อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 572

ชิงอีปรับสีหน้าจริงจังในพริบตา ยืดหลังตรง "ข้าน้อยไม่ได้ว่าง!"

พูดจบเขาก็วิ่งแล้ว "พระชายา ข้าน้อยจะไปยกข้าวปลามาให้พวกท่าน!"

เขาวิ่งเร็วกว่าบินเสียอีก

เซียวหลันยวนเปิดประตูเดินออกมา ฟู่จาวหนิงได้กลิ่นหอมวูบหนึ่ง กลั้นขำถามขึ้น "ที่นี่อาบน้ำแล้วด้วยหรือ?"

เดิมทีพอเขากินข้าวเย็นเสร็จจึงจะอาบน้ำ นี่ออกมาจากบ้านตระกูลหลินถึงกับทนไม่ไหวจนต้องอาบก่อนเลยหรือ?

เซียวหลันยวนเหลือบมองผาดหนึ่ง ไม่พูดอะไร

"ท่านคงไม่ได้ ถูกคนเสียมารยาทมาหรอกกระมัง?" ฟู่จาวหนิงอยากจะขำขึ้นมาเสียให้ได้ "ถูกแม่นางตระกูลหลินกอดเอาหรือ? หอมเอา? หรือว่าลูบคลำเอา?"

เซียวหลันยวนสีหน้าแย่ไปแล้ว

ตอนนั้นหลินอี๋เจินเห็นเขาปรากฎตัวในห้อง ปฏิกิริยาแรกกลับไม่ใช่หวาดกลัวลนลาน แต่เป็นตกตะลึง จากนั้นก็ร้องเรียกพี่เขยมาคำหนึ่ง ถัดมาก็โถมตัวเข้าหาเขา ท่าทางพุ่งเข้าโอบกอดนั่น ตื่นเต้นเสียจนแก้มหน้าแดงเถือกไปหมด ทำให้เซียวหลันยวนรู้สึกแย่ไปหมดทั้งตัว

จังหวะนั้นเขารู้สึกว่าตนเองเหมือนเป็นกระดูกชุ่มน้ำจิ้มท่อนหนึ่ง ส่วนหลินอี๋เจินคือสุนัขที่หิวโหยตัวหนึ่ง

เขาตอนนั้นจึงเลี่ยงตัวออกมาทันที แต่หลินอี๋เจินกลับหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งโยนใส่หน้าเขา

"พี่เขย ท่านมาหาข้าใช่ไหม? ท่านมาเพื่อข้าใช่ไหม? พี่เขย นี่คือผ้าเช็ดหน้าพกติดตัวของข้า ข้ามอบให้ท่าน"

ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นร่วงลงมาบนอกเขา

ถึงแม้เขาจะสะบัดผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นออกอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังได้กลิ่นบนผ้าเช็ดหน้านั้น พอคิดถึงว่าเป็นสิ่งที่อยู่แนบกายหลินอี๋เจินตลอด เซียวหลันยวนก็รู้สึกว่าทั้งร่างของตนเองไม่ถูกต้องเอาเสียแล้ว

เขาเดิมทีเนื่องจากร่างกายก็ใส่ใจต่อกลิ่นและความสะอาดอยู่แล้ว กลิ่นบนตัวคนอื่นพอเขาดมเข้าไปก็ล้วนไม่สบายใจทั้งสิ้น

ดังนั้นพอกลับมาเขาจึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที พอคิดว่าตนเองสวมชุดนั้นเข้าไปในห้องคนอื่น เขากระทั่งรู้สึกว่าเสื้อผ้าชุดนั้นก็ไม่อยากจะเก็บไว้แล้วด้วยซ้ำ

ครั้งที่แล้วไปที่ห้องซ่งอวิ๋นเหยา กลับมาเสื้อผ้าชุดนั้นเขาก็เผาทิ้งหมด ดูแล้วชุดนี้ก็น่าจะไม่รอดเช่นกัน

พอเห็นสีหน้าเห็นเขาแล้วขำของฟู่จาวหนิง เซียวหลันยวนก็เดินมาเบื้องหน้านาง ยื่นมือไปประสานท้ายทอยของนาง บดริมฝีปากลงไป

"แค่กๆ" เซียวหลันยวนไอออกมาทันที

"เป็นอย่างไรบ้าง? ไม่เป็นไรใช่ไหม?" ฟู่จาวหนิงอดเครียดขึ้นมาไม่ได้

เห็นนางเช่นนี้ เซียวหลันยวนก็ยิ้มขึ้นมา

"หนิงหนิงเครียดกับตัวข้าด้วยหรือ?"

"ใครไปเครียดกับตัวท่านกัน" ฟู่จาวหนิงร้องเชอะ สะบัดหลุดจากตัวเขา หมุนตัวเดินเข้าไปในโถง

หงจั๋วกับเฝิ่นซิงรีบยกกับข้าวออกมา จากนั้นก็ไปจุดเชิงเทียน

"ท่านอ๋อง พระชายา หลังจากนี้กินข้าวเย็นกันเร็วหน่อยเถิด ตอนนี้มืดมากแล้ว เดี๋ยวจะหิวกันจนร่างกายพังเปล่าๆ" เฝิ่นซิงเอ่ยขึ้นมา

"เจ้าพูดถูกต้อง ข้าวเย็นกินไวหน่อยจะดีกว่า" ฟู่จาวหนิงเองก็พูดตามขึ้นมาคำหนึ่ง ขณะเดียวกันก็ถลึงตาใส่เซียวหลันยวน

เซียวหลันยวนนั่งลง "อืม แล้วใครกันที่ให้คนมาเรียกข้าออกไป?"