อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 530

หยินหลิ่วฟันสั่นกระทบไปหมด นางชี้ไปที่ด้านนอก

"เขาทำไมหรือ?"

"ข้าส่งเขากลับมาให้เจ้าแล้ว"

ด้านนอกมีเสียงอ๋องเจวี้ยนดังลอดเข้ามา เย็นชาราวสาวลมหนาว

ซ่งอวิ๋นเหยาตัวสั่น รีบร้อนสวมผ้าคลุมหน้า วิ่งออกไป

อ๋องเจวี้ยนค่อยๆ เดินเข้ามาในเรือนของนาง ด้านหลังมีคนของจวนซ่งไม่น้อยตามมา ซ่งหยวนหลินเองก็วิ่งเข้ามาด้วย แต่สีหน้าก็ซีดเผือดด้วยเช่นกัน

พวกเขาพอเห็นอ๋องเจวี้ยน สีหน้าก็ล้วนไม่สู้ดีนัก แต่ใครก็ไม่กล้าขึ้นมาขวาง เพราะด้านหลังอ๋องเจวี้ยนมีทหารคนหนึ่ง แบกคนเข้ามาด้วย

พอเข้ามาในเรือน ทหารคนนั้นก้ดยนคนลงบนพื้น

ใบหน้าของเซี่ยวจวินสะท้อนเข้ามาในดวงตาซ่งอวิ๋นเหยา ม่านตานางหดลง ตะใจจนร้องอุทานถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ถ้าไม่ใช่หยินหลิ่วประคองตัวนาง นางคงล้มลงไปบนพื้นแล้ว

"ท่านหญิงกำลังหาทหารคนนี้อยู่ใช่ไหม? เพราะเมื่อคืนเขามาลอบโจมตีข้า ถูกข้าสังหารไปแล้ว แต่ถึงอย่างไรก็เป็นคนของท่านหญิง ข้าจึงต้องมาส่งคืนด้วยตนเอง"

"สัง สังหารแล้ว..."

ซ่งอวิ๋นเหยาตัวสั่น นางมองเซียวหลันยวนอย่างไม่อยากเชื่อ

"อืม สังหารไปแล้ว"

เซียวหลันยวนพูดอย่างเรียบเฉยแผ่วเบา

"ท่านพี่หลันยวน ท่านทำอะไรน่ะ? คนคนนี้พวกเราไม่รู้จักเสียหน่อย ทำไมท่านจึงเอาคนตายมาทำให้พี่สาวข้าตกใจเช่นนี้"

ซ่งหยวนหลินร้องขึ้นข้างๆ

คนอื่นจากตระกูลซ่งก็ล้วนทั้งตกใจทั้งประหลาดใจ พวกเขาล้วนมองเซี่ยวจวินที่อยู่บนพื้น

"ถูกต้อง คนผู้นี้ไม่ใช่คนจวนตระกูลซ่งของพวกเรา"

"ใช่ไหม? ไม่รู้จักหรือ? นี่เป็นทหารติดตัวของท่านหญิงเลยนะ ฟังคำสั่งแต่ของท่านหญิงเท่านั้น" เซียวหลันยวนหัวเราะเย้ยหยัน รอยยิ้มบนมุมปากนั้นดูแล้วเย็นชาไร้จิตใจ ทำให้ซ่งอวิ๋นเหยารู้สึกหวาดกลัว

นางจู่ๆ ก็สำนึกเสียใจขึ้นมาแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน