อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 532

"งูหลังทองเข้าไปแล้ว" ไห่ฉางจวิ้นเอ่ยขึ้นเสียงขรึม

"วิชาลับของเจ้าใช้การไม่ได้แล้วหรือเปล่า? หาของชิ้นเดียวยังหาตั้งครึ่งค่อนเดือน"

แม่นางเจี๋ยตอนนี้สงสัยขึ้นมาเสียแล้ว

นางเดิมทีคิดว่าพอมีความสามารถของไห่ฉางจวิ้น บวกกับงูหลังทอง แค่ไม่กี่วันก็สามารถหาสิ่งยืนยันชิ้นนั้นของตระกูลชิ่งพบ คิดไม่ถึงว่าพอหาทีจะหากันนานขนาดนี้

ฮู่เจียไท่ทางนั้นกำลังยืดเวลา คิดหาเหตุผลอย่างสุดกำลังเพื่อยื้อเวลากับผู้นำตระกูล ไม่ให้เขาเอาสิ่งยืนยันไปมอบให้ยังมืออ๋องเจวี้ยน

ยังดีที่อ๋องเจวี้ยนช่วงนี้ก็ปิดประตูไม่รับแขก เหมือนได้ยินว่าถูกลมหนาวจนลุกจากเตียงไม่ไหว

ชิ่งอวิ๋นเซียวคุณชายคนนั้นวันวันก็เอาแต่ค้นหาสิ่งของอยู่ในเมืองหลวง แต่ก็ยังไม่พบอะไร

"อะไรคือบอกว่าวิชาลับข้าใช้ไม่ได้แล้ว? เจ้าเองไม่ลองคิดดูหน่อยว่าตอนนี้มันเวลาไหน อากาศเย็นจัด เมืองหลวงแคว้นเจาก็หนาวจนจะแข็งตายกันหมดแล้ว งูหลังทองเองก็เกือบจะจำศีลอยู่แล้ว ปฏิกิริยากับความรู้สึกจึงค่อนข้างช้า ตอนนี้ให้มันมาหาของจึงไม่ได้รวดเร็วขนาดนั้น"

ไห่ฉางจวิ้นร้องเชอะขึ้นเสียงหนึ่ง "แล้วตอนนี้ไม่ใช่ว่าหาเจอแล้วหรือ?"

"หาเจอแล้วหรือ? สิ่งของอยู่ที่บ้านตระกูลฟู่หรือ?"

ที่นี่คือบ้านของพระชายาอ๋องเจวี้ยน แม่นางเจี๋ยเองก็ฟังเข้าใจนานแล้ว

"ฟู่จาวหนิงหญิงสาวคนนี้ จะที่ไหนก็มีนางอยู่ทั้งนั้น ดังนั้นการที่ของอยู่ในมือนางก็ดูไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร" ไห่ฉางจวิ้นกวักมือ "เข้าไปดูกัน!"

ฟู่จาวหนิงเวลานี้กำลังหยิบขลุ่ยหยกออกมา

นางเดิมทีคิดจะเอาขลุ่ยหยกส่งคืนให้ชิ่งอวิ๋นเซียว แต่ก็ไม่เจอเขาเลย ว่ากันว่าชิ่งอวิ๋นเซียวช่วงนี้ก็เอาแต่หมุนไปหมุนมาทั่วเมืองหลวง นางไม่เห็นเขาเลย จึงให้ชิงอีนำคำพูดออกไป บอกว่ามีของจะคืนให้เขา

และไม่รู้ว่าชิงอีไปส่งต่อคำพูดอย่างไร ชิ่งอวิ๋นเซียวจึงยังไม่มาหานาง

กลางดึกกลางดื่นนี้ ฟู่จาวหนิงเพิ่งจะสกัดยาไปบางส่วน อ่านตำราแพทย์ไปครู่หนึ่ง แต่นอนไม่หลับจึงหยิบขลุ่ยหยกออกมา

ก่อนหน้านี้หลังจากที่นางเก็บขลุ่ยหยกเข้าไปในห้องมิติก็ไม่ได้นำออกมาอีกเลย เมื่อครู่ตอนที่อ่านตำราแพทย์นางจู่ๆ ก็คิดถึงหนึ่งความเป็นไปได้

ขลุ่ยหยกเป็นสิ่งที่ชิ่งอวิ๋นเซียวทำหาย เขาบอกว่าสิ่งยืนยันหายไปแล้ว เช่นนั้นเขาอาจจะเอาสิ่งยืนยันซ่อนไว้ในขลุ่ยหยกนี้ไหม?

ตอนนี้นางพลิกขลุ่ยหยกเลานี้ไปมาเพื่อตรวจสอบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน