อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 549

"พี่เจิ้น"

ฮองเฮาตะโกนขึ้นเสียงเล็ก

นางหลักประตูเข้าไปในห้อง

ไข่มุกราตรีในมือส่องประกาย

ห้องนี้แตกต่างกับความทรุดโทรมด้านนอก เห็นได้ชัดว่ามีร่องรอยคนมาพักอยู่ เก็บกวาดไปแล้ว สะอาดสะอ้าน มีเตียงโต๊ะตู้ บนโต๊ะก็วางพู่กันแท่นหมึกกับเชิงเทียนไว้ไม่น้อย

แต่ว่าที่นี่ด้านนอกเป็นหญ้าวัชพืชรกครึ้ม ถ้าไม่เข้ามาไม่มีทางรุ้ว่าในห้องแตกต่างออกไป

ด้านหลังเตียงมีร่างของคนหนึ่งพุ่งออกมาอย่างเงียบงัน

ถ้าหากมีคนอยู่ที่นี่ ก็จะพบว่า คนผู้นี้หน้าตาคล้ายกับองค์จักรพรรดิคนปัจจุบันอยู่ถึงสี่ห้าส่วน!

ยิ่งไปกว่านั้นเขาดูแล้วอายุก็แทบไม่แตกต่างกับองค์จักรพรรดิ แต่รอยย่นบนใบหน้าก็น้อยกว่าองค์จักรพรรดิอยู่มาก ใบหน้ารูปไข่เนียนลื่นจนดูไม่เป็นธรรมชาติ

แต่ดูแล้วคือไม่ใช่คนวัยหนุ่ม แต่กลับไม่มีริ้วรอยแบบวัยกลางคน

ยิ่งไปกว่านัน เขาเองยังสวมเสื้อคลุมมังกรสีเหลืองอีกด้วย เพียงแต่ไม่ได้คาดเข็มขัด ดูแล้วสะเปะสะปะไม่เข้ากันอยู่หน่อยๆ

ชุดคลุมมังกรนี้เองก็ไม่ใช่จะเข้ารูปกับตัวนัก ไม่เหมือนเสื้อผ้าของเขา

"หลายวันนี้ไม่เข้ามาเลย ทำไมหรือ ที่วังหลังยุ่งขนาดนั้นเชียว?"

"พี่เจิ้น หลายวันนี้มีเรื่องเยอะ ยิ่งไปกว่านั้น องค์จักรพรรดิก็เอาแต่จับจ้องมาทางข้า" ฮองเฮาพออยู่ต่หน้าชายคนนี้ก็ดูออดอ้อนกว่าช่วงเวลาปกติหลายเท่า

"มาจ้องเขม็งที่เจ้าทำไมกัน?"

"สิ่งยืนยันที่ไท่ซ่างหวงทิ้งไว้ครั้งนั้น สองชิ้นมาอยู่ในมืออ๋องเจวี้ยนแล้ว ยังเหลืออีกหนึ่งชิ้นอยู่บนตัวผู้นำตระกูลฮู่ แต่ผู้นำตระกูลฮู่ช่วงนี้ก็หายสาบสูญไปแล้ว องค์จักรพรรดิเวลานี้ดูไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น เขารู้สึกว่าใครก็ล้วนมีโอกาสที่จะเกิดความคิดต่อสิ่งยืนยันทั้งสามชิ้น ข้าในฐานะฮองเฮา แน่นอนว่าเป็นไปได้เช่นกัน"

พูดถึงเรื่องนี้ ในใจฮองเฮาก็กลัดกลุ้มขึ้นมาหน่อยๆ

เดิมทีนางยังคิดว่าองค์จักรพรรดิเชื่อถือตัวนางมาก สองวันนี้ถึงเพิ่งจะพบว่า องค์จักรพรรดิเองก็ยังคอยกันท่านางอยู่ กลัวว่านางจะพาตระกูลของมารดามาสอดไม้สอดมือ

"พี่เจิ้น ท่าทำไมจึงสงสัยข้าเช่นนี้? ข้าทุ่มสุดกำลังกับท่านอยู่แล้ว แต่ว่าท่านเองก็รู้ ไทเฮานางก็ไม่ยอมวางอำนาจลงอย่างหมดจดเสียที ข้ามีเรื่องอะไรนางก็รู้อย่างรวดเร็ว ข้าไม่ใช่แค่ต้องคอยกันท่าองค์จักรพรรดิ แต่นี่ยังต้องคอยกันท่าไทเฮาด้วย ตอนนี้อ๋องเจวี้ยนเองก็กลับมาแล้ว ข้าก็ยังต้องไปกันท่าเขาอีก ข้าก็ลำบากเหมือนกันนะ"

"ทางที่ดีเจ้าต้องทำให้สุดกำลังจริงๆ"

เซียวเจิ้นร้องเชอะเย็นชา ดึงแขนของนางขึ้นมาบนเตียง

"หลายวันนี้ไม่มาปรนนิบัติข้าเลย จะให้ข้าอดกลั้นจนตายหรือไรกัน?"

เพียงครู่เดียว ในห้องก็มีเสียงครางของฮองเฮาลอดออกมา

กินข้าวเย็นเสร็จแล้ว ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน "ท่านกินข้าวเย็นที่นี่เสร็จแล้ว ทำไมยังไม่กลับไปอีก?"

เดิมทีข้าวเย็นนางก็กินกับท่านปู่และเสี่ยวเฟยมาตลอด คืนนี้เพราะเซียวหลันยวนอยู่ที่นี่ นางจึงทำได้แค่หาข้ออ้างปลีกตัวเองมากินเป็นเพื่อนเขาในเรือน

ผู้เฒ่าฟู่กับเซียวหลันยวนตอนนี้จะมาเจอหน้ากันไม่ได้ ตอนเจอหน้ากันถ้าไม่พูดเรื่องหย่า ก็จะพูดเรื่องในอดีตขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่อยากให้ท่านปู่ต้องถูกกระตุ้นอีก