อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 516

กลิ่นอายที่เขาหายใจออกมาก็มีอุณหภูมิร้อนหน่อยๆ ด้วย

ไม่รู้ว่าตอนไหน เขาก้าวเดินเบาๆ ตรงไปยังถังอาบน้ำอย่างไม่ทันรู้เนื้อรู้ตัว

ตอนที่เขายืนอยู่ข้างถังอาบน้ำ ฟู่จาวหนิงที่แอบงีบไปจึงรู้ตัวขึ้นมา นางเบิกตาโพลง ขณะเดียวกันเข็มเงินเล่มหนึ่งก็พุ่งไปทางเซียวหลันยวน

และเพราะพริบตานั้นที่นางยังไม่ทันลืมตาก็เคลื่อนไหวไปแล้ว ดังนั้นเซียวหลันยวนจึงตั้งตัวไม่ทัน ถูกเข็มนั้นแทงเข้าไป

ก่อนที่ร่างกายจะชาดิก เขาก็ปฏิกิริยาที่ทำออกมาจากใจของตนเองด้วยสัญชาตญาณ ร่างกายล้มพับไปในถังอาบน้ำ

ซูม!

ฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดจะลุกขึ้น แต่ถูกเขาล้มลงมาเช่นนี้ ก็ถูกกดกลับลงไปในถังอาบน้ำอีก

น้ำซ่านกระเซ็น

ทั้งสองคนล้วนแช่ลงไปในถังอาบน้ำ

เซียวหลันยวนกดทับบนตัวนาง

"ข้าเอง"

ประโยคนี้ เขาเองก็เพิ่งจะมีโอกาสพูดออกมา

แต่ก็สายไปแล้ว

เข็มเองก็แทงไปแล้ว น้ำเองก็เป็นฟองไปแล้ว

เพียงแต่ตอนนี้ จังหวะนี้ เซียวหลันยวนกลับไม่รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องไม่ดีด้วย ต่อให้เขาตอนนี้จะชาไปทั้งตัว ทำให้ใช้แรงไม่ได้ และใช้กำลังภายในไม่ได้ด้วย

และไม่รู้ว่าเข็มของนางฉาบพิษอะไรไว้

แต่ว่านางตอนนี้ก็ยังถูกกดไว้ด้วยกัน

คิดแล้วนางก็ยังเสียเปรียบอยู่หน่อยๆ ถึงอย่างไรตอนนี้บนตัวนาง...

ยังล่อนจ้อนอยู่

สายตาของเซียวหลันยวนมองลงล่างด้วยสัญชาตญาณ

"เพียะ!"

ฟู่จาวหนิงตบฉาดไปบนหน้าเขา ตบหน้าเขากลับมา "หลับตาสุนัขของท่านลงเสีย!!"

กลัวว่าเซียวหลันยวนจะทับลงมาบนตัว นางทำได้แค่ยื่นมือยันหัวไหล่เขาไว้ แต่เขาหนักเกินไป ยันไว้นานๆ แขนนางก็เมื่อย

ร่างกายเซียวหลันยวนยังเปลี่ยนแปลงต่อ

นางหน้าแดงจนเลือบแทบจะไหลซิบแล้ว

ให้ตายเถอะ

ฟู่จาวหนิงกัดฟัน "ท่านนี่จริงๆ เลย ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะปลีกตัวออกมาจากหญิงในใจหรือ? ทำไมยังทำตัวเช่นนี้!"

ไม่ใช่บอกว่าผู้ชายพอเสร็จแล้วจะเกิดอารมณ์ขึ้นอีกยากหรอกหรือ?

แล้วทำไมเขาที่เเพิ่งออกมาจากซ่งอวิ๋นเหยาทางนั้น ตอนนี้ถึงได้เป็นแบบนี้

เซียวหลันยวนเองก็รู้สึกแย่ หน้าผากมีเหงื่อผุดซึม

แต่พอได้ยินคำพูดนาง เขาก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ "อะไรคือหญิงไหนใจ? คนไหน?"

เขาทำไมฟังแล้วรู้สึกไม่ถูกต้องเอาเสียเลย

"ท่านยังจะเสแสร้งอะไรอีก? เซียวหลันยวน เสแสร้งไปแบบนี้ไม่มีความหมายหรอกนะ!" ฟู่จาวหนิงโมโหขึ้นมา