อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 485

หลินอี๋เจินในที่สุดก็ไปคุกเข่าตรงหน้าหลินอันห่าว ร้องห่มร้องไห้ขอโทษนาง

เซี่ยซื่อเองก็รู้ว่าอาการป่วยของอันห่าวดีขึ้นมาก ตื่นเต้นจนร้องไห้ขึ้นมา น้ำตาเองก็ห้ามไว้ไม่อยู่ ดวงตาเองก็ร้องไห้จนแทบจะบวมขึ้นมาแล้ว

ฟู่จาวหนิงจึงจำใจต้องอยู่ต่ออีกครึ่งวัน กว่าจะทำให้อารมณ์ของพวกนางสงบลงมาได้ หลินอันห่าวเองก็กินยาหลับไปแล้ว ฟู่จาวหนิงจึงนำรูปของเสิ่นเสวียนสองรูปนั้นออกมา

ผลคือพอเปิดดูรูปแรก ที่เป็นรูปเสิ่นเซียวตอนเด็ก เซี่ยซื่อกลับยิ้มขึ้นมา

"เด็กผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนเจ้าตอนสองสามขวบเลย โดยเฉพาะดวงตาคู้นี้!"

เซี่ยซื่อมองดูรูป จากนั้นก็มองไปทางฟู่จาวหนิง แล้วจึงยิ้มขึ้นมา "แต่ว่าเจ้าตอนเด็กดูคล้ายกว่า ตอนนั้นสายตาของเจ้าไม่เหมือนกับตอนนี้ ดูคล้ายกับในรูปมากกว่า"

ฟู่จาวหนิงตอนนี้สายตาเป็นประกายมั่นคง ดูแล้วเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองมาก

แต่ว่าตอนเด็กสายตาของนางดูเหมือนสายน้ำ น่ารักน่าชัง

ในใจฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าน่าจะเป็นไปได้หกถึงเจ็ดส่วนแล้ว เสิ่นเชี่ยวก็คือฟู่หลินซื่อ

ไม่เช่นนั้นจะดูคล้ายนางตอนเด็กได้อย่างไร?

นางเองก็เปิดรูปที่สองออก "แล้วรูปนี้ล่ะน้าสะใภ้รอง?"

เซี่ยซื่อไม่เคยเห็นเซี่ยหลินซื่อตอนเด็กก็เรื่องปกติ เพราะหลังจากนั้นนางถึงแต่งเข้ามาในตระกูลหลินนี่นะ

ตอนนี้พอภาพนี้กางออก เซี่ยซื่อเองก็ตกตะลึงขึ้นมา "นี่ไม่ใช่แม่ของเจ้าหรอกหรือ?"

"แม่ของเจ้าตอนอายุสิบห้าสิบหก ก็เหมือนจะออกเรือนกับพ่อของเจ้าในตอนนั้นนะ"

นางลองเพ่งพินิจอย่างละเอียดอีกครั้ง "แต่ว่า แม่นางบนภาพดูแล้วหน้าจะกลมไปหน่อย รอยยิ้มนี้ก็ดูจะมีชีวิตชีวกว่าแม่ของเจ้าด้วย สีหน้าเองก็ไม่เหมือนกัน"

ฟู่จาวหนิงไม่พูดอะไร

เพราะเสิ่นเสวียนจินตนาการขึ้นมาเอง ว่าเสิ่นเชี่ยวเติบโตขึ้นมีชีวิตที่สมบูรณ์ เบิกบานสนุกสนาน ดังนั้นจึงมีชีวิตชีวามีเสน่ห์

เสิ่นเชี่ยวที่วาดออกมาหลังจากที่เติบโต แน่นอนว่าต้องเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด

แต่ว่าฟู่หลินซื่ออันที่จริงก็ดูระทมอยู่ตลอด แล้วยังผอมอีกด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน