อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 546

องค์จักรพรรดิแสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่อันที่จริงการบีบคั้นของเขาก็เผยออกมาแล้ว

ตอนนี้ยังกลั้นหายใจรอคำตอบของเขาอยู่ ดูตึงเครียดมาก

"ข้าไม่รู้"

"เฮ้อ!" องค์จักรพรรดิโมโหจนระบายออกมา "อายวน ในเมื่อเจ้าไม่รู้ แล้วจะช่างมันได้อย่างไรกัน? บางทีของเหล่านั้นอาจจะเป็นสมบัติแคว้นเจาของพวกเราก็ได้!"

"อื๋อ? แคว้นเจาของพวกเรา?" เซียวหลันยวนทวนซ้ำประโยคนี้มาอย่างล้อเล่น

ความหมายนี้ขององค์จักรพรรดิไม่ใช่ว่าชัดเจนมากแล้วหรือ?

นี่คือคิดจะครอบครองมาเป็นของตนเองแล้วสินะ?

แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับสมบัติแคว้นเจา? นั่นเป็นสิ่งที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ให้เขา

"ข้าหมายถึงว่า บางทีของสิ่งนี้อาจจะล้ำค่ามาก" องค์จักรพรรดิอธิบายเสียงแห้ง

"องค์จักรพรรดิควบคุมแผ่นดินอยู่ในกำมือ"

เซียวหลันยวนตอบกลับด้วยประโยคนี้

ไท่ซ่างหวงทิ้งบัลลังก์จักรพรรดิให้เขาแล้ว ให้เขาเป็นองค์จักรพรรดิของแคว้นเจา แผ่นดินล้วนเป็นของเขา ทำไม นี่ยังไม่พอใจอีกหรือ?

องค์จักรพรรดิกระแอม ไม่รู้จะพูดอย่างไรต่อเหมือนกัน

เซียวหลันยวนพูดมาตรงๆ เช่นนี้ นี่มันเกือบจะบอกว่าเขาละโมบจนไร้ขีดจำกัดแล้ว

"องค์จักรพรรดิถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ข้าจะขอตัวออกจากวังก่อน"

"อายวน" องค์จักรพรรดิรู้สึกเสียหน้า เรียกเขาไว้แล้วเสริมมาประโยคหนึ่ง "ข้าส่งราชองครักษ์ไปช่วยหาผู้นำตระกูลฮู่ก็แล้วกัน"

เซียวหลันยวนไม่หันกลับมา "ไม่ต้องหรอก องค์จักรพรรดิลืมไปแล้วหรือว่าข้ามีองครักษ์เงามังกรอยู่?"

พูดประโยคนี้จบเขาก็เดินออกไปแล้ว

แทงใจ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน