อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 548

ชิงอีจ้องจงเจี้ยนเขม็ง

จงเจี้ยนตัวแข็งไปแล้ว ไม่อยากจะเชื่อ ชิงอีออกไปแล้วเขาก็ยังไม่รู้ตัว

สืออีถอนหายใจ "พี่ใหญ่ พระชายากล้าไปหาท่านอ๋องเพื่อขอไหมใจโลหิตมาช่วยท่าน ยิ่งไปกว่านั้นนางยังรับปากว่าจะหาไหมใจโลหิตอีกตัวมาให้ท่านอ๋องอีกด้วย แต่ท่านอ๋องก็ยังยอมเอาไหมใจโลหิตออกมาให้"

ดวงตาจงเจี้ยนแดงเถือก รู้สึกว่าคอฝาดไปหมด

เขาดึงผ้าห่มสูงมาคลุมหน้าตนเอง

"พี่ใหญ่ ไหมใจโลหิตก็ใช้ไปแล้ว ท่านเองก็อย่าคิดมากเลย" สืออีเตือนมาคำหนึ่ง เกรงว่าหลังจากนี้ในใจเขาคงจะมีแต่แรงกดดันเสียแล้ว

"ข้ารู้ เจ้าออกไปเถอะ"

จงเจี้ยนเสียงแหบพร่า

เขาไม่มีทางคิดมาก แต่เขารู้ ว่าชีวิตของตนเองเดิมทีก็เป็นของท่านอ๋อง หลังจากนี้เขาต้องแบ่งชีวิตออกเป็นสองแล้ว ครึ่งหนึ่งของท่านอ๋อง อีกครึ่งหนึ่งของพระชายา

แล้วไหมใจโลหิตอีกตัว จะไปหาจากที่ไหน?

ฟู่จาวหนิงดึงเซียวหลันยวนออกไป มาในเรือนของตนเอง เสี่ยวเถาพอเห็นเขาก็รีบร้อนคารวะ

"ท่านอาเขย ท่านมาแล้ว!" เสี่ยวเถาตึงเครียดขึ้นมาหน่อยๆ

"อืม" เซียวหลันยวนเหลือบมองนางผาดหนึ่ง อารมณ์จู่ๆ ก็ดีขึ้นมา "่เดี๋ยวข้าจะให้รางวัลเจ้า"

"อ๊า" เสี่ยวเถายังตั้งตัวไม่ทัน ทำไมจู่ๆ จะมาให้รางวัลนางกัน??

ชิงอีพอได้ยินก็ตามเข้ามา ฟังได้ยินคำพูดนี้ ก็หยิบเงินก้อนหนึ่งยื่นส่งให้เสี่ยวเถา

"รับไปสิ"

เสี่ยวเถามองฟู่จาวหนิง เจ้ารางวัลประหลาดนี้ รับไว้ได้ไหมนะ? แต่ว่า ท่านอ๋องให้รางวัลทีก็ควักออกมาตั้งสิบตำลึงเชียว!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน