อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 500

"ทำไมถึงไปสนใจว่าหน้าตาเขาเป็นอย่างไรล่ะ? อยากรู้ว่าเขาหน้าตาดีไหมหรือ?" เซียวหลันยวนมองนาง

ไม่รู้เพราะอะไรในใจถึงคันยุบยิบ

ฟู่จาวหนิงคิดถึงตอนที่นางแปลอมตัวเป็นผู้เฒ่าหนิงแล้วพบกับคุณชายน้อยคนนั้น ยังอยู่ในช่วงอายุเด็กน้อยที่เพิ่งจะกลายเป็นวัยหนุ่ม ตอนที่ไม่พูดไม่จาก็ดูเหมือนเซียนคนนั้น แต่พอขยับตัวภาพลักษณ์ก็พังทลายลง

นางตอนนั้นยังเก็บขลุ่ยหยกเลาหนึ่งที่ตกลงพื้นของเขาด้วยซ้ำ เดิมทีคิดไว้ว่าถ้าเจออีกครั้งก็จะคืนให้เขา ใครจะคิดว่าผ่านไปตั้งนานแล้วก็ยังไม่พบอีกเลย

หรือว่าชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้มาหาขลุ่ยหยกเลานั้นแล้ว?

ขลุ่ยเลานั้นไม่ธรรมดาเอาเสียเลย

"ก็แค่อยากรู้ ไม่ได้หรือ?"

"ตัดคนของตระกูลชิ่งสาขาตอนนั้นออกไป พวกตระกูลชิ่งหลักอันที่จริงก็หน้าตาไม่เลวนัก ยิ่งไปกว่านั้น ลูกสะใภใหญ่ของผู้นำตระกูลชิ่ง ในอดีตก็เคยมีหน้าตางดงามที่เลื่องลือไปทั้งเมืองหลวง นายน้อยตระกูลชิ่งลูกชายนาง ก็น่าจะหน้าตาดีอยู่"

เซียวหลันยวนพูดถึงส่วนนี้ จากนั้นก็มองฟู่จาวหนิง

"คนจากตระกูลชิ่งนั่นมีวิทยายุทธ์ไหม? อย่างเช่นพวกไม้ตายอะไรแบบนี้ หรือพวกอาวุธที่สืบทอดมาเป็นพิเศษอะไรแบบนี้?"

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่รู้ว่าตนเองมีลางสังหรณ์มาจากไหน พอนางได้ยินนายน้อยตระกูลชิ่งในสมองก็มีภาพชายหนุ่มคนนั้นลอยขึ้นมา

"ไม่เคย"

ไม่มีหรือ?

นางยังคิดว่าขลุ่ยหยกเลานั้นเป็นไปได้ว่าน่าจะเป็นอาวุธโดยเฉพาะของอีกฝ่าย

เช่นนั้นก็ไม่น่าจะใช่เขาแล้ว

"เขาคงไม่ใช่ว่าจะไม่ปรากฎตัวออกมาตลอดหรอกกระมัง?"

เสียงของฟู่จาวหนิงเพิ่งจะหยุดลง ด้านนอกจู่ๆ ก็มีสัญญาณขององครักษ์ลับส่งเข้ามา เสียงต่ำหวีดหวิว

"มีคนบุกเข้ามาหรือ?"

ชิงอีสั่นสะเทือนขึ้นมาในพริบตา นี่เป็นสัญญาณว่ามีคนบุกเข้ามาในจวนอ๋องเจวี้ยน

แต่ว่าไม่ได้ใช้นานแล้ว ตอนนี้กลับมีคนบุกเข้ามาในจวนอ๋องหรือ?

เซียวหลันยวนหยิบหน้ากากข้างๆ ขึ้นมา สวมมัน จากนั้นก็ลุกเดินไปข้างๆ ฟู่จาวหนิง

ด้านนอกมีเสียงคนร้องขึ้นมา

"รอก่อน อย่าตีอย่าตี ข้ามาหาท่านอ๋องของพวกเจ้า"

เสียงหนึ่งดังลอดเข้ามาอย่างร้อนรน

ฟู่จาวหนิงพอได้ยินเสียงนี้ก็ลุกขึ้นยืน ถลึงตาโต

ไม่ใช่หรอกมั๊ง?

นางเพิ่งจะกำลังคิดถึง ว่าไม่เจอชายคนนั้นมาตลอด ตอนนี้กลับได้ยินเสียงของเขาขึ้นมาหรือ?

บังเอิญขนาดนี้เชียวหรือ?

"ให้เขาเข้ามา" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น

เสียงต่อสู้ภายนอกก็หยุดลงมา

คุณชายหล่อเหลาสง่างามคนหนึ่งเดินเข้ามา แสงหิ่งห้อยส่องมาบนหน้าเขา กระทั่งชิงอีก็ยังเหม่อลอยไปพักหนึ่ง

นี่มันเหมือนมนุษย์ที่มาจากจวนเซียนอย่างแท้จริง หน้าตาดีเกินไปแล้ว

"เป็นเขาจริงๆ ด้วย" ฟู่จาวหนิงเอ่ยเสียงต่ำกับตนเอง คิดไม่ถึงว่าประโยคนี้เซียวหลันยวนจะได้ยิน เขาหันหน้ามามองนางผาดหนึ่ง

"รู้จักหรือ?"

"อา ไม่รู้จักหรอก" ฟู่จาวหนิงได้สติกลับมา ส่ายหัวขึ้นทันที

ตอนนั้นนางอยู่ในสภาพผู้เฒ่าหนิง จะบอกว่ารู้จักได้อย่างไรกัน?

เซียวหลันยวนดวงตาเปล่งประกาย ย้ายขึ้นมาก้าวหนึ่ง ขวางสายตาของนางที่มองไปทางคุณชายคนนั้น

หญิงสาวคนนี้ก็ดูจะคอยดึงดูดชายหนุ่มหน้าตาดีเสียจริง อย่างซือถูไป๋คนนั้น

"เจ้าคือใครกัน มีเรื่องอะไรจึงมาพบข้า" เขามองไปทางคุณชายน้อย

คุณชายน้อยเดินมาเบื้องหน้าเขา ตอนที่มาถึงยังวางท่าทีสง่างาม ท่าทางเดินเหินก็ดูสง่า ราวกับว่าทุกย่างก้าวใต้เท้าจะมีหมอกเซียนลอยขึ้นมาอย่างไรอย่างนั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน