อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 488

ซ่งอวิ๋นเหยาหลับลึกมาก ดังนั้นจึงไม่สังเกตเห็นว่าฟู่จาวหนิง มาอยู่ข้างเตียงนางแล้ว

ตอนนี้ต่อให้พื้นเขย่าเขาสะเทือนนางก็คงจะไม่ตื่นแน่

ฟู่จาวหนิงเลิกม่านเตียงออก ได้ยินเสียงหายใจไม่สม่ำเสมอของซ่งอวิ๋นเหยา

"ดูท่าจะนอนไม่ค่อยดีเท่าไร ตอนนี้ยังฝันร้ายอีกหรือ?" ฟู่จาวหนิงร้องเฮอะขึ้นมา หยิบไฟฉายออกมาปรับแสง แสงไม่ถึงกับสาดออกมา แต่ก็เพียงพอให้นางเห็นใบหน้าซ่งอวิ๋นเหยาอยู่

"เฮือก"

ใบหน้าซ่งอวิ๋นเหยาถูกปะไว้ด้วยสิ่งของสีขาวชั้นหนึ่ง ดูแล้วเหมือนถูกมาส์กหน้าอยู่อย่างไรอย่างนั้น

คิดไม่ถึงว่าตอนนางหลับก็จะมีของอย่างพวกมาส์กหน้าอยู่ด้วย?

ยอดคนงามนี่นะ

ฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดจะวาดอะไรลงไปบนหน้านาง แต่ตอนนี้พอเห็นว่าบนหน้านางมีของเหมือนโคลนขาวพอกอยู่ จึงหยิบเอาแปรงเล็กกับยาน้ำขวดเล็กใบหนึ่งออกมา

สิ่งนี้เดิมทีจะเอาไปวาดบนหน้าซ่งอวิ๋นเหยา แต่ตอนนี้นางก็วาดลงไปบนจุดที่พอกหน้านางเสียเลย ถึงเวลาที่ซึมเข้าไปตื้นหน่อย ผลลัพธ์ก็น่าจะดียิ่งขึ้น

นางมือหนึ่งถือไฟฉาย อีกมือหนึ่งถือแปรงเล็กปาดทาน้ำยาบนหน้าซ่งอวิ๋นเหยา

ทาตรงนี้ทีตรงนั้นที

หลังจากเสร็จสิ้นก็เก็บไฟฉายถอยออกมา

ฟู่จาวหนิงรีบถอยกลับตามทางเดิม กระโจนข้ามกำแพงออกจากจวนตระกูลซ่ง

หลังจากกลับมานางก็นำเอาเสื้อผ้าที่สวมเก็บเข้าไปในห้องเภสัช อาบน้ำใหม่ แล้วก็ไปนอนด้วยอารมณ์อิ่มเอิบ

วันต่อมา ทั้งเมืองก็วุ่นวายขึ้น

"เช่นนั้นก็คือ ตอนนี้แม่นางหลี่ก็สำเร็จสมใจปองแล้วสิ?"

"ถูกต้อง น่าเสียดายที่รัฐทายาทเซียวก่อนหน้านี้คอยหยอกเย้านาง อันที่จริงก็มีหญิงในใจอยู่แล้ว แล้วเรื่องกลับดูไม่เต็มใจเสียขนาดนี้ไม่ใช่ว่ามีปัญหาแล้วหรอกหรือ? แม่นางหลี่ลหังจากนี้คงได้เป็นม่ายแน่"

"นี่ใช่ผลกรรมของแม่นางหลี่หรือเปล่า? วันนั้นที่หอจันทร์หยาดทั้งสองคนก็อะไรกันแล้วนี่? ไม่รู้ว่าแม่นางหลี่แค่ครั้งเดียวจะติดเลยไหม? ถ้าเป็นแบบนี้ ต่อไปนางก็ยังอาจเป็นผู้มีคุณงามความดีต่อจวนชินอ๋องเซียวก็ได้"

นอกจากวิจารณ์เรื่องเหล่านี้ คนมากมายยังสังเกตถึงอีกจุดหนึ่ง ก็คือคนที่จัดฉากในหอจันทร์หยาดนั่นคือใคร

"ในกระดาษป่าวประกาศบอกไว้คำหนึ่ง ว่าต่อให้จะเป็ฯท่านหญิงงามเพริศแพร้วสูงส่งเพียงไหน ก็จะมาทำร้ายคนเช่นนี้ไม่ได้

แค่ประโยคนี้ ผู้คนเลยลองคัดแยกอีกครั้ง จากนั้นก็ลองหาตัวคนที่ไปหอจันทร์หยาดวันนั้น เป้าหมายจึงค่อนข้างชัดเจน

ท่านหญิงอวิ๋นเหยา!