อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 544

มาป้ายสีนางเช่นนี้เลยหรือ!

"ทำไมจะไม่ได้ทำ? กล่องเครื่องประดับข้าถูกรื้อค้นจนกระจัดกระจาย ด้านในของหายไปตั้งเยอะ ถ้าไม่ใช่เจ้าก็คือแม่นางเจี๋ยที่ไปด้วยกันกับเจ้าคนนั้นหรือ?"

พอได้ยินชื่อแม่นางเจี๋ยที่ฟู่จาวหนิงพูดออกมา ไห่ฉางจวิ้นก็ตกตะลึงจนลืมโต้แย้ง

นางเห็นๆ อยู่ว่าในห้องไม่มีคน แล้วฟู่จาวหนิงรู้ได้อย่างไรว่าคนที่ไปด้วยกันกับนางคือแม่นางเจี๋ย?

"เจ้าหาแม่นางเจี๋ยเจอแล้วหรือ?" ไห่ฉางจวิ้นโพล่งออกมาจากอาการสั่นสะเทือนตกตะลึง

ปัญญาชนมองนางอย่างตะลึงเช่นกัน

นี่ไม่ใช่ว่านางยอมรับแล้วหรอกหรือ?

เข้าไปห้องของคนอื่นเพื่อขโมยของกับคนที่ชื่อแม่นางเจี๋ยคนนั้นน่ะนะ?

เขาเองก็ตกตะลึงไปแล้วเช่นกัน！

หญิงสาวที่หน้าตางดงามขนาดนี้ แต่เป็นหัวขโมยอย่างนั้นหรือ!

"คุณชาย นางเป็นภรรยาผู้น้อยของท่านหรือ? เช่นนั้นหลังจากที่ข้ารายงานกับทางการ ท่านก็ต้องไปอธิบายกับจวนทางการให้ชัดเจนด้วยนะ" ฟู่จาวหนิงไม่ได้ตอบคำพูดของไห่ฉางจวิ้น แต่หันไปพูดกับคุณชาย

ถูกดวงตางามเช่นนี้ของนางจ้องมอง คุณชายก็รู้สึกว่ากระดูกของตนเองปวกเปียกไปเสียแล้ว

เขารีบโบกไม้โบกมือ "ไม่ๆๆ แม่นางเข้าใจผิดแล้ว นางไม่ใช่ภรรยาผู้น้อยของข้า นางเป็นแค่คนแปลกหน้าที่มาเจอกันเท่านั้น ข้า ข้าข้าข้าจะไล่นางออกไปเดี๋ยวนี้! ข้าเป็นถึงปัญญาชน ไม่มีทางเป็นพวกเดียวกับโจรชั่วหรอก!"

ปัญญาชนเอ่ยขึ้น รีบร้อนเก็บข้าวของของไห่ฉางจวิ้น ขณะเดียวกันก็เรียกคนใช้ของเขา

"อากุ้ย อากุ้ย รีบมาเร็ซ แบกตัวไห่ฉางจวิ้นออกไป"

"จ้าวเหอ เจ้ากล้าหรือ!"

ไห่ฉางจวิ้นถลึงตาโต โมโหจนหน้าเขียวปี๋

ฟู่จาวหนิงสองมือกอดอก มองนางอย่างไม่ใส่ใจ

"ข้าจะบอกนะไห่ฉางจวิ้น ข้าเป็นคนที่มีนิสัยเจ้าไม่ยุ่งกับข้าข้าก็ไม่ยุ่งกับเจ้าด้วยมาตลอด เจ้าว่าเจ้าที่หน้าหนาเอาแต่จะพุ่งเข้ามาแบบนี้ แล้วข้าจะพูดอะไรได้อีก?"

"เจ้าขโมยไหมใจโลหิตของข้าก่อน! แล้วก็ งูหลังทองจะต้องถูกเจ้าเอาไปแล้ว! เจ้าแน่ๆ"

"ข้าอธิบายไปเจ้าก็ไม่เชื่อ ไหมใจโลหิตข้าไม่ได้ขโมย"

นางเองก็ไม่ได้โกหกนะ เพราะครั้งนั้นไหมใจโลหิตบินมาหานางเอง

"ส่วนงูอะไรนั่น" ฟู่จาวหนิงเดินประชิดไปสองก้าว เอ่ยขึ้นเสียงทุ้มต่ำ "ขอโทษด้วย สิ่งที่แอบลอบเข้ามาในห้องข้า ข้าก็ไม่เคยอ่อนข้อให้ เจ้างูตัวนั้น ข้าสังหารทิ้งไปแล้ว"

"เจ้ากล้า!!"

ไห่ฉางจวิ้นถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง ร้องว๊ากจนกระอักเลือดออกมา