อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 507

"ช่วยข้าหาของอย่างหนึ่ง ข้ารู้ว่านักบุญหญิงอย่างพวกเจ้ามีวิชาลับควบคุมงู แม่ของข้าก่อนหน้านี้ถ่ายทอดวิชานี้ให้ข้า แต่ข้าบังคับงูตัวนั้นไม่ได้เลย ห่างออกมาหน่อยก็ไม่ได้แล้ว"

พอได้ยินคำพูดของแม่นางเจี๋ย ไห่ฉางจวิ้นก็อดหัวเราะขึ้นอย่างเย่อหยิ่งไม่ได้

"แม่ของเจ้าก่อนหน้านี้เคยเป็นนักบุญหญิงอยู่ครึ่งปี แต่นางไม่รู้หรอกกระมัง? ว่าวิชาลับนี้ยังต้องการของอีกอย่างหนึ่ง นางเอาแต่คิดจะหนี คงจะไม่รู้หรอก เจ้าเองก็ไม่ใช่นักบุญหญิงจึงไม่มีกระดิ่งบังคับงูของพวกเรา แน่นอนว่าต้องใช้ไม่ได้!"

"ดังนั้นตอนนี้เรื่องนี้เจ้าจะช่วยหรือไม่? ถ้าทำเรื่องนี้เสร็จ ข้าจะส่งคืนงูหลังทองให้เจ้า" แม่นางเจี๋ยเอ่ยขึ้น

"เจ้าเอางูหลังทองมาด้วยหรือ?"

"แน่นอน"

"เจ้าจะข้าทำอะไร?"

"ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ก็แค่ให้เจ้าใช้งูหลังทองช่วยข้าหาของชิ้นหนึ่ง ซึ่งไม่รู้ว่าหล่นอยุ่มุมไหนของเมืองหลวง แน่นอน เป็นไปได้ว่าอาจจะถูกคนขโมยไป จะหาได้ไหม?"

แม่นางเจี๋ยรู้สึกคาดหวังมากในใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา

"ไม่ใช่เรื่องที่ยากเท่าไร"

ตอนที่ไห่ฉางจวิ้นพูดประโยคนี้ก็อดคิดถึงไหมใจโลหิตไม่ได้ ถ้าหากมีงูหลังทองแล้ว นางเองอาจจะหาไหมใจโลหิตเจอด้วยไหม?

ก็ดี! นัดเดียวได้นกสองตัวเลย!

"เช่นนั้นก็เอาตามนี้ ถึงแม้เจ้าจะบังคับงูได้ แต่ว่าทางที่ดีเจ้าก็คิดให้ดีด้วย อย่าได้ขโมยงูหนีไปเชียว สามีของข้าตอนนี้เองก็ไม่ใช่พวกกินมังสวิรัติเสียด้วย" แม่นางเจี๋ยเอาตระกูลฮู่งัดออกมาแล้วตอนนั้นตระกูลฮู่สามารถปกป้องแม่ของเจ้าได้ ไม่ยอมให้คนจากเผ่าโม๋ลั่วไปรบกวน นางรุ้ว่าตระกูลฮู่เองก็ไม่ธรรมดา

อย่างน้อยการต่อต้านกับเผ่าโม๋ลั่วนั้นทำได้อยู่

ไห่ฉางจวิ้นสีหน้าขรึม นางเดิมทีก็มีแผนเช่นนี้ แต่พอได้ยินแม่นางเจี๋ยพูดเช่นนี้ นางก็ทได้เพียงละทิ้งความคิดนี้ไป

"เอางูหลังทองออกมา เจ้าจะหาอะไรล่ะ อย่างน้อยก็ต้องให้มันรู้หน่อย"

ขอแค่นำงูหลังทองไปยังขดตัวบนเตียงในโรงเตี๊ยมที่ชิ่งอวิ๋นเซียวพักอยู่ก็จะได้กลิ่นของเขา สิ่งยืนยันชิ้นนั้นติดอยู่บนตัวเขามาตลอดหลายเดือน ถ้าจะหาจนพบก็คงไม่ใช่เรื่องยากนัก

"ได้"

ฟู่จาวหนิงเองก็วนๆ อยู่ในเมือง คิดถึงสถานที่ที่เจอกับชิ่งอวิ๋นเซียววันนั้น คิดถึงสิ่งแวดล้อมกับดรงเตี๊ยมนั้น ท้ายสุดก็เลือกมาทิศทางหนึ่ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน