อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 696

ฟู่จาวหนิงพอวุ่นวายขึ้นมา ก็ผ่านไปถึงสองวันสองคืน

นอกจากเซียวหลันยวน พวกของชิงอีก็ชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย ยิ่งไปกว่านั้นบนตัวหลายคนก็ยังเต็มไปด้วยบาดแผล

เฉินซานกับพวกไป๋หู่ก็วุ่นกันจนหายใจหายคอแทบไม่ทัน

ต้องหาฟืนมาจุดไฟ ต้องต้มหิมะให้ละลาย ต้องหาวัตถุดิบยาบางส่วน ต้องต้มยา ต้องช่วยคนเจ็บพันแผล ต้องคอยดูพวกเขาตลอดทั้งคืนว่าเป็นไข้ไหม แล้วยังต้องคอยป้อนน้ำให้พวกเขาตลอดอีก

ยังดีที่สิ่งของส่วนใหญ่อยู่กับพวกเขาทางนี้ ตอนนี้เสื้อผ้ากับอาหารยังไม่ขาดแคลน

ฟู่จาวหนิงรักษา ฝังเข็ม จ่ายยา จับคู่ยาให้กับคนทั้งหมด วุ่นจนเวลากินข้าวก็ยังต้องรีบร้อนกินลงไปได้ไม่กี่คำ

นางยังต้องคอยดูแลเซียวหลันยวน คอยระงับพิษในร่างกายให้เขา

เซียวหลันยวนตอนนี้อ่อนแอจนตอนจับชีพจรยังต้องใช้เวลานานกว่าปกติ เพราะชีพจรของเขาอ่อนแรงไปมาก

ที่หนักสุดคือเขาพิษกำเริบขึ้นมาแล้ว ตอนนี้ใบหน้าครึ่งซีกถูกแผลเป็นพิษคลุมไปแล้ว แผลเป็นพิษสีเองก็คล้ำขึ้นมาก ด้านในยังมีริ้วรอยที่เหมือนกับชีพจรสีม่วงเข้มอยู่เต็มไปหมดอีก ดูแล้วน่ากลัวมาก

ตอนนี้ดูจากสภาพเขา คิดแล้วคงไม่มีใครรู้สึกว่านี่เป็นชายรูปงามคนหนึ่งแน่ แต่กลับรู้สึกว่าเหมือนเป็นภูตผีที่น่ากลัวมากตัวหนึ่งเสียด้วยซ้ำ

เฉินซานตอนที่เห็นสภาพอ๋องเจวี้ยนครั้งแรกก็เกือบจะร้องเสียงหลงออกมา

เขาถอยออกไปสองก้าวด้วยสัญชาตญาณ

กระทั่งเขายังเป็นเช่นนี้ ถ้าคนอื่นมาเห็นเข้า จะมีปฏิกิริยาตกตะลึงหวาดกลัวแบบไหนกัน?

แต่ว่าตอนนี้ฟู่จาวหนิงก็ไม่สนอะไรมากขนาดนั้นแล้ว นางตอนนี้แค่อยากจะรักษาชีวิตเขาไว้ จัดการสะกดความเป็นพิษเอาไว้ก่อน

เพื่อช่วยเหลือเซียวหลันยวน ทุกคืนนางต้องแอบเลี่ยงคืนอื่นเพื่อถ่ายเลือดให้เขา

เดิมทีโกลนี้มีการถ่ายเลือดเสียที่ไหน?

แต่นางไม่สนใจแล้ว

มียาบางอย่าง มีของบำรุงบางส่วน ใช้วิธีนี้รวดเร็วที่สุด

ดังนั้นทุกคืนนางแทบไม่ได้นอนเลย ต้องคอยดูการถ่ายเลือด

ตอนกลางวันนางก็ต้องฝังเข็ม นวด ป้อนยาให้กับเขา

รอจนถึงวันที่สาม ในที่สุดก็สามารถป้อนข้าวต้มให้เขาได้บ้างแล้ว

พวกของชิงอีตื่นขึ้นมาไวกว่าเซียวหลันยวน

"พระชายา"

ตอนที่ชิงอีตื่นขึ้นมา ฟู่จาวหนิงก็ฝังเข็มให้เขาเสร็จพอดี เก็บเข็มลงมา

ชิงอีลืมตาโพลงมองฟู่จาวหนิง ดวงตาแดงรื้นขึ้นในพริบตา

พวกเขาครั้งนี้จะต้องถูกพระชายาช่วยไว้แน่ๆ!

ในตอนนั้น พวกเขาอันที่จริงก็ไม่คิดว่าฟู่จาวหนิงจะหันกลับเข้ามาหาพวกเขา เพราะว่าท่านอ๋องก่อนหน้านี้พูดกับนางไว้ ว่าให้รออยู่ที่ทางแยกนั่น ให้นางไม่ต้องวกกลับมา

แต่ว่าพระชายาก็ยังกลับไป

"เจ้าจะร้องไห้หรือ?" ฟู่จาวหนิงถาม

นางพอเอ่ยปาก ชิงอีก็ตกตะลึงไป เพราะเสียงของฟู่จาวหนิงแหบแห้งมาก ราวกับกล่องเสียงพังไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

"พระชายา กล่องเสียงท่าน?"

เฉินซานยกชามข้าวต้นเข้ามา พอได้ยินคำพูดเขา ก็เอ่ยขึ้นอย่างหมดเรี่ยวแรง "คุณหนูของพวกเราเหนื่อยจะแย่ นางไม่ได้ปิดตามาเกือบสามวันแล้ว"

ชิงอีน้ำตาร่วงผลอย

"พระชายา ท่านอ๋องเขา" เขาสั่นระริกไปหมด ไม่กล้าถามต่อแล้ว กลัวจะได้ยินคำตอบที่ทำให้เขาผิดหวัง

ฟู่จาวหนิงตอบกลับเสียงแหบ "ยังมีชีวิตอยู่"

ชิงอีดวงตาเปล่งประกายขึ้นในพริบตา

"ท่านอ๋องยังมีชีวิตอยู่หรือ? ขอบคุณพระชายา! พระชายาผู้มากล้นด้วยบุญคุณ จวนอ๋องเจวี้ยนจะไม่ลืมไปทั้งชีวิต!"

เขาดิ้นรนขึ้นมา คิดจะคุกเข่าโขกหัวให้ฟู่จาวหนิง

พระชายาช่วยท่านอ๋องไว้อีกครั้งแล้ว ช่วยเหลือพวกเขา!

"ไม่ต้องขยับ แผลบนตัวเจ้าเดี๋ยวจะฉีกขึ้นมา" ฟู่จาวหนิงยื่นมือกดเขาไว้ "รอให้ดีก่อนพวกเจ้าค่อยมาขอบคุณก็ยังไม่สาย"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน