อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 699

"อ๋องเจวี้ยน" ไป๋หู่เห็นเซียวหลันยวนเดินตามฟู่จาวหนิงไป ก็อดเรียกเขาขึ้นมาไม่ได้

แค่คิดก็รู้ว่าคุณหนูของพวกเขาจะออกไปทำอะไร แล้วอ๋องเจวี้ยนตามไปมันเหมาะสมหรือ?

เซียวหลันยวนชะงัก "ข้าไม่วางใจ จะคุ้มกันอยู่ห่างๆ"

ตอนที่ฟู่จาวหนิงตื่นขึ้นมาเขาก็สังเกตเห็นแล้ว จึงลุกขึ้นตามออกมาทันที เขาเดิมทีก็คอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของนางอยู่ตลอด

ที่นี่คือในป่าเขา กลางค่ำกลางคืน นางคนเดียวไปในกอหญ้า เขาเองก็ไม่ค่อยจะวางใจนัก

ไป๋หู่คิดว่าถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นสามีภรรยา เขาเองก้เหมือนจะไม่มีคุณสมบัติไปห้าม ยิ่งไปกว่านั้นเขาเองก็กังวลฟู่จาวหนิงด้วย จึงไม่ได้พูดอะไรอีก

แม้ว่าอ๋องเจวี้ยนสุขภาพตอนนี้จะย่ำแย่มากก็ตาม

เซียวหลันยวนรักษาระยะห่างไว้

ฟู่จาวหนิงจัดการภารกิจภายในเรียบร้อย ก็มองเห็นเขา แต่ก็ไม่พูดอะไร เดินผ่านข้างตัวเขาไป

"..." เซียวหลันยวนริมฝีปากขยับ แต่พอคิดถึงใบหน้าตนเอง ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรออกมาดี จึงทำได้เพียงเดินตามหลังนางอยู่เงียบๆ

ไป๋หู่เห็นพวกเขาคนหนึ่งนำหน้าอีกคนหนึ่งเดินตามกลับเข้ามา ก็ไม่ได้ถามอะไร ยื่นกระบอกไม้ไผ่ใบหนึ่งให้ฟู่จาวหนิง

"คุณหนูจาวหนิง น้ำเพิ่งต้ม ระวังลวกด้วย"

ฟู่จาวหนิงรับไป ไป๋หู่จัดการปูเบาะหนาๆ ผืนหนึ่งไว้ข้างกองไฟแล้ว ข้างๆ ยังมีกิ่งไม้ที่ขึงผ้าไว้กันลมด้วย

นางนั่งลงไป ดื่มน้ำเงียบๆ

เซียวหลันยวนยืนอยู่ครู๋หนึ่ง ก็เดินไปนั่งทางด้านไป๋หู่ มองนางข้ามกองไฟ

ไป๋หู่กำลังย่างปลาตัวหนึ่ง

"อ๋องเจวี้ยนจะกินด้วยไหม?"

เซียวหลันยวนส่ายหัว "ข้ายังไม่หิว"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน