อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 547

ฟู่จาวหนิงพอเห็นจงเจี้ยนร้อนรนขนาดนั้น ก็ให้สืออีกดเขาไว้

"เอาล่ะ ข้ารู้แล้ว ไม่ต้องตื่นเต้น นอนลง!"

จงเจี้ยนจึงนอนลงโดยไม่คิดจะลุกขึ้น แต่ก็ยังอยู่ในท่าทางกังวลมากอยู่ "คุณหนู ผู้เฒ่าฟู่สี่ทั้งสองคนอยู่ในบ้านตระกูลฟู่เช่นนี้ ไม่ปลอดภัยเลยจริงๆ ด้วย ตอนนั้นนางจับข้าได้ในทันที ยิ่งไปกว่านั้นที่ลงมือก็ยังเป็นพิษที่ร้ายกาจขนาดนี้ ถ้าหากนาง"

เขายังพูดไม่ทันจบ ฟู่จาวหนิงก็ถอนหายใจ

"ข้ารู้แล้ว แต่ว่าคิดไม่ถึงว่าฮูหยินผู้เฒ่าฟู่สี่จะเป็นคนลงมือ"

"นางไม่ใช่คนใบ้ นางตอนนั้นยังนัดพบกับฮูหยินหรงเยว่อยู่เลย ดังนั้น แขกที่ไปยังหอจันทร์หยาดที่ฮูหยินหรงเยว่เป็นคนเปิด จะเป็นสถานที่ดึงดูดสาวกของพวกนางใช่หรือไม่กัน?"

พอจงเจี้ยนพูดออกมา ฟู่จาวหนิงใจสั่นกึก พูดเช่นนี้ก็น่าจะเป็นไปได้จริงๆ

"ฮูหยินหรงเยว่ตอนนั้นเอาแต่พัวพันบิดาของเจ้า การจากไปของพ่อแม่เจ้า จะเกี่ยวข้องกับลัทธิเทพทำลายล้างไหมนะ?"

ด้านนอกประตูมีเสียงเซียวหลันยวนดังขึ้น

ฟู่จาวหนิงหันหน้ามองออกไป ก็เห็นเขากำลังพาชิงอีเดินเข้ามา ทันใดนั้นก็ตกตะลึงไป

"ท่านทำไมจู่ๆ ก็มาที่นี่กัน?"

"พระชายา ท่าอ๋องเพิ่งออกจากในวัง" ชิงอีบอก ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าท่านอ๋องทำไมจู่ๆ จึงมาบ้านตระกูลฟู่ น่าจะเพราะคิดถึงกระชายากระมัง

"องค์จักรพรรดิเล่นลูกไม้อะไรอีก?" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นทันที

เซียวหลันยวนอดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ "เจ้าดูจะเข้าใจเขาจริงๆ"

"ตอนนี้ ใครบ้างที่จะไม่มีความคิดจะทำอะไรกับสิ่งยืนยันของตระกูลฮู่" ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าองค์จักรพรรดิจะถามเลยมาถึงเรื่องนี้ก็ไม่แปลก

"จงเจี้ยนตื่นแล้วหรือ?" เซียวหลันยวนมองไปทางจงเจี้ยน "รู้สึกอย่างไรบ้าง?"

"รายงานท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่เป็นไร วิชาแพทย์ของคุณหนูยอดเยี่ยมมาก"

ตอนที่จงเจี้ยนเห็นเซียวหลันยวนก็คิดจะลงจากเตียงคารวะเขา แต่เซียวหลันยวนยกมือห้ามเขาไว้

"วิชาแพทย์ของคุณหนูร้ายกาจมาก แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มียา ดังนั้นข้าขอถามหน่อย คุณหนูจ่ายไปหนักมากเลยใช่ไหมเพื่อช่วยเหลือชีวิตข้า"

จงเจี้ยนตอนแรกสุดติดตามฟู่จาวหนิงขึ้นเขาจันทร์ลับฟ้าไปขุดยา เขาเห็นท่าทางทุ่มเทเต็มที่เพื่อจะขุดสมุนไพรขึ้นมาช่อหนึ่งของนาง และรู้ว่านางประสบปัญหาการขาดวัตถุดิบยามาโดยตลอดแล้วหลายครั้ง

ต่อให้นางไม่มีวิชาแพทย์ ก็จินตนาการได้ว่าครั้งนี้นางลงแรงกับลงทุนวัตถุดิบยาไปมากเท่าไรเพื่อช่วยเขา

คุณหนูจะต้องไปชิงชีวิตกับยมบาลมาแน่ๆ

ชิงอีชะงักไปครู่หนึ่ง และรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องให้เขาได้รู้

"พระชายาบอกว่า ถ้าจะช่วยท่าน ต้องใช้ไหมใจโลหิต" ชิงอีบอก

"อะไรนะ?" จงเจี้ยนตกตะลึง

"ท่านเองก็รู้ ว่าไหมใจโลหิตหายากขนาดไหน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นสิ่งที่ท่านอ๋องต้องการด้วย ดังนั้นพระชายาจึงไปอ้อนวอนท่านอ๋อง ท่านอ๋องเองก็รับปากแล้ว"