อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 508

สืออีกับสือซานปรากฎตัว สบตากันผาดหนึ่ง ลังเลเล็กน้อย

ท่านอ๋องตอนนี้จะไปไหนกัน?

ฟู่จาวหนิงกัดฟัน สิ่งยืนยันนั่นสำคัญกับเขามากนี่ แต่ตอนที่หาสิ่งยืนยันดันกลับจะไปหาซ่งอวิ๋นเหยาเนี่ยนะ?

แล้วยังกลางดึกกลางดื่นอีกด้วย ถ้าเขาเข้าไปในห้องนอนซ่งอวิ๋นเหยา คงจะออกมาให้ทันเวลาได้ยากแน่

ซ่งอวิ๋นเหยาทางนั้นก็มีพิษนั่นโน่นนี่เต็มไปหมด เซียวหลันยัยนเองก็รู้นี่นา?

"ช่างเขา!"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นมาอย่างกัดฟันหน่อยๆ

เดิมทีคิดจะหมุนตัวเดินไปแล้ว แต่นางรู้สึกว่าสองเท้าของตนเองหนักอึ้งจนเดินไม่ออก

"คุณหนู ท่านอ๋องพาไปไม่กี่คนเท่านั้น และไม่รู้ว่าจะไปทำอะไรอีกด้วย จะมีอันตรายไหม?" สืออียังรู้สึกกังวล

"ก็แค่ไปดอกท้อเท่านั้นนี่? ไม่แน่สาวสวยอาจจะนัดไว้ก็ได้ มีอะไรอันตรายกัน?"

อันตรายเสียพรหมจรรย์กระมัง? ไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนยังบริสุทธิ์อยู่ไม่ด้วยนี่สิ

แม้จะพูดเช่นนี้ ฟู่จาวหนิงก็ยังหมุนตัว หอบผ้าคลุมเดินตามไปยังทิศทางที่พวกเขาออกไป

"คุณหนู..." เร็วขนาดนี้เชียว?

ในดวงตาสืออีกับสือซานมีรอยยิ้มปรากฎขึ้น ทั้งสองคนเองก็รีบตามออกไป

ซ่งอวิ๋นเหยาหลายวันนี้นอนไม่หลับ

ในห้องแม้จะมีไฟเทียนสว่างอยู่ แต่กระจกก็ยังถูกกอดเดินไปด้วย นางคลุมหน้าไว้ด้วยผ้ายาง สวมเครื่องประดับหน้าผาก ที่หางตายังติดดอกไม้ พยายามบิดบังร่องรอยที่โผล่ออกมาทั้งหมด

ไฟเทียนมีแค่หนึ่งตะเกียง นางอยู่ห่างออกมาหน่อย ดังนั้นแสงจึงค่อนข้างมืด ขมุกขมัวจนมองไม่ชัด

นางเหลือบมองดอกหญ้าถาดเล็กบนริมหน้าต่าง รอให้เซียวหลันยวนเข้ามาอย่างร้อนรน

ด้านนอกมีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน