อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 554

"ไปจัดของเหล่านั้นมาเร็ว หลินไท่ไท่ไม่ใช่ว่าเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวจนเติบใหญ่มาหรอกหรือ?" ฟู่จาวหนิงบอกกับสืออี "เอาไปป้อนนางเสียหน่อย"

พรวด!

"ฮ่าๆๆ!"

"พระชายาอ๋องเจวี้ยนนี่จะร้ายกาจไปหน่อยไหม?"

คนที่มุงอยู่รอบๆ พ่นพรวดออกมา มีคนหัวเราะ และมีคนถลึงตาโต มีคนกลับรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงร้ายกาจเสียจริง

และด้วยประโยคนี้ นางยังบิดไปทางด้านนั้นได้อีก?

แต่ว่าคนส่วนใหญ่ก็ยังรุ้สึกว่าตระกูลหลินทำเกินไปแล้ว ฟู่หลินซื่อหายสาบสูญไปสิบกว่าปี เป็นหรือตายก็ไม่รู้ พูดได้ว่าในฐานะแม่แท้ๆ ไม่เคยได้มาดูแลฟู่จาวหนิงเลยสักวัน

ฟู่จาวหนิงใช้ชีวิตอยู่กับท่านปู่ก็ลำบากอยู่แล้ว หลินไท่ไท่ในฐานะยาย ก็ไม่เคยจะมาช่วยเหลือนางแม้แต่น้อย ตระกูลหลินไม่เคยไปเยี่ยมเยือนตระกูลฟู่เลย เรื่องนี้ทุกคนล้วนรู้กันดี

ตอนนี้พอรู้ว่าคนในบ้านกลายเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน ก็คิดจะเอาบุญคุณที่ชุบเลี้ยงฟู่หลินซื่อมาคำนวณที่ตัวฟู่จาวหนิง หน้าไม่อายเสียเหลือเกิน?

คนบางส่วนที่รู้ตื้นลึกหนาบางก็ยังพูดความใจดำกับความไร้ยางอายของคนตระกูลหลินให้คนข้างๆ ฟังด้วย

"ข้าทำไมถึงจำได้ว่า เพราะก่อนหน้านี้แม่ของพระชายาอ๋องเจวี้ยนหน้าตางดงามมาก ดังน้นบ้านตระกูลหลินจึงคิดจะขายนางออกไปให้ราคาดีหน่อย คิดจะส่งนางให้กับตระกูลที่มั่งมีตระกูลหนึ่ง"

"ใช่ๆๆ ตอนนั้นยังพูดอีกว่า ถ้าไม่ใช่โหวอ๋องที่ทรงคุณูปการ ถ้าไม่ใช่ร่ำรวยมหาศาล ไม่มีทางให้แต่งออกไปแน่ แล้วก็พวกเขาตอนนั้นเหมือนจะหาเป้าหมายอื่นไว้อีก และไม่สนใจว่านางจะไปแล้วจะเป็นภรรยาหลวงหรือไม่ หรือจะไปเป็นภรรยาผู้น้อยหรือว่าภรรยารอง มีบางส่วนอายุมากกว่านางยี่สิบสามสิบปีเสียด้วยซ้ำ"

"ถึงอย่างไรตอนนั้น ขอแค่มีคนให้ราคาดี สามารถเลี้ยงดูพวกลูกชายจากตระกูลหลินได้ พวกเขาก็จะให้นางแต่งออกไป ต่อมาคุณตอนที่คุณชายฟู่มาสู่ขอ หลินไท่ไท่ก็เอาแต่คัดค้าน เอะอะโวยวายไปเรื่อย"

ฟู่จาวหนิงพอได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์นี้ นางก็เลยไม่รีบออกไปแล้วแล้ว เรื่องเหล่านี้นางไม่รู้เลย ไม่มีคนบอกนางเรื่องเหล่านี้

"มาเอะอะมะเทิ่งพูดอะไรไร้สาระกันอยู่? แต่ละคนกินอิ่มแล้วว่างนักหรือไร? ไสหัวไปไสหัวไป ใครยังมาพูดไร้สาระอีก ข้าจะไปอาละวาดที่บ้านมันเสีย!"

บ้านตระกูลหลินไม่ใช่พวกมีเหตุผล คนรอบๆ ที่รู้จักก็ล้วนกลัวขึ้นมา ทยอยกันแยกย้ายออกไป

"อันเล่อ เจ้าทำอะไรน่ะ พี่สาวของเจ้าบินขึ้นกิ่งไม้เป็นพญาหงส์ไปแล้ว ตอนนี้ยิ่งใหญ่สูงส่ง จะมาสนใจอะไรกับญาติจนๆ อย่างพวกเรา? รีบกลับไปเสีย!"

ฮูหยินใหญ่หลินเอ่ยกับหลินอันเล่อ

"ในเมื่อรู้ว่าข้าบินขึ้นกิ่งไม้เป็นพญาหงส์แล้ว ก็อย่ามาทำตัวเป็นญาติ เรื่องพี่สาวอะไรนั่นก็ไม่ต้องพูดถึงอีก"

ฟู่จาวหนิงเห็นว่ายังมีอีกหลายคนที่ยังมองอยู่ไกลๆ จึงยิ้มขึ้นมา เอ่ยถึงความลับในอดีตขึ้นมา