อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 550

"ข้าคิดมาแล้ว ถ้าหากเจ้าไม่ยอมย้ายไปจวนอ๋อง เจ้านั้นข้าก็มาพักที่บ้านตระกูลฟู่แล้วกัน"

เซียวหลันยวนพูดพลางโบกมือให้คนออกไป ส่วนตนเองกลับเดินไปข้างเตียงนาง ค่อยๆ นั่งลง

เสี่ยวเถากับชิงอีล้วนถอยออกไป แล้วยังปิดประตูให้อย่างดิบดี

ในห้องแสงเทียนโยกไหว ฟู่จาวหนิงมองการเคลื่อนไหวของเซียวหลันยวนก็ตกตะลึงไปแล้ว

"ไม่ใช่สิ เซียวหลันยวน ท่านคิดจะทำอะไร"

"นอน"

"น..นอน?! นั่นมันเตียงของข้า!"

"อืม แบ่งครึ่งหนึ่งให้ข้าสิ ครั้งที่แล้วก็ไม่ใช่ว่าข้าเคยนอนไปแล้วหรือ?" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น

"ท่านท่านท่าน ท่านจะทำอะไรกันแน่?"

"พวกเราเป็นสามีภรรยากัน"

"ไม่ใช่ว่าสุดท้ายก็ต้องหย่าร้างหรอกหรือ?"

ท่าทางของเซียวหลันยวนชะงัก ปลดหน้ากากลงมา มองนางยิ้มๆ

"อืม ต่อให้ท้ายสุดจะต้องหย่า แต่ก่อนที่จะหย่ากันพวกเรายังเป็นสามีภรรยากันอยู่นี่ ดังนั้น มีตัวตนฐานะอะไรก็ทำเรื่องตามนั้น มีปัญหาตรงไหน?"

ไม่มีปัญหาได้อย่างไรกัน?

ฟู่จาวหนิงรีบเดินเข้าไป ยื่นมือคิดจะดึงเขาออกมา "แน่นอนว่ามีปัญหา! ในเมื่อสุดท้ายก็ต้องแยกกัน ตอนนี้ก็ต้องวาดเส้นแบ่งให้ชัดเจน จะได้เลี่ยงเรื่องการพัวพันไม่ชัดเจนภายหลัง!"

พอสิ้นคำนาง เซียวหลันยวนก็พลิกมือดึงนางมาทับอยู่บนเตียง

เขามองดวงตานาง "หนิงหนิง เจ้าไม่คิดว่าตอนนี้มันมืดแล้วหรือ? เรื่องที่พวกเราควรทำไม่ควรทำ ก็ทำมาไม่น้อยแล้วนี่"

ตัวเขาเองคิดจนเข้าใจแล้ว ไม่ว่าฟู่หลินซื่อจะเป็นอย่างไร นางก็ยังเป็นผู้มีพระคุณของเขา เป็นเด็กสาวตัวน้อยที่เคยให้ความอบอุ่นกับเขา

เขายังไม่กลับเลยนะ!

"ลืมแล้วหรือว่าเงินได้มาอย่างไร?"

"อาเขย?"

"ใช่ ในเมื่อรู้ว่าท่านอ๋องของข้าเป็นอาเขยของคุณหนูพวกเจ้า เช่นนั้นจะคอยอยู่ที่นี่ก็คงไม่ค่อยเหมาะไหม" ชิงอีย้อนถาม

เสี่ยวเถาเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรตอบเหมือนกัน

"เอาล่ะ ไปพักผ่อนเถอะ"

"พอให้เสี่ยวเถาออกไป ชิงอีก็มองไปที่ประตูห้อง หมุนตัวเดินออกไปแล้ว"

หึหึ ท่านอ๋องตอนนี้ก็เหมือนจะเริ่มเปิดหูเปิดตาแล้ว นี่เป็นเรื่องดีอยู่นะ