อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 545

ฟู่จาวหนิงเดินถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

หันหน้ามายิ้มให้ปัญญาชน บอกว่า "คุณชาย ได้ยินไหม? นางไม่ใช่แค่ขโมย แต่ยังเลี้ยงงูอีก้ดวย ท่านต้องระวังให้ดีเลยนะ"

ปัญญาชนกับคนใช้พอได้ยินคำหนี้ก็ตกตะลึงหน้าเปลี่ยนสี

กระทั่งหน้าตาที่งดงามของฟู่จาวหนิงก็ไม่กล้าคิดแล้ว รีบร้อนถอยกลับไปในห้อง ปิดประตูเสียงดังปัง ลั่นดาลสนิท

หลังจากนั้นพวกเขาก็ไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อแล้ว คิดจะเก็บของกันทั้งคืนแล้วย้ายออกไป กลัวว่าจะถูกไห่ฉางจวิ้นเอาเปรียบ ซึ่งนี่คือเรื่องหลังจากนี้

ฟู่จาวหนิงมองประตูที่ลั่นดาลสนิท ร้องจุ๊ขึ้นสองเสียง จากนั้นก็มองไห่ฉางจวิ้น "ทำอย่างไรดี? ตอนนี้ไม่มีใครเก็บเจ้าไว้แล้วสินะ"

"เจ้า..." ไห่ฉางจวิ้นโมโหจนพูดไม่ออก

"แล้วก็ พอเจ้าไม่มีไหมใจโลหิต งูหลังทองตัวนั้นก็ตายไปแล้ว กลับไปเผ่าโม๋ลั่วก็น่าจะลำบากอยู่กระมัง? แล้วเจ้ายังจะเป็นนักบุญหญิงได้อีกหรือ?"

"พรวด!"

ไห่ฉางจวิ้นกระอักเลือดออกมาเป็นครั้งที่สามของวันนี้

"ไอ๊หยา เจ้าวิตกจนใจเจ็บเลยหรือ น่าสงสาร แต่ว่าข้าช่วยเจ้าไม่ได้หรอกนะ ข้าเองก็มีเรื่องต้องไปก่อนแล้ว"

ฟู่จาวหนิงหลังจากตีสุนัขตกน้ำจนสะบักสะบอมก็หมุนตัวเดินจากไป ไม่คิดจะสนใจอะไรไห่ฉางจวิ้นอีก

สืออีมองกระบวนการทั้งหมดอยู่ข้างๆ พอเห็นนางเดินไปแล้ว เขาก็รีบติดตามไป

"คุณหนู เมื่อคืนก่อนคือนางหรือ?"

"อืม"

"แล้วจะให้คนมา..."

"ไม่ต้องแล้ว คนอย่างไห่ฉางจวิ้น ตกมามีสภาพนี้ก็ยังย่ำแย่กว่าสังหารนางให้ตายเสียอีก นางกลับไปที่เผ่าก็เป็นนักบุญหญิงไม่ได้อีกแล้ว หลังจากนี้ถ้าจะออกมาอีกก็ไม่แน่ว่าจะไหวแล้ว อาวุธลับฉาบพิษของข้าทำให้นางหลังจากนี้ต้องเจ็บปวดแสนสาหัสเลยทีเดียว"

ฟู่จาวหนิงเดิมทีก็ไม่ใช่คนใจอ่อนอยู่แล้ว

ไห่ฉางจวิ้นหลังจากนี้จะกำเริบเสิบสานอีกไม่ไหวแล้ว

"คุณหนู เช่นนั้นท่านทำไมจึงไม่เค้นถามนางเสียหน่อยว่าอีกคนหนึ่งอยู่ที่ไหน" สืออีถามขึ้นมาอีก

"ไม่มี"

"ดูท่าจะมีคนสนใจต่อสิ่งยืนยันด้วยสินะ" องค์จักรพรรดิมองเขา ถามต่อว่า "และไม่รู้ว่าไท่ซ่างหวงทิ้งอะไรเอาไว้กันแน่ เจ้ารู้ไหม?"

เซียวหลันยวนส่ายหัว "ไม่รู้"

"ไท่ซ่างหวงเองก็จริงๆ เลย ทิ้งอะไรเอาไว้กันแน่นะ? บอกจะทิ้งก็ทิ้งเอาไว้ บอกจะให้เจ้าก็ให้ ทำไมยังต้องเอาเจ้าสิ่งยืนยันอะไรนี่มาอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังแบกเป็นสามส่วนอีกด้วย ตอนนี้สาแก่ใจแล้วใช่ไหม ผู้นำตระกูลฮู่หายตัวไปแล้ว ขาดสิ่งยืนยันไปชิ้นหนึ่ง แล้วจะทำอย่างไรกัน เจ้าว่าจะทำอย่างไรดี?"

องค์จักรพรรดิถอนหายใจ ราวกับว่ากลัดกลุ้มแทนเซียวหลันยวนมากอย่างไรอย่างนั้น

เซียวหลันยวนไม่มีสีหน้าพิเศษใด แค่เอ่ยตามมาเสียงเรียบคำหนึ่ง "สุดท้ายถ้าหาไม่พบ ก็ช่างมันเถิด"

เขาพูดแบบไม่ยี่หระ แต่กลับทำให้องค์จักรพรรดิอยู่ไม่สุข เขาเกือบจะเต้นผางขึ้นมาทีเดียว

"ช่างมัน? จะช่างมันได้อย่างไรกัน? หรือว่าเจ้ารู้ว่าไท่ซ่างหวงทิ้งอะไรเอาไว้ให้เจ้า? สิ่งนั้นคืออะไร?"

เซียวหลันยวนมองเขา