อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 470

น่าเสียดายที่เซียวหลันยวนสวมหน้ากาก จึงมองไม่ออกถึงสีหน้าของเขา

องค์จักรพรรดิเองก็รู้สึกรังเกียจหน้ากากของเขาเหมือนกัน

"ใช่"

เซียวหลันยวนตอบกลับแค่คำเดียว

องค์จักรพรรดิรู้สึกรำคาญขึ้นแล้วจริง

เขาเป็นพี่ชายคนโต แล้วยังเป็นองค์จักรพรรดิด้วย เซียวหลันยวนไม่ได้มองเขาว่าเป็นพี่ชายคนโตหรือองค์จักรพรรดิเลย

"หลันยวน พวกเราพี่น้องมาพูดกันแบบไม่ต้องจริงจังดีกว่า ผ่อนคลายหน่อย ไม่ต้องใช้คำสละสลวย" องค์จักรพรรดิคิดจะให้บรรยากาศผ่อนคลายลงหน่อย

น้ำเสียงเซียวหลันยวนยังคงราบเรียบ "ก็ผ่อนคลายอยู่"

เพียงแต่ขี้เกียจเอื้อนเอ่ยเท่านั้น

องค์จักรพรรดิฟังความหมายของคำพูดเขาออกแล้ว และยิ่งโมโหขึ้นไปอีก ขี้เกียจขนาดนี้เลยหรือ?

ขี้เกียจจะสนใจเขา?

"เจ้าดูสิพอเจ้าปิดหออะไรนั่นไป ก็มีคนมาร้องขออ้อนวอนข้าไม่น้อย บอกว่าพวกเขากว่าจะหาสถานที่เพื่อดื่มสุราผ่อนคลายได้ ตอนนี้กลับหายไปหมดแล้ว"

เซียวหลันยวนยิ้มประชัดประชัน

"ไม่มีสถานที่ดื่มสุรา? ต้องให้ข้ามาไล่เรียงโรงสุราน้อยใหญ่ในเมืองหลวงนี้ไหม เอารายชื่อส่งไปที่ชวนของพวกเขาเลย?"

องค์จักรพรรดิชะงัก

"เมื่อครู่ข้าไม่ใช่บอกไปแล้วหรือ? ไม่ใช่ว่าโรงสุราโรงน้ำชาทั้งหมดมันเหมาะสม"

"เช่นนั้นก็ดื่มที่บ้านไป ข้าเห็นว่าแต่ละคนเขาเป็นพวกทำกิจการใหญ่โตทั้งนั้น ไม่มีทางหาที่ดื่มสุราในบ้านไม่ได้แน่"

"นี่ ในบ้านกับด้านนอกมันก็ต่างกันอยู่นะ"

"องค์จักรพรรดิ" เซียวหลันยวนมองเขา "ท่านเป็นองค์จักรพรรดิ เป็นประมุขของพวกเขา พวกเขาเป็นขุนนางของท่าน พวกเขาไม่ได้คิดจะร่วมกันดูแลบ้านเมือง ประมุขขุนนางคิดแต่จะร่วมกันดื่มสุราเพื่อความบันเทิงหรือ นี่มันอะไรกัน?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน