อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 572

ชิงอีปรับสีหน้าจริงจังในพริบตา ยืดหลังตรง "ข้าน้อยไม่ได้ว่าง!"

พูดจบเขาก็วิ่งแล้ว "พระชายา ข้าน้อยจะไปยกข้าวปลามาให้พวกท่าน!"

เขาวิ่งเร็วกว่าบินเสียอีก

เซียวหลันยวนเปิดประตูเดินออกมา ฟู่จาวหนิงได้กลิ่นหอมวูบหนึ่ง กลั้นขำถามขึ้น "ที่นี่อาบน้ำแล้วด้วยหรือ?"

เดิมทีพอเขากินข้าวเย็นเสร็จจึงจะอาบน้ำ นี่ออกมาจากบ้านตระกูลหลินถึงกับทนไม่ไหวจนต้องอาบก่อนเลยหรือ?

เซียวหลันยวนเหลือบมองผาดหนึ่ง ไม่พูดอะไร

"ท่านคงไม่ได้ ถูกคนเสียมารยาทมาหรอกกระมัง?" ฟู่จาวหนิงอยากจะขำขึ้นมาเสียให้ได้ "ถูกแม่นางตระกูลหลินกอดเอาหรือ? หอมเอา? หรือว่าลูบคลำเอา?"

เซียวหลันยวนสีหน้าแย่ไปแล้ว

ตอนนั้นหลินอี๋เจินเห็นเขาปรากฎตัวในห้อง ปฏิกิริยาแรกกลับไม่ใช่หวาดกลัวลนลาน แต่เป็นตกตะลึง จากนั้นก็ร้องเรียกพี่เขยมาคำหนึ่ง ถัดมาก็โถมตัวเข้าหาเขา ท่าทางพุ่งเข้าโอบกอดนั่น ตื่นเต้นเสียจนแก้มหน้าแดงเถือกไปหมด ทำให้เซียวหลันยวนรู้สึกแย่ไปหมดทั้งตัว

จังหวะนั้นเขารู้สึกว่าตนเองเหมือนเป็นกระดูกชุ่มน้ำจิ้มท่อนหนึ่ง ส่วนหลินอี๋เจินคือสุนัขที่หิวโหยตัวหนึ่ง

เขาตอนนั้นจึงเลี่ยงตัวออกมาทันที แต่หลินอี๋เจินกลับหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งโยนใส่หน้าเขา

"พี่เขย ท่านมาหาข้าใช่ไหม? ท่านมาเพื่อข้าใช่ไหม? พี่เขย นี่คือผ้าเช็ดหน้าพกติดตัวของข้า ข้ามอบให้ท่าน"

ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นร่วงลงมาบนอกเขา

ถึงแม้เขาจะสะบัดผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นออกอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังได้กลิ่นบนผ้าเช็ดหน้านั้น พอคิดถึงว่าเป็นสิ่งที่อยู่แนบกายหลินอี๋เจินตลอด เซียวหลันยวนก็รู้สึกว่าทั้งร่างของตนเองไม่ถูกต้องเอาเสียแล้ว

เขาเดิมทีเนื่องจากร่างกายก็ใส่ใจต่อกลิ่นและความสะอาดอยู่แล้ว กลิ่นบนตัวคนอื่นพอเขาดมเข้าไปก็ล้วนไม่สบายใจทั้งสิ้น

ดังนั้นพอกลับมาเขาจึงอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที พอคิดว่าตนเองสวมชุดนั้นเข้าไปในห้องคนอื่น เขากระทั่งรู้สึกว่าเสื้อผ้าชุดนั้นก็ไม่อยากจะเก็บไว้แล้วด้วยซ้ำ

ครั้งที่แล้วไปที่ห้องซ่งอวิ๋นเหยา กลับมาเสื้อผ้าชุดนั้นเขาก็เผาทิ้งหมด ดูแล้วชุดนี้ก็น่าจะไม่รอดเช่นกัน

พอเห็นสีหน้าเห็นเขาแล้วขำของฟู่จาวหนิง เซียวหลันยวนก็เดินมาเบื้องหน้านาง ยื่นมือไปประสานท้ายทอยของนาง บดริมฝีปากลงไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน