อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 551

ฟู่จาวหนิงล้วนไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนตอนนี้เป็นบ้าอะไรขึ้นมา

ราวกับว่าหลังจากรู้ว่าในอดีตคนที่ช่วยเขาไว้คือนาง ท่าทีต่อนางของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

แต่ว่านางเองก็พบว่าตนเองก็ไม่ได้ต่อต้านที่เขาเข้ามาใกล้เลยแม้แต่น้อย กระทั่งยังถูกเขาทำให้เคลิ้มอีกด้วย เคลิ้มจนพาฝันเลยทีเดียว

นอกจากแผลเป็นพิษบนหน้าเขา เมืองหลวงแคว้นเจายังมีชายคนไหนที่หน้าตาดีแบบเขาบ้าง?

ตื้นเขิน นางช่างตื้นเขินเสียเหลือเกิน

"เหม่ออะไรหรือ?" เสิ่นเสวียนพอเห็นว่านางจับๆ ชีพจรแล้วก็หยุดไป มืออีกข้างหนึ่งจึงมาโบกๆ ด้านหน้านาง

"อ๋า? ไม่ ไม่ได้เหม่อ"

ฟู่จาวหนิงรีบเก็บมือกลับ หยิบกระดาษกับพู่กันเขียนตำรับยาถัดจากนี้ให้เขา

"ต้าชื่อทางนั้นส่งข่าวมาแล้ว ยืนยันว่ามีคนเห็นคนที่น่าสงสัยว่าจะเป็นฟู่จิ้นเชิน" เสิ่นเสวียนจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้น

"จริงหรือ?" ฟู่จาวหนิงตกตะลึง

"อืม ข้านำภาพของฟู่จิ้นเชินในอดีต ส่งให้ม้าเร็วนำไปตรวจสอบแล้ว มีคนเคยเห็นคนที่คล้ายๆ กันนี้อยู่"

"รูปภาพ? ท่านลุง ท่านทำไมจึงมีภาพของเขากัน?" ฟู่จาวหนิงตกตะลึงเล็กน้อย

ตระกูลฟู่ยังไม่มีรูปของฟู่จิ้นเชินเลย

"เจ้าคงจะไม่รู้กระมัง? ไปเจอในหอจันทร์หยาดมาน่ะ รูปภาพนั้น เป็นไปได้มากว่าจะเป็นฮูหยินหรงเยว่วาดขึ้นเองในอดีต"

"ซี๊ด" ฟู่จาวหนิงตกตะลึงขึ้นอีกครั้ง "พวกเราไม่เจอในหอจันทร์หยาดเลย"

"นั่นเพราะคนของพวกเจ้าค้นหาได้ไม่ละเอียดพอ" เสิ่นเสวียนเรียกลุงลั่วเข้ามา

ลุงลั่วอุ้มกล่องใหญ่ใบหนึ่งเข้ามา วางลงบนโต๊ะด้านหน้านาง

"เหล่านี้คือสมบัติเครื่องประดับที่ฮูหยินหรงเยว่ซ่อนเอาไว้ เจ้านำกลับไปเถอะ"

ฟู่จาวหนิงเปิดกล่องออกดู แทบจะตาบอดจากแสงจ้าเลยทีเดียว

ไข่มุกตะวันออก อัญมณี ทองคำ มรกต หยกขาว หยกเคลือบกล่องใหญ่ขนาดนี้ ไม่ว่าจะเครื่องประดับสมบัติอะไร ละลานตาไปหมด

ยิ่งไปกว่านั้นดูแล้วทุกชิ้นมูลค่าก็ไม่ธรรมดา ส่วนมากล้วนงานฝีมือชั้นยอดทั้งสิ้น

นางหยิบปิ่นหยกอัญมณีเล่มหนึ่งในนั้นออกมา มองเห็นอัญมณีด้านบนเปล่งประกายส่องแสง สาดแสงงามจับตาออกมา หันไปมองเสิ่นเสวียนอย่างตกตะลึง

"ท่านลุง สิ่งนี้ให้ข้าหมดเลยหรือ?"

"ไม่ให้เจ้าแล้วจะให้ใครกัน? หอจันทร์หยาดก็ปิดไปแล้ว คนที่ปิดมันก็คืออ๋องเจวี้ยน อ๋องเจวี้ยนไม่ใช่สามีของเจ้าหรือ สิ่งของที่หาเจอจากด้านในแน่นอนว่าไม่มีทางส่งให้คลังหลวงอยู่แล้ว และไม่มีทางส่งให้องค์จักรพรรดิฮองเฮาด้วย เช่นนั้นก็ต้องให้เจ้าน่ะสิ"

ตรรกะนี้ก้เหมือนไม่มีอะไรผิดปกตินี่?

"แต่ในเมื่อเป็นคนของท่านลุงหาพบ ท่านลุงเก็บไว้ แล้วเอาไปให้ท่านป้าในภายหลังก็ได้นี่"

"เอาท่านป้ามาจากไหนกันล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงเองก็เอ่ยถึงฮูหยินของเสิ่นเสวียนขึ้นเป็นครั้งแรก ตั้งนานขนาดนี้นางก็ยังไม่ได้ยินเสิ่นเสวียนเอ่ยถึงฮูหยินมาก่อนเลย แต่วัดจากอายุของเขา เดิมทีก็ควรจะแต่งงานมีลูกแล้วจึงจะถูก

ตอนนี้พอได้ยินคำตอบของเสิ่นเสวียน นางก็ตั้งตัวไม่ทันหน่อยๆ

เสิ่นเสวียนมองนาง หัวเราะขึ้นมา

"สมัยที่ข้ายังหนุ่มเคยมีพิธีหมั้นหมาย ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นองค์หญิงใหญ่แห่งต้าชื่อด้วยนะ แต่ว่าหลังจากที่ราชวงศ์ต้าชื่อหวาดกลัวต่อตระกูลเสิ่น องค์หญิงใหญ่เองก็จะถูกฉุดรั้งไปด้วยไม่ได้ ดังนั้น ก่อนหน้าวันอภิเษกไม่กี่วัน ก็เอ่ยขอถอนหมั้น"

ลุงลั่วพอฟังอยู่ข้างๆ ก็ขุ่นเคืองขึ้นมาเล็กน้อย

"คนผู้นั้นคือเสิ่นเชี่ยวหรือ?"

"เรื่องนี้ยังต้องตรวจสอบอีก แต่เป็นไปได้สูงมาก"

ถึงอย่างไรเสิ่นเสวียนก็ยืนยันแล้ว ว่าฟู่หลินซื่อคือเสิ่นเชี่ยว

"มีสิ่งยืนยันอะไรบ้างไหม อย่างพวกปานอะไรแบบนี้?"

"ปาน" เสิ่นเสวียนคิดขึ้นมา "ก็มีอยู่จริงๆ ใต้ฝ่าเท้าเชี่ยวเชียว มีไฝแดงเม็ดเล็กอยู่เม็ดหนึ่ง อยู่ที่เท้าขวา"

"ข้าจะลองไปถามดู!"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่า บางทีเซี่ยซื่ออาจจะเคยเท้าของฟู่หลินซื่อกระมัง?

ไม่เช่นนั้น ป้าจงก็คงจะเคยเห็น?

ถึงอย่างไรก็ต้องไปถามหน่อย

หลังจากนางจากไป ลุงลั่วก็เก็บรอยยิ้มลง เอ่ยขึ้นอย่างกังวล "นายท่าน แม่นางสี่อีกไม่ถึงครึ่งเดือนก็น่าจะมาถึงที่นี่แล้ว ตอนนั้นพอนางเห็นคุณหนูจาวหนิง จะไม่ค่อยดีกับนางไหม?"

แม่นางสี่จากบ้านสอง ก็แอบกอดความรู้สึกดีดีต่อตัวนายท่านอยู่ ตระกูลเสิ่นอันที่จริงก็มีหลายคนที่มองออก แต่ว่าใครก็ไม่กล้าพูดออกมา

แม่นางสี่พอมาถึง พอเห็นว่านายท่านเอ็นดูคุณหนูจาวหนิงขนาดนี้ คงได้คลั่งขึ้นมาแน่นอน

และเวลานางคลั่งก็น่ากลัวอยู่ด้วย

เสิ่นเสวียนหรุบตาลงต่ำ "ถ้านางจะทำตัวไม่ดีก็ลองดู"

ก่อนหน้านี้เขาก้ไม่ผูกพยาบาทต่อคนในบ้าน และมองเหล่าผู้น้อยในบ้านทั้งหมดเป็นเหมือนญาติผู้น้อยของตนเอง แต่ตอนนี้ก็ไม่แน่เสียแล้ว

ฟู่จาวหนิงไปจวนตระกูลหลิน แต่กลับไม่เห็นเซี่ยซื่อกับหลินอันห่าวเลย