อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 487

แต่ว่าเขาไม่เหมือนกัน เขาสามารถแบกหน้าไปอ้อนวอนเสิ่นเสวียนได้

"ท่านเสิ่นตอนนี้ร่างกายก็ไม่ดีนัก พวกเราดีที่สุดต้องหาหลักฐานให้มากอีกหน่อย ให้เขาเชื่อมั่นตระกูลฟู่ แม่ของเจ้าคือเสิ่นเชี่ยว หลังจากนั้นค่อยไปพูดกับเขาเรื่องนี้ ใช้เรื่องนี้ตรวจสอบตระกูลหลิน ยืนยันว่านางไม่ใช่คนตระกูลหลินก็พอ"

ผู้เฒ่าฟู่แม้จะร้อนรน แต่ก็รู้ว่าฟู่จาวหนิงพูดถูกต้อง

"เช่นนั้นเจ้าก็หาวิธีไปตรวจสอบดู ถ้าไม่ไหวจริงๆ ข้าหาคนไปทำด้วยตนเอง ข้าจะไปถามญาติของพวกเขา ให้พวกเขาพูดความจริง!"

"ท่านปู่ ท่านถ้าหากคิดจะช่วยข้าจริงๆ ก็พักผ่อนเถิด เรื่องนี้ส่งให้ข้าก็พอแล้ว"

"ใช่แล้วใช่แล้ว ท่านปู่ ท่านตอนนี้สำคัญที่สุดคือต้องรักษาสุขภาพให้ดี ข้ากับพี่หญิงหลังจากนี้ยังต้องพึ่งพาท่านอีก" เฮ่อเหลียนหเฟยเองก็รีบเข้ามาปลอบ

ความสนใจของฟู่จาวหนิงตกอยู่ที่ของเหล่านั้นบนโต๊ะ เมื่อครู่นางไม่ทันได้ดู ตอนนี้พอเหลือบมองไปก็เห็นศาลาไม้เล็กหลังหนึ่ง ศาลานี้ดูพิเศษมาก เสาทั้งสี่ล้วนสลักดอกบัวไว้ บนยอดสลักนกกางเขนไว้หลายตัว

"ศาลานี้ดูมีเอกลักษณ์เหลือเกิน"

นางยกศาลาไม้สลักนี้ขึ้นมา และพบว่าด้าในเองก็สลักไว้อย่างประณีตอีกด้วย

ผู้เฒ่าฟู่บอกว่า "สิ่งนี้ข้าจำได้ นี่คือสิ่งที่พ่อของเจ้าสลักขึ้นมาตามสิ่งที่แม่เจ้าวาดไว้"

ฟู่จาวหนิงใจสั่นกึก

"สิ่งที่นางวาดคือทิวทัศน์ที่ไหนกัน? ศาลานี้อยู่ที่เมืองหลวงไหม? ข้าทำไมรู้สึกว่าไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย?"

"ไม่ใช่ นางน่าจะแค่วาดขึ้นมาส่งเดชเท่านั้น อาจจะเห็นในฝันก็ได้"

"เห็นในฝันหรือ? ภาพนั้นยังอยู่ไหม?"

"น่าจะไม่อยู่แล้ว" ผู้เฒ่าฟู่ถอนหายใจ ตอนนี้พอคิดถึงคนของบ้านสองบ้านสามเหล่านั้น "หลังจากที่พวกเขายึดเรือนไปน่าจะรังเกียจสิ่งของแม่ของเจ้ามาก ของที่มีค่าคงเก็บไว้ ที่ไม่มีค่าก็คงจะทิ้งไปหมด"

"เฮอะ คนเหล่านั้นก็เลวเหลือเกิน ควรจะไล่พวกเขาออกไปนานแล้ว" เฮ่อเหลียนเฟิยโมโหจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน