อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 586

แม่นางเจี๋ยไม่มีแรงจะต่อต้าน ยอมให้ฟู่จาวหนิงค้นตัวไปรอบหนึ่ง

นางตอนหลังถึงสงบลงมาได้ แค่รู้สึกว่าถึงอย่างไรฟู่จาวหนิงก็หาไหมใจโลหิตของนางไม่เจอ

ฟู่จาวหนิงค้นของออกมาจากตัวนางได้ไม่น้อยเลย รวมถึงอาวุธลับยาพิษบางส่วน แต่ก็หาไหมใจโลหิตไม่เจอ

ตอนที่นางหยุดค้น แม่นางเจี๋ยก็ยืนยันใจใจแล้ว แล้วยังยกตาท้าทายไปทางนางผาดหนึ่งด้วย

"พระชายาอ๋องเจวี้ยน เจ้าแม้จะเป็นพระชายา แต่อายุก็ยังน้อยกว่าข้ามาก จะเป็นมนุษย์ก็ต้องรู้จักวางมารยาทให้เหมาะสม"

"โอ้ ข้าจะทำสุดกำลังแล้วกัน" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็พิจารณามองนาง

มองๆ ปิ่นปักผมของนาง มองต่างหูนาง

ในใจแม่นางเจี๋ยตึกตัก เอ่ยต่อว่า "อย่าคิดว่าอ๋องเจวี้ยนเอ็นดูเจ้าแล้วจะทำได้ทุกอย่าง นี่เป็นใต้หล้าขององค์จักรพรรดินะ ไม่ใช่ของอ๋องเจวี้ยน!"

"ทำไมเจ้าถึงคิดว่าเขาเอ็นดูข้า?" ฟู่จาวหนิงรู้สึกอยากรู้อยากเห็น "ด้านนอกเขาไปลือกันอย่างไร?"

เซียวหลันยวนหันหลังให้พวกเขา พอได้ยินบทสนทนานี้ก็ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร

"คนที่เป็นที่โดนโปรดปรานถูกเอ็นดูส่วนใหญ่มักมีจุดจบไม่ค่อยดีนัก" แม่นางเจี๋ยเอ่ยต่อ

"อืม ขอบคุณที่เตือน"

ฟู่จาวหนิงไม่เอาคำพูดนี้ไว้ในใจเลย นางเคยเป็นคนที่โดนโปรดปรานถูกเอ็นดูเมื่อไรกัน?

หลังจากนั้นสายตาของนางก็ตกไปอยู่บนกำไลข้อมือแม่นางเจี๋ยวงนั้น

แม่นางเจี๋ยยังไม่ทันมีปฏิกิริยา นางก็ใช้ความเร็วขีดสุด คว้าจับข้อมือแม่นางเจี๋ย จากนั้นก็รูดกำไลข้อมือนั้นออกมา

ซู๊ด

แม่นางเจี๋ยตัวแข็งไป สีหน้ากระตุกอย่างชัดเจน แต่ก็ควบคุมเอาไว้ได้ เพราะนางรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงไม่น่าจะหากลไกเจอ!

แต่ว่าสายตาของนางก็ยังอดจ้องเขม็งไปยังท่าทางของฟู่จาวหนิงไม่ได้

ฟู่จาวหนิงโยนกำไลวงนั้นขึ้นด้านบน ตอนที่รับก็ใช้นิ้วกดแล้วบิด แกร๊ก!

ฟู่จาวหนิงอดร้องเรียกเซียวหลันยวนขึ้นมาเสียงหนึ่งไม่ได้ เขาหันหน้ากลับมา นางก็เอาชูไหมใจโลหิตตัวนั้นต่อหน้าเขา ยิ้มขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

"จ่ายหนี้!"

แม้นี่จะเป็นไหมใจโลหิตที่ตายแล้ว แต่ก็เอาไปทำเป็นยาได้ นี่ไม่ใช่ปัญหาของนาง!

เซียวหลันยวนมองนางเขม็ง

เขาตอนนี้รู้สึกใจเต้นอย่างบ้าคลั่งกับนางที่เป็นแบบนี้จริงๆ

หัวใจกำลังเต้นโครมคราม ทำให้เขาอดยื่นมือไปทาบเบาๆ ที่ตำแหน่งหัวใจไม่ได้ ราวกับว่ามันจะกระดอนออกมาได้ตลอดเวลา

"เจ้าเก่งมาก"

"นี่ก็แค่ค่อนข้างเก่งกาจเท่านั้น" ฟู่จาวหนิงเชิดคางพยักเพยิด จากนั้นตัวเองก็หัวเราะพรืดขึ้นอีกครั้ง กดเสียงลงแบบที่มีแค่เขาคนเดียวที่ได้ยิน "แต่ว่า นี่ส่วนหนึ่งก็อยู่กับดวงด้วย ข้าเองก็คิดไม่ถึงว่านางจะมีไหมใจโลหิตจริงๆ"

"ต่อให้ดวงเจ้าก็ยังร้ายกาจ คนอื่นทำไมไม่เห็นว่าจะดวงดีแบบนี้?" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น