อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 517

"ท่านเพิ่งไปจวนตระกูลซ่งมาไม่ใช่หรือ?"

เซียวหลันยวนฟังถึงจุดนี้ก็เข้าใจแล้ว

"ทำไม ประหม่าหรือไร?" ฟู่จาวหนิงออกแรงผลักเขา

สายตาเซียวหลันยวนจ้องมองนาง พอเห็นไฟโกรธในดวงตานาง ก็เหมือนจะมองเห็นถึงความน้อยเนื้อต่ำใจ

ฟู่จาวหนิงเดิมทีก็ไม่คิดจะอ่อนแอ ความอ่อนแอเองก็ไม่ใช่ความเคยชินกับนิสัยของนาง แต่ไม่รู้ว่าเพราะสถานที่ไม่ถูกต้องเวลาไม่ถูกต้องหรือไม่ หรือว่าตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนสถานการณ์ไม่ถูกต้อง ความรุ้สึกน้อยใจก็หลั่งทะลักออกมา สะกดอย่างไรก็ไม่อยู่

เซียวหลันยวนเห็นดวงตานางรื้นแดง ในดวงตาที่สวยงามนั่นเหมือนมีหมอกน้ำคลุมขึ้นมาชั้นหนึ่ง หัวใจเจ็บปวดขึ้นมาทันที

เสียงเขาแหบพร่า "หลังจากนี้จะไม่เจอนางอีกแล้ว"

"ท่านเจอไม่เจอก็เรื่องของท่าน ท่านมีคนในใจ อยากจะปกป้องนางอีกสักกี่ปีมันก็เรื่องของท่าน แต่ว่าท่านไม่ควรโกหกข้า ตอนนั้นข้าถามไปชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือ? ถ้าท่านมีคนในใจเช่นนี้อยู่แล้ว ข้ารับรองว่าจะไม่ไล่ตามไม่คิดจะมาร้องขออภิเษกกับท่านด้วย ข้าไปหาคนอื่นก็พอแล้ว...อุ๊บ!"

ริมฝีปากฟู่จาวหนิงถูกเขาอุดไว้แล้ว

อุณหภูมิน้ำเดิมทีก็ค่อยๆ เย็นลง แต่ไม่รู้เพราะอุณหภูมิบนตัวเซียวหลันยวนสูงไปหรือไม่ ฟู่จาวหนิงกลับไม่รู้สึกเย็นเลย

มือของนางไม่มีแรงแล้ว ยันร่างเซียนหลันยวนไม่ไหว

ระหว่างทั้งสองคนไม่เหลือช่องว่างอยู่อีก

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าใด ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตนเองแทบจะไม่ไหวแล้ว แต่ว่าเซียวหลันยวนเองก็ควบคุมตนเองไม่อยู่

"หนิงๆ ช่วยข้าแก้พิษหน่อย.."

เซียวหลันยวนคิดจะทำอะไร แต่ว่าเขาขยับตัวไม่ได้ ทั่วตัวแดงไปหมด ชีพจรทั่วร่างเองก็สับสนอย่างบ้าคลั่ง แทบจะบ้าอยู่แล้ว

ฟู่จาวหนิงก็เพิ่งจะหายใจออกตอนที่เขาพูด หัวสมองเองก็กระจ่างขึ้นมา

นางเห็นแผลเป็นผิดปกติบนหน้าเขาดูหยาดเยิ้มขึ้นมา เหมือนแมงมุมพิษตัวหนึ่งที่เกาะอยู่ตรงนั้นใกล้จะมีชีวิตขึ้นมา ในหัวสมองเองก็กระจ่างขึ้นแล้ว

เขาผิดปกติไป

"หนิงหนิง" ริมฝีปากเซียวหลันยวนแตะมาที่มุมปากนางอีกครั้ง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน