อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 552

"คุณหนู ข้าเป็นแค่คนรับใช้ ไม่ทราบจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฮูหยินรองเองก็บอกว่าจะพาคุณหนูอันห่าวย้ายออกไป ฮูหยินใหญ่กับฮูหยินคนอื่นล้วนเตือนนางก็ไม่ฟัง"

คนใช้ตระกูลหลินเอ่ยขึ้นเช่นนี้กับฟู่จาวหนิง

เซี่ยซื่อพาหลินอันห่าวย้ายออกจากบ้านตระกูลหลินแล้ว!

ฮูหยินใหญ่หลินพอได้ยินข่าวก็รีบตรงมา พอเห็นฟู่จาวหนิง นางก็รู้สึกหวาดกลัวหน่อยๆ แต่พอคิดถึงเรื่องไม่คาดคิดในตอนนี้ของเซี่ยซื่อกับหลินอันห่าว ก็รู้สึกสะใจแล้วก็หยิ่งทะนงขึ้นมาหน่อยๆ

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน ท่านมาหาเซี่ยซื่อกับอันห่าวหรือ? ต้องขอโทษด้วยจริงๆ พวกนางแม่ลูกรังเกียจที่ตระกูลหลินของเราต่ำต้อยเกินไป คงจะรู้สึกว่าตนเองมีอำนาจแล้วกระมัง? ดังนั้นพวกนางจึงย้ายออกจากบ้านตระกูลหลินไปแล้ว ทำท่านมาเสียเที่ยวจนได้"

"พวกเจ้าไล่พวกนางแม่ลูกออกไปจากบ้านหรือ?" ฟู่จาวหนิงดวงตาหรุบลึก

หลินเอ้อร์รังเกียจหลินอันห่าวว่าเป็นเด็กสมองไม่ปกติอยู่ตลอด เซี่ยซื่อเองก็ไม่ค่อยจะเอ่ยถึงเขานัก ว่ากันว่าในบ้านก็มีลูกเมียน้อยแล้ว ยิ่งไปกว่นั้นผู้เฒ่ารองหลินเองก็เอาแต่เอ็นดูภรรยาผู้น้อยกับลูก ไม่สนใจแยแสเซี่ยซื่อกับหลินอันห่าว

ตอนนี้กลับไล่พวกนางแม่ลูกออกไปอย่างนั้นหรือ?

"จะพูดอย่างนั้นไม่ได้นะ พระชายาอ๋องเจวี้ยน คำว่าไล่คำนี้ไม่น่าฟังเอาเสียเลย ครั้งนี้เซี่ยซื่อขอขึ้นมาเอง อันห่าวก็อยากจะติดตามแม่นางไป พวกเราก็ไม่มีทางเลือกนี่นา"

ฮูหยินใหญ่หลินผายสองมือออก

เซี่ยซื่อตกมาอยู่สภาพนี้นางเองก็ดีใจอยู่ ถึงอย่างไรสิ่งของตระกูลหลินหลังจากนี้ตอนที่แบ่งกันก็น้อยลงไปคนหนึ่งแล้ว หลินอันห่าวเองก็เป็นภาระของตระกูลหลินด้วย ก่อนหน้านี้เพื่อจะรักษาตัวนาง ที่ใช้เงินมาก็ไม่ใช่ตระกูลหลินหรอกหรือ?

"ดังนั้น ตอนนี้พวกนางแม่ลูกจึงไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลินอีกแล้วใช่ไหม?"

"่ใช่ไหมล่ะ?"

ฮูหยินใหญ่หลินมองฟู่จาวหนิงอย่างหยิ่งทะนง "แต่ว่าข้าเองก็ยังไม่รู้ว่าพวกนางสองแม่ลูกย้ายไปอยู่ที่ไหน พระชายาอ๋องเจวี้ยนคงต้องไปหาเองเสียแล้ว แล้วก็ แม่ของเจ้าเป็นหญิงสาวตระกูลหลิน ลุงป้าอีกหลายคนของเจ้าก็อยู่ที่ตระกูลหลิน เซี่ยซื่อตอนนี้ ไม่ใช่คนของตระกูลหลินแล้ว เช่นนั้นพระชายาอ๋องเจวี้ยน ท่านกับนางก็ไม่น่าจะเกี่ยวข้องกันแล้วกระมัง?"

ฮูหยินใหญ่หลินหัวเราะขึ้นมา เขยิบเปิดทางไปข้างๆ "ดังนั้น พระชายาอ๋องเจวี้ยน พวกเราต่างหากที่เป็นคนบ้านเดียวกัน รีบเข้ามาเถิด"

เฉินซานตกใจสะดุ้งโหยง ดีที่เขาปฏิกิริยารวดเร็ว ไม่เช่นนั้นคงควบออกไปจนชนกับเด็กชายแน่นอน แล้วถ้ากีบม้าเหยียบลงไปคงแย่แน่

"ใช่ท่านพี่จาวหนิงไหม?"

ฟู่จาวหนิงเลิกม่านรถ มองเห็นเด็กชายที่กางมือออกขวางรถม้า อายุราวแปดเก้าขวบ รูปร่างล่ำสันดี กำยำน่าเอ็นดู เพียงแต่แปดเก้าขวบแล้ว แต่ยังมีน้ำมูกย้อย ดูแล้วสกปรกหน่อยๆ

"เช่นนี้มันอันตรายมากนะเจ้ารู้หรือเปล่า?" ฟู่จาวหนิงเอ่ยเสียงขรึม

เด็กคนนั้นวิ่งไปหานางทันที สองมือจับเก๋งรถคิดจะปีนขึ้นรถม้า

"เจ้าขึ้นมาไม่ได้!" เฉินซานคว้ามือหยุดเขาไว้

"ปล่อยมือ! ข้าคือนายน้อยตระกูลหลินนะ นางเป็นพี่สาวข้า พ่อของข้าคือลุงของนาง!"