อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 509

ในสมองเซียวหลันยวนมีภาพเด็กหญิงตอนที่เขาถูกโจมตีบนถ้ำภูเขาตอนนั้นขึ้น คิดถึงฉากที่นางหยิบเอาผ้าเช็ดหน้ามาพันแผลให้กับเขา เม้มปาก ยกเท้าเดินเข้าไป

ซ่งอวิ๋นเหยาแง้มประตูไว้เบาๆ "ข้าไม่ปิด เหลือร่องทิ้งไว้ร่องหนึ่ง ไม่เช่นนั้นลมจะแรงเกินไป" ซ่งอวิ๋นเหยาอธิบาย

หลังจากนางเห็นเซียวหลันยวนเข้ามาก็เดินตรงไปทางหน้าต่างตามที่คาดไว้ อยู่ตรงจุดที่อยู่ใกล้หน้าต่างมากๆ ประกายทึมในดวงตาเปล่งวาบ

ถ้าหากจะเลี่ยงความสงสัย เขาจะยืนให้อยู่ห่างจากเตียงมากที่สุด และข้างหน้าต่างก็ออกไปได้สะดวกที่สุด

นี่คือสิ่งทางคิดไว้ก่อนหน้า ตอนนี้ดูแล้วก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

แต่พอคิดดู ซ่งอวิ๋นเหยาในใจก็รู้สึกอึดอัด เขาป้องกันนางขนาดนี้เว้นระยะห่างกับนางขนาดนี้มันอธิบายได้ถึงอะไรกัน?

นางเดินเข้าไป คิดจะเทน้ำให้เซียวหลันยวน ยังไม่ทันขยับ เขาก็เอ่ยขึ้นว่า

"เอาสิ่งที่ควรพูดพูดออกมาเสีย"

เย็นชาไร้ความรู้สึกขนาดนี้เลยหรือ?

ซ่งอวิ๋นเหยารุ้สึกน้อยเนื้อต่ำใจขึ้นมาทันที

ตอนเด็กๆ ที่พบหน้ากันครั้งนั้น เขาบอกกับนางว่า หลังจากนี้ที่ไหนที่ต้องการเขาเขาก็จะมาช่วย เขาพูดเองแท้ๆ ว่าจะจดจำนางไว้ตลอด

"หลันยวน ตอนที่ท่านถามเรื่องเหล่านี้ก็น่าจะลองฟังก่อนไหมว่าข้าให้ท่านเข้ามาทำอะไร?"

"เจ้าว่ามาเถิด"

"ในอดีตท่านเคยพูดไว้ ว่าถ้าข้ามีความยุ่งยากใดให้ไปหาท่าน ท่านจะช่วยข้าแก้ไขให้อย่างสุดกำลัง ท่านยังบอกอีกว่า ถ้าหากมีคนรังแกข้า ท่านจะปกป้องข้า"

เซียวหลันยวนนิ่งงันไปครู่หนึ่ง

"ข้าช่วยเจ้าแก้ไขเรื่องไปไม่น้อยแล้ว"

ซ่งอวิ๋นเหยางงงัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน