อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 488

ซ่งอวิ๋นเหยาหลับลึกมาก ดังนั้นจึงไม่สังเกตเห็นว่าฟู่จาวหนิง มาอยู่ข้างเตียงนางแล้ว

ตอนนี้ต่อให้พื้นเขย่าเขาสะเทือนนางก็คงจะไม่ตื่นแน่

ฟู่จาวหนิงเลิกม่านเตียงออก ได้ยินเสียงหายใจไม่สม่ำเสมอของซ่งอวิ๋นเหยา

"ดูท่าจะนอนไม่ค่อยดีเท่าไร ตอนนี้ยังฝันร้ายอีกหรือ?" ฟู่จาวหนิงร้องเฮอะขึ้นมา หยิบไฟฉายออกมาปรับแสง แสงไม่ถึงกับสาดออกมา แต่ก็เพียงพอให้นางเห็นใบหน้าซ่งอวิ๋นเหยาอยู่

"เฮือก"

ใบหน้าซ่งอวิ๋นเหยาถูกปะไว้ด้วยสิ่งของสีขาวชั้นหนึ่ง ดูแล้วเหมือนถูกมาส์กหน้าอยู่อย่างไรอย่างนั้น

คิดไม่ถึงว่าตอนนางหลับก็จะมีของอย่างพวกมาส์กหน้าอยู่ด้วย?

ยอดคนงามนี่นะ

ฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดจะวาดอะไรลงไปบนหน้านาง แต่ตอนนี้พอเห็นว่าบนหน้านางมีของเหมือนโคลนขาวพอกอยู่ จึงหยิบเอาแปรงเล็กกับยาน้ำขวดเล็กใบหนึ่งออกมา

สิ่งนี้เดิมทีจะเอาไปวาดบนหน้าซ่งอวิ๋นเหยา แต่ตอนนี้นางก็วาดลงไปบนจุดที่พอกหน้านางเสียเลย ถึงเวลาที่ซึมเข้าไปตื้นหน่อย ผลลัพธ์ก็น่าจะดียิ่งขึ้น

นางมือหนึ่งถือไฟฉาย อีกมือหนึ่งถือแปรงเล็กปาดทาน้ำยาบนหน้าซ่งอวิ๋นเหยา

ทาตรงนี้ทีตรงนั้นที

หลังจากเสร็จสิ้นก็เก็บไฟฉายถอยออกมา

ฟู่จาวหนิงรีบถอยกลับตามทางเดิม กระโจนข้ามกำแพงออกจากจวนตระกูลซ่ง

หลังจากกลับมานางก็นำเอาเสื้อผ้าที่สวมเก็บเข้าไปในห้องเภสัช อาบน้ำใหม่ แล้วก็ไปนอนด้วยอารมณ์อิ่มเอิบ

วันต่อมา ทั้งเมืองก็วุ่นวายขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน