อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 518

"เด็กผู้หญิง?"

"ข้ารับปากว่าจะปกป้องนาง หลายปีมานี้ข้าทำให้แล้ว แต่ก็ยิ่งรู้สึกว่าซ่งอวิ๋นเหยานั้นไม่ใช่นาง นิสัยของพวกนางไม่เหมือนกันเลย"

เขาคิดจะไปดูห้องนอนซ่งอวิ๋นเหยาตอนกลางคืน

"ครั้งนั้นนางบอกว่า ในถ้ำภูเขาที่ขมุกขมัวนางเองก็ไม่กลัว เพราะนางอยู่คนเดียวมาตลอด มีอยู่ห้องเดียว โล่งๆและเรียบง่าย"

ฟู่จาวนหิงพบว่าสมองฟู่จาวหนิงตอนนี้ไม่ค่อยชัดเจนแล้ว จึงพลิกฝ่ามือดึงเข็มเล่มหนึ่งออกมาจากในห้องมิติทันที

กัดฟันให้หัวของเขากดอยู่บนหลังคอนางเพื่อพิง

"หลายวันนี้ รู้สึกว่าซ่งอวิ๋นเหยาดูไม่คล้ายนางเลย ดังนั้นจึงอยากจะไปดูห้องนางเสียหน่อย"

เซียวหลันยวนเองก้ไม่รู้ว่าตนเองทำไมจึงพูดเรื่องนี้กับฟู่จาวหนิง ก็แค่อยากจะพูดให้ชัดเจนเท่านั้น

"ไม่เหมือน ห้องของซ่งอวิ๋นเหยา มีแต่ความหรูหรา ตรงไหนที่วางของก็ได้ก็วางไว้หมด ไม่เห็นพื้นที่ว่างเลย"

นั่นเป็นห้องนอนของหญิงสาวสูงศักดิ์คนหนึ่ง

"ท่านตอนนั้น ไม่ได้ถามชื่อนางเอาไว้หรือ?" ฟู่จาวหนิงถามขึ้นด้วยสัญชาตญาณ

"ถามแล้ว นางไม่บอก นางบอกว่า คนมากมายถ้ารรู้ว่านางเป็นใครก็จะมารังแกนาง"

เซียวหลันยวนพิงอยู่ที่หลังคอนาง ริมฝีปากประทับอยู่ข้างคอนาง ฟู่จาวหนิงตัวสั่นระริก ไม่ไหวแล้ว นางต้องฝังเข็มให้เขา

นางไม่เกรงใจอีก แทงเขาไปที่เขาทันที

"อือ..."

ผลลัพธ์คือเซียวหลันยวนกลับปล่อยเสียงทุ้มที่น่าหลงใหลออกมา ทำให้ฟู่จาวหนิงรู้สึกใจสั่นไหว

ชายคนนี้จะเอาชีวิตคนกันหรือไร

"เจ้าแทงข้าหรือ?" เขาทำน้ำเสียงน้อยใจ

"แก้พิษ แก้พิษ" ฟู่จาวหนิงรีบพูดขึ้นมา ส่งยาเข้าไป ดึงเข็มออก ทิ้งกลับไปในห้องมิติ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน