อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 495

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ผลลัพธ์ที่ตามมาก็น่าเวทนานัก

ซ่งอวิ๋นเหยาตอนนี้ก็แค่ไม่เหลือความสมบูรณ์แบบอีกแล้ว ไหนจะเรื่องนี้ที่ต่อให้เป็นความจริง ก็แค่ถูกเปิดโปงออกมาเท่านั้น นางมีอะไรน่าสงสารกัน?

เช่นนั้นก็ปล่อยนางไปเถอะ ด้านนอกจะลือกันอย่างไร พวกเราไม่ต้องไปสนใจ

"คุณหนู ยังมีคนมาหาข่าวทางพวกเราด้วย อยากรู้ว่าคุณหนูวันนั้นหนีรอดมาได้อย่างไร แล้วยังมีคนมาถามอีกว่า เห็นลือกันว่าอ๋องเจวี้ยนดีกลับคุณหนูมาก แต่ทำไมคุณหนูถึงยังไม่ไปอยู่ที่จวนอ๋องเจวี้ยนอีก?"

เสี่ยวเถามองอย่างใจตุ้มต่อมไปทางฟู่จาวหนิง

"แล้วเจ้าตอบไปอย่างไรล่ะ?"

"ข้าน้อยบอกว่า คุณหนูยังเป็นห่วงผู้เฒ่าฟู่"

"อืม พูดเช่นนี้ก็ดีแล้วนี่"

ตอนนี้เองก็มีคนหลายคนตามกลุ่มคนเข้ามาในเมืองหลวง

คนเหล่านี้เดินวนๆ อยู่ในเมือง เดินบนถนนบ้าง จากนั้นก็หาโรงน้ำชา แล้วนั่งลงในห้องหรูหรา รอคนมารับ

แต่ว่าห้องหรูหรานี้ก็กั้นเสียงได้ไม่ดีนัก หลังจากพวกเขานั่งลงก็ได้ยินเสียงที่ห้องข้างๆ พูดคุยอยู่ตลอด

คนที่เป็นหัวหน้าฟังอยู่ครู่หนึ่ง ก็มองไปทางคนหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ

"นี่กำลังพูดถึงพระชายาอ๋องเจวี้ยนหรือ?"

"ท่านผู้เฒ่า ใช่แล้ว"

"คุณหนูตระกูลซ่งคนนั้นไร้ยางอายขนาดนี้เชียวหรือ?"

"ไม่แน่ใจ แต่ว่าเมื่อครู่พวกเข้าก็ได้ยินมาไม่น้อยบนถนนหนทาง ล้วนกำลังพูดคุยถึงเรื่องนี้อยู่ ดูท่าในช่วงนี้ ทั้งเมืองหลวงคงจะคึกคักกันน่าดู" ชายหนุ่มกล่าวขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน