อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 486

เฮ่อเหลียนเฟยมองฟู่จาวหนิงยิ้มคิกคัก

"พี่หญิง ถึงจะอย่างไร ข้าก็มองท่านเป็นพี่สาวแท้ๆ ไปแล้ว มองท่านปู่เป็นปู่แท้ๆ ไปแล้วด้วย"

"ฮ่าๆ ข้าเห็นเสี่ยวเฟยคนนี้แล้วก็รู้สึกชิดเชื้อจริงๆ มีวาสนากับพวกเรา ไม่ผิดแน่แล้ว"

ท่านผู้เฒ่าฟู่เองก็เอ่ยยิ้มขึ้นมาเช่นกัน

ฟู่จาวหนิงสังเกตเขาอยู่พักหนึ่ง พบว่าที่ผู้เฒ่าฟู่ไม่ได้รู้สึกเศร้าโศกสูญเสียจากการที่คนบ้านสองบ้านสามบ้านสี่ถูกไล่ออกไป ก็น่าจะเป็นความดีความชอบของเฮ่อเหลี่ยนเฟยล่ะนะ

แต่ว่า ตอนแรกก็แค่เพื่อเลี้ยงดูประคับประคองดุจเครือญาติเท่านั้น แค่อยากให้ในบ้านคึกคักขึ้นมาหน่อยเท่านั้น ให้ในบ้านใหญ่โตขึ้นเท่านั้น ผลลัพธ์กลับพาคนอกตัญญูเข้ามาในรังเสียอย่างนั้น ตอนนี้ไล่ออกไปหมดแล้ว ผู้เฒ่าฟู่ในใจคงรู้สึกทอดถอนอยู่บ้าง

"ท่านปู่ ลองดูสองรูปนี้"

นางนำรูปทั้งสองหยิบออกมาให้กับผู้เฒ่าฟู่ดู

ความรู้สึกตอนเห็นภาพของผู้เฒ่าฟู่เหมือนกับเซี่ยซื่อ

"สาวน้อยคนนี้ดูคล้ายแม่เจ้ามาก" เขาเพ่งดูอย่างละเอียด "แตกต่างนิดหน่อย แต่ก็คล้ายไปถึงเจ็ดแปดส่วน"

"ใช่ไหมใช่ไหม?" เฮ่อเหลียนเฟยรีบชิดตัวเข้ามา "พี่หญิง นี่คือภาพของท่านแม่หรือ?"

ฟู่จาวหนิงยอมเขาแล้วจริงๆ นางเองยังเรียกท่านแม่ออกมาไม่ได้ แต่เด็กคนนี้กลับเอ่ยขึ้นอย่างสนิทสนมเสียแล้ว

"เช่นนั้นพี่หญิงก็ดูคล้ายกับท่านแม่มาก" เฮ่อเหลียนเฟยมองภาพแล้วก็มองฟู่จาวหนิง

"นี่คือน้องสาวพวกเราหรือ?" เขายังมองภาพของเสิ่นเชี่ยววัยเด็กอยู่ "หรือว่าท่านพ่อท่านแม่พอออกจากแคว้นก็มีน้องสาวมาอีกคนหรือ? เช่นนั้นก็ดีมากเลย หลังจากนี้ข้าก็จะมีทั้งพี่สาวและน้องสาวเลยสิ"

"เจ้าคิดอะไรของเจ้าน่ะ?"

ฟู่จาวหนิงออกแรงนวดลงไปบนหัวของเขา

"แล้วไม่ใช่หรือไรกัน?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน