อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 698

เซียวหลันยวนก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

พอไปถึงหน้าหลุมศพเหล่าองครักษ์ เซียวหลันยวนก็นั่งลงหน้าหลุมศพ "ไปหากระดานไม้มาแผ่นหนึ่ง ข้าจะสลักป้ายหลุมศพให้พวกเขา"

องครักษ์รีบออกไป

เซียวหลันยวนถัดจากนี้จึงนั่งลงสลักป้ายหน้าหลุมศพ

สุสานขององครักษ์ผู้ซื่อสัตย์แห่งจวนอ๋องเจวี้ยน

เซียวหลันยวนยืนขึ้น

ป้ายไม้ตั้งขึ้น เขายื่นมือประคอง เอ่ยขึ้นเสียงต่ำ "ข้าขอบคุณพวกเจ้ามาก และรู้สึกผิดต่อพวกเจ้าด้วย หลังจากนี้จะให้คนมาย้ายหลุมศพพวกเจ้ากลับไปยังเมืองหลวง จะไม่ให้พวกเจ้าต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดแน่"

"ท่านอ๋อง ควรกลับได้แล้ว"

ชิงอีเองก็อยู่ที่นี่ด้วยตลอด แต่เห็นว่าเวลาที่ออกมาก็นานมากแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังมีลมแล้วด้วย เขาจึงรีบเตือนให้เซียวหลันยวนกลับไป

ถ้านานเกินแล้วยังไม่กลับไป เกรงว่าพระชายาจะโกรธเอา

เซียวหลันยวนถูกประคองลุกขึ้นยืน "จำตำแหน่งนี้ไว้ หลังจากนี้จะให้คนมาย้ายหลุมศพพวกเขากลับเมืองหลวง"

"ขอรับ"

กลับไปยังจุดที่พวกเขาตั้งค่าย เซียวหลันยวนก็เห็นฟู่จาวหนิงที่นั่งอยู่หน้ากระโจมที่ตั้งขึ้นชั่วคราวหลังหนึ่ง

ฟู่จาวหนิงพอเห็นเขากลับมา ก็หมุนตัวเข้าไปในกระโจมทันที ไม่พูดอะไรสักคำเดียว

เซียวหลันยวนคิดจะยกมือขึ้นปิดแผลเป็นพิษด้วยสัญชาตญาณ แต่ว่ามือของเขาเพิ่งยกขึ้น ฟู่จาวหนิงก็เข้าไปในกระโจมแล้ว ไม่เหลือบมองเขาเสียด้วยซ้ำ

เซียวหลันยวนเองก็แตะแผลเป็นพิษแล้ว พอแตะเข้าก็เจ็บปวดเหมือนถูกเข็มแทง

ก่อนหน้านี้ยังไม่เจ็บขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้ยังสามารถสวมหน้ากากได้ ตอนนี้เหมือนว่าจะสวมหน้ากากก็สวมไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ ทั้งใบหน้าเน่าเฟะไปหมด สวมหน้ากากเข้าไปจะทนไหวได้อย่างไรกัน?

แผลเป็นพิษนี้ทำให้เขาปวดใจขึ้นมาหน่อยๆ เขาคิดจะยกเท้าเดินเข้าไปบอกอะไรกับนางเสียหน่อย แต่ก็ก้าวไม่ออก

ตัวเขาเองก็ถูกสภาพเหมือนผีนี้ทำให้ตกใจเหมือนกัน ฟู่จาวหนิงเห็นใบหน้านี้ของเขาจะยังสงบได้อีกหรือ?

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน