อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 548

ชิงอีจ้องจงเจี้ยนเขม็ง

จงเจี้ยนตัวแข็งไปแล้ว ไม่อยากจะเชื่อ ชิงอีออกไปแล้วเขาก็ยังไม่รู้ตัว

สืออีถอนหายใจ "พี่ใหญ่ พระชายากล้าไปหาท่านอ๋องเพื่อขอไหมใจโลหิตมาช่วยท่าน ยิ่งไปกว่านั้นนางยังรับปากว่าจะหาไหมใจโลหิตอีกตัวมาให้ท่านอ๋องอีกด้วย แต่ท่านอ๋องก็ยังยอมเอาไหมใจโลหิตออกมาให้"

ดวงตาจงเจี้ยนแดงเถือก รู้สึกว่าคอฝาดไปหมด

เขาดึงผ้าห่มสูงมาคลุมหน้าตนเอง

"พี่ใหญ่ ไหมใจโลหิตก็ใช้ไปแล้ว ท่านเองก็อย่าคิดมากเลย" สืออีเตือนมาคำหนึ่ง เกรงว่าหลังจากนี้ในใจเขาคงจะมีแต่แรงกดดันเสียแล้ว

"ข้ารู้ เจ้าออกไปเถอะ"

จงเจี้ยนเสียงแหบพร่า

เขาไม่มีทางคิดมาก แต่เขารู้ ว่าชีวิตของตนเองเดิมทีก็เป็นของท่านอ๋อง หลังจากนี้เขาต้องแบ่งชีวิตออกเป็นสองแล้ว ครึ่งหนึ่งของท่านอ๋อง อีกครึ่งหนึ่งของพระชายา

แล้วไหมใจโลหิตอีกตัว จะไปหาจากที่ไหน?

ฟู่จาวหนิงดึงเซียวหลันยวนออกไป มาในเรือนของตนเอง เสี่ยวเถาพอเห็นเขาก็รีบร้อนคารวะ

"ท่านอาเขย ท่านมาแล้ว!" เสี่ยวเถาตึงเครียดขึ้นมาหน่อยๆ

"อืม" เซียวหลันยวนเหลือบมองนางผาดหนึ่ง อารมณ์จู่ๆ ก็ดีขึ้นมา "่เดี๋ยวข้าจะให้รางวัลเจ้า"

"อ๊า" เสี่ยวเถายังตั้งตัวไม่ทัน ทำไมจู่ๆ จะมาให้รางวัลนางกัน??

ชิงอีพอได้ยินก็ตามเข้ามา ฟังได้ยินคำพูดนี้ ก็หยิบเงินก้อนหนึ่งยื่นส่งให้เสี่ยวเถา

"รับไปสิ"

เสี่ยวเถามองฟู่จาวหนิง เจ้ารางวัลประหลาดนี้ รับไว้ได้ไหมนะ? แต่ว่า ท่านอ๋องให้รางวัลทีก็ควักออกมาตั้งสิบตำลึงเชียว!

"บางที ตอนนั้นคนที่วางยาพิษใส่ท่านอาจจะเป็นสาวกของลัทธิเทพทำลายล้างก็ได้ไหม?" ฟู่จาวหนิงเองก็พูดขึ้นอย่างคล้อยตามหัวข้อสนทนาของเขา

ตอนที่พวกเขาพูดเรื่องนี้ ในวัง ฮองเฮากำลังถือไข่มุกราตรีอยู่เม็ดหนึ่ง เปิดอุโมงค์ใต้ดินในวังบรรทม เดินเข้าไป

ถ้าหากไม่เห็นกับตา ไม่มีทางรู้ว่าใต้ดินนี้จะมีทางลับที่ยาวและคดเคี้ยวแบบนี้อยู่

ตอนที่นางออกมาอีกครั้งจากทางลับ ตัวคนก็เข้าไปในตำหนักข้างที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง

ที่นี่เคยผ่านน้ำมา ด้านนอกยังมีกำแพงกว่าครึ่งที่ถูกไฟรมจนดำ ในตำหนักว่างเปล่า ไม่มีตะเกียง ดูแล้วแสนอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว

เพราะทางนี้อยู่ใกล้วังเย็น ดังนั้นจึงเงียบสงบมาก ก่อนหน้านี้ที่นี่ไฟไหม้จนคลอกพระชายาคนหนึ่งกับสาวใช้วังอีกหลายคนตายไป จึงไม่มีคนเข้าใกล้ที่นี่มาโดยตลอด

ถึงอย่างไรวังจักรพรรดิของแคว้นเจาจะใหญ่มาก กินพื้นที่ไปกว้างขวาง ปล่อยตำหนักร้างไว้สักแห่งก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

ใครเองก็คิดไม่ถึงว่าฮองเฮาจะมาที่ตำหนักรกร้างนี่ในเวลาเช่นนี้