทั่งพูดว่า เขาจะไม่แตะต้องหญิงสาวคนไหนนอกจากภรรยาของตน

สิ่งนี้ทำเอาฮูหยินหรงเยว่สั่นสะเทือนอย่างมาก และได้รับกระทบมากเช่นกัน

ครั้งนั้นนำความรู้สึกพ่ายแพ้มาให้นางอย่างมากมายมหาศาล ทำลายความเชื่อมั่นในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งของนางจนย่อยยับ!

ฟู่จิ้นเชินน่าชิงชังนัก!

และฟู่หลินซื่อที่หลอกล่อให้เขาปกป้องนางเหมือนไข่ในหินยิ่งน่าชิงชังกว่า

ฟู่จาวหนิงในฐานะที่เป็นลูกสาวของพวกเขา แน่นอนว่าจะยิ่งชิงชังหนักขึ้นไปอีก ถ้าหากเป็นไปได้ ฮูหยินหรงเยว่ก็อยากจะทำลายฟู่จาวหนิงทิ้งเสีย!

แล้วถ้าฟู่จิ้นเชินกับฟู่หลินซื่อกลับมา พวกเขาคงจะเจ็บปวดจนสิ้นหวังแน่นอนกระมัง?

อ๋องเจวี้ยนได้รับคำสั่งและเข้ามาในวัง

องค์จักรพรรดิถูกฮองเฮาเข้ามาอ้อนวอน เขาเองก็รู้ว่านอกวังฮองเฮามีช่องทางรวบรวมเงินทองอยู่ เขาในฐานะองค์จักรพรรดิเองก็ชอบที่ฮองเฮามีฝีไม้ลายมือ ไม่ใช่แค่จะคอยขุดเอาแต่จากตัวเขา

ดังนั้นหลังจากเห็นอ๋องเจวี้ยนก็เลยลองเลียบๆ เคียงๆ ให้เขายอมปลดการปิดผนึกหอจันทร์หยาดออก

"หลันยวน เจ้าเองก็รู้ ว่าในเมืองหลวงจะต้องมีสถานที่สักแห่งที่เป็นสถานที่สำหรับเหล่าพี่น้องข้าราชการ เหล่าพวกผู้ทรงอิทธิพลไปพักผ่อนหย่อนใจ เหล่าโรงเตี๊ยมของพวกประชาชน คนไปใครมาก็สับสนวุ่นวาย ไม่ค่อยจะเหมาะสมนัก"

"อืม" อ๋องเจวี้ยนพยักหน้าเห็นด้วย

"แต่ว่า การที่จะให้คนทั้งหมดได้รู้ว่าสถานที่ไหนมีเบื้องหลังเป็นใครมันก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะมากหรือน้อยก็ต้องมีเจตนาส่วนตัวอยู่บ้าง ถ้าไปอย่างมีเป้าหมาย นั่นก็ไม่เรียกว่าพักผ่อนหย่อนใจแล้ว ดังนั้นสถานที่ที่เหมาะสมจึงมีไม่กี่แห่ง"

"อืม"

"ข้าได้ยินมาว่า เจ้าสองวันนี้ไปปิดสถานที่ที่ชื่อว่าหอจันทร์หยาดหรือ?"

องค์จักรพรรดิพูดหยั่งเชิงมา และคอยสังเกตปฏิกิริยาของเซียวหลันยวนด้วย