อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 537

เฝิ่นซิงที่อยู่ข้างๆ ก็แอบปิดปากคิกคักขึ้นเสียแล้ว

พระชายายังจะถามอีกหรือ?

ท่านอ๋องอยากมีเวลาอยู่กับพระชายาให้มากหน่อยชัดๆ หลังจากนี้ห้องหนังสือก็อยู่ด้วยกันแล้ว พระชายาเขียนตำรับยา ท่านอ๋องฝึกอักษร ดีจะตายไป

นางคิดแล้วก็วาดภาพฝันแสนหวาน

เซียวหลันยวนกดนิ้วที่ข้างปากแล้วกระแอมขึ้นมา เปลี่ยนหัวข้อสนทนา "หิวแล้ว ออกไปหากินข้าวกันก่อน"

"ท่านหิวตั้งแต่เช้ามาจนถึงตอนนี้เลยหรือ?" ฟู่จาวหนิงเอียงตามองเขา

"พูดให้ถูกหน่อยก็คือหิวตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้"

"ท่านอ๋องเมื่อคืนกินไปไม่กี่คำ ไม่สิ หลายวันนี้ความอยากอาหารของท่านอ๋องไม่ดีเอาเสียเลย" เฝิ่นซิงเอ่ยขึ้นข้างๆ

หวังว่าพระชายาจะสงสารท่านอ๋องบ้าง

"ไม่อยากอาหาร? เหมือนว่าเขาดีขึ้นแล้วนี่นา" ฟู่จาวหนิงเดินไปข้างๆ เซียวหลันยวน ยื่นมือไปจับข้อมือเขา "เดี่ยวหมอเทวดาอย่างข้าจะถือโอกาสจับชีพจรตรวจอาการให้ระหว่างไปกินข้าวนี้"

เซียวหลันยวนพลิกมือกลับไปจับข้อมือนาง เปลี่ยนเป็นจูงนางแทน

"ไม่รีบ กินเสร็จแล้วค่อยตรวจ"

เขาจูงมือนางเดินไปโถงเล็กอย่างสงบ

ฟู่จาวหนิงถูกเขาดึงมือเดิน ก็มองเขา จากนั้นก็มองมือของทั้งสองคน รู้สึกอะไรบางอย่างไม่ค่อยถูกต้อง

เฝิ่นซิงกับหงจั๋วเดินตามอยู่ข้างหลังก็เม้มปากแอบหัวเราะ

"ถ้าหากท่านอ๋องกับพระชายาดีกันไปแบบนี้เรื่อยๆ ก็คงดี" พวกนางรู้สึกว่าเช่นนี้มันดีมากจริงๆ

"มือของท่านเย็นมาก" ฟู่จาวหนิงเอ่ยกับเซียวหลันยวน

"อืม แต่ของเจ้าอุ่นมาก" เขาพูดจบก็จับแน่นขึ้นไปอีก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน