อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 697

เซียวหลันยวนถูกพวกเขาเอะอะกันพักหนึ่งจึงเข้าใจขึ้นมา ว่าตนเองสลบไปหลายวันแล้ว

พอเห็นว่าฟู่จาวหนิงหลายวันนี้ผอมลงไปมาก อารมณ์เขาก็ซับซ้อนขึ้นมาจนไม่รู้จะพูดอะไรทันที

เดิมทีเขาก็ตัดสินใจว่าจะไม่ทำให้ฟู่จาวหนิงต้องเหนื่อยแล้ว คิดไม่ถึงว่าตอนนี้จะถูดกนางลากกลับมาจากประตูนรกอีกแล้ว แล้วยังทำให้นางต้องเหนื่อยจนแค่จะพูดก็ยังไม่มีแรงเลย

และมองต่อไปยังคนอื่น ก็ล้วนเป็นคนที่เดินผ่านวังยมโลกมาแล้วกันทั้งนั้น

"ประคองข้าไปดูคนเหล่านั้นหน่อย"

เซียวหลันยวนพอมีกำลังวังชาขึ้นหน่อยก็ให้องครักษ์ประคองเขาไปยังจุดที่ฝังองครักษ์ทั้งสิบเอ็ดคน

องครักษ์พอได้ยินเขาก็ยังไม่ขยับ แต่มองไปยังฟู่จาวหนิงด้วยสัญชาตญาณ

พวกเขาใช้สายตาสอบถามมองไปทางฟู่จาวหนิง

เซียวหลันยวนมองออกแล้ว ถ้าฟู่จาวหนิงไม่พยักหน้า พวกเขาก็จะไม่ฟังคำพูดพวกเขาแล้ว แล้วคงจะไม่ประคองเขาออกไปด้วย

"ข้าจะไปดูพวกเขา จะกล่าวขอบคุณกับพวกเขาเสียหน่อย" เซียวหลันยวนถอนหายใจเบา เอ่ยกับฟู่จาวหนิง

ฟู่จาวหนิงพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย

องครักษ์จึงประคองตัวเซียวหลันยวนออกไป

ชิงอีเองก็เจ็บหนัก แต่ก็ตามออกไปภายใต้การประคองของเองครักษ์ตระกูลเสิ่น

ระหว่างทาง เขาเอ่ยกับเซียวหลันยวนว่า "ท่านอ๋อง ท่านว่าพระชายาโกรธท่านไหม?"

เซียวหลันยวนไม่ตอบ

เขาขี้เกียจจะตอบแล้ว นี่ไม่ใช่เรื่องที่มันชัดเจนอยู่แล้วหรือ?

หลังจากเขาตื่นขึ้นมา ท่าทางที่ฟู่จาวหนิงไม่อยากคุยกับนาง สีหน้าไร้อารมณ์ตอนที่อยู่กับเขานั่น

"ครั้งนี้น่าจะง้อยากแล้วด้วยกระมัง?" ชิงอีถามขึ้นอีก

"เจ้าพูดมากไปหน่อยนะ" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน