อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 542

"สิ่งยืนยันของปรมาจารย์ฉือเชินก็อยู่กับข้าแล้ว แล้วสิ่งนี้ก็จะเอามาไว้กับข้าอีก ท่านไม่กลัวว่าข้าจะไปหาอีกชิ้นของผู้นำตระกูลฮู่ แล้วรวมสิ่งยืนยันจนครบสามชิ้นนำไปแลกสิ่งของมาก่อนหรือ?"

"ไม่กลัว"

เซียวหลันยวนตอบกลับแบบแทบจะไม่คิด

"เพราะอะไร?" ฟู่จาวหนิงไม่เข้าใจ

"หนิงหนิง จะมากน้อยข้าก็เข้าใจตัวเจ้าอยู่นะ ไม่ว่าระหว่างพวกเราจะมีอดีตกับความยุ่งเหยิงแบบไหน คุณสมบัติของตัวเจ้าเองก็กางแผ่อยู่ตรงนั้นอยู่แล้ว เรื่องบางเรื่องเจ้าเองก็ไม่สนใจที่จะทำหรอก"

ฟู่จาวหนิงกัดริมฝีปาก "เชอะ ข้ากลับแล้ว"

นางหมุนตัวเดินออกมา

นี่มาพูดให้นางหวั่นไหวประหลาดๆ แล้วยังมาเรียกนางว่าหนิงหนิงอีก?

พอเรียกนางหนิงหนิงทำให้ในสมองนางคิดเรื่องที่ทั้งสองคนพัวพันกันในห้องอาบน้ำก่อนหน้านี้ขึ้นมา

ตอนที่เกิดอารมณ์รักเขาจะเรียกหนิงหนิงเสียงทุ้มต่ำ

หลังจากออกไปลมหนาวก็โถมเข้ามา ทำให้ใบหน้าร้อนผะผ่าวหน่อยๆ ของฟู่จาวหนิงอุณหภูมิลดลงทันที

นางตบๆ ที่แก้ม และไม่รู้ว่านางกับเซียวหลันยวนตอนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกันแน่

แต่ว่าถัดจากนี้จะเป็นอย่างไรพวกนางก็ยังไม่รู้ ทำได้เพียงเดินไปทีละก้าวๆ เท่านั้น

ฟู่จาวหนิงกระชับผ้าคลุมให้แน่น ขึ้นรถม้าไป

เฉินซานถาม "คุณหนู กลับบ้านหรือขอรับ?"

ฟู่จาวหนิงขานตอบใช่ แต่หลังจากรถม้าเคลื่อนที่ไปพักหนึ่ง นางจู่ๆ ก็คิดถึงอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมา "เดี๋ยวก่อน"

"รู้ว่าพวกผู้เฒ่าฟู่รองพวกเขาตอนนี้พักอยู่ที่ไหนกันไหม?"

"รู้ขอรับ"

"ดูท่า คงไม่ต้องเข้าไปแล้ว"

นางมองปัญญาชนคนนั้นหิ้วตะกร้าข้าวของเดินตรงไปด้านหน้า

"เฉินซาน เจ้าขับรถม้าตามไปช้าๆ"

ฟู่จาวหนิงยกเท้าตามปัญญาชนคนนั้นไป เขาหมุนเบี่ยงที่ถนนด้านหน้า เลี้ยวเข้าไปในพื้นที่บ้านเรือนที่ไกลจากถ้ำยาจกออกมาหน่อย

ทางนั้นกับทางนี้พูดได้ว่าแบ่งแยกกันชัดเจน แต่ก็ไม่ใช่พื้นที่คนรวยอะไร เป็นแค่ที่อยู่ของคนที่พอมีพอกินอยู่บ้างเท่านั้น

ฟู่จาวหนิงตามเขาอยู่ตลอด เห็นเขาเข้าไปในเรือนเล็กแห่งหนึ่ง

"ข้าจะเข้าไปดูหน่อย เจ้ารออยู่ข้างนอกก่อน" ฟู่จาวหนิงพูดกับสืออี

เมื่อครู่สืออีเองก็เห็นหน้าตาของปัญญาชนแล้ว รู้สึกว่าปัญญาชนคนนั้นจะหน้าตาดูหล่อเหลาหน่อย ในเมืองหลวงก็นับเป็นคนที่ทำให้เหล่าหญิงสาวต้องเขินหน้าแดงกันได้

คุณหนูตามเขาไปทำไมกัน?