อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 564

สืออีเองก็เหลือบมองผาดหนึ่ง แต่กลับไม่เข้าใจว่านี่เกี่ยวข้องอะไรกับพิษกู่

"พวกท่านตอนนี้ยังมองไม่เห็น แต่ว่า พอถึงตอนกลางคืนเส้นเลือดหลังฝ่ามือนี้จะเหมือนมีอะไรมุดอยู่ ดิ้นไปดิ้นมา"

ผู้นำตระกูลฮู่ถอนหายใจ วางมือลงมา

"ข้าปีนี้อายุเจ็ดสิบแปดแล้ว ใช้ชีวิตมานานเกินพอ เดิมทีครั้งนี้พวกเขาล้วนพูดว่าอย่ามาส่งมอบสิ่งยืนยันด้วยตนเองเลย ระยะทางก็ยาวไกล ข้าอายุมากขนาดนี้ใครก็ไม่รู้ว่าจะยังทนไหวได้หรือไม่? แต่ข้ารู้สึกว่าถ้าตนเองไม่มาเองก็ไม่วางใจ หลานชายคนเล็กของข้าคนนั้นก็ยังพอไหวอยู่ แต่ถึงอย่างไรก็ยังอายุน้อย ไม่ค่อยจะมีประสบการณ์นัก ข้าเองก็อยากจะพาเขาออกมาเสียรอบหนึ่ง ใครจะรู้ว่าบิดาของเขากลับมีปัญหาขึ้นมา"

"หลานชายคนเล็กของท่าน?"

"ใช่ ตอนนี้เขาน่าจะยังออกค้นหาตัวข้าไปทั่วอยู่" ผู้นำตระกูลฮู่ถอนหายใจ "และก็ไม่รู้ว่าข้าจะได้พบเขาอีกสักครั้งไหม"

สืออีมองฟู่จาวหนิง

พวกเขาฟังออกแล้ว ผู้นำตระกูลฮู่น่าจะรู้สึกว่าตนเองคงอยู่ได้อีกไม่นาน เขาตอนนี้คงกำลังฝืนตัวคิดจะส่งมอบสิ่งยืนยันให้ท่านอ๋องด้วนตนเองอยู่กระมัง?

"ข้าจะไปดูว่าท่านอ๋องมาแล้วหรือยัง"

สืออีคิดจะออกไปสูดอากาศ และอยากให้ให้ฟู่จาวหนิงออกไปด้วย

"แมลงกู่ ข้าเคยเห็นมาแล้ว" ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้น

ผู้นำตระกูลฮู่ตกตะลึง

นางไม่ใช่ว่าเกิดและเติบโตขึ้นในเมืองหลวงหรอกหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้นยังได้ยินว่าเป็นหญิงสาวกำพร้าจากครอบครัวตระกูลตกต่ำอีกด้วย ไม่ควรจะเคยได้ยินจึงจะถูฏ แล้วทำไมกระทั่งแมลงกู่พวกนี้นางจึงเคยเห็นมาแล้วกัน?

นี่มันแปลกเสียแล้ว

สืออีเองก็รู้สึกแปลกมากเช่นกัน

ฟู่จาวหนิงไม่ได้อธิบาย แต่ก่อนนางเคยติดตามกลุ่มปฏิบัติการพิเศษไปยังดินแดนของพวกหมานอี๋ ไปที่นั่นช่วยเหลือหมออัจฉริยะออกมาสองคน สองคนนั้นพูดได้ว่าเป็นพวกคลั่งไคล้วิชาแพทย์ วิชาแพทย์ปกติไม่สามารถทำให้พวกเขาสนใจได้อีกแล้ว ดังนั้นสิ่งที่พวกเขาค้นคว้าจะเป็นพวกสิ่งที่คนปกติไม่ค่อยจะได้เจอ

พวกเขาไปยังสถานที่นั้น เพราะได้ยินว่ามีคนใช้แมลงเพื่อรักษาโรค บอกว่าเลี้ยงแมลงกู่ที่สามารถกินสิ่งที่เปลี่ยนไปจากอาการเจ็บป่วยในร่างกายมนุษย์ได้ และบรรลุวัตถุประสงค์ในการรักษา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน