อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 701

"เข้าใจผิด ก็เข้าใจผิดไปแล้วกัน" เซียวหลันยวนถอนหายใจ "ช่างเถอะ"

ชิงอีแทบจะไปต่อไม่เป็น

ไม่ใช่สิ ท่านอ๋อง อะไรคือช่างเถอะกัน?

เขาไม่เข้าใจท่านอ๋องขึ้นมาเสียแล้ว ท่านอ๋องก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่พวกมีนิสัยชักช้าอืดอาดนี่นา

แต่พอเซียวหลันยวนไม่คิดจะพูดต่อ เขาก็ไม่กล้าจะเอาแต่ถาม

พวกเขาในที่สุดก็มาถึงเขาอวี้เหิง

ระหว่างนี้ยังอ้อมพวกที่แอบติดตามมาหลายต่อหลายครั้ง ในที่สุดก่อนที่จะเข้าเขาอวี้เหิงจึงสลัดพวกเขาหลุดออกมาได้

"พวกเราต้องเร็วขึ้นหน่อยแล้ว เพราะพวกเขาเองก็อาจจะหาเขาอวี้เหิงเจอก็ได้"

เซียวหลันยวนรู้ว่าสลัดคนเหล่านี้ออกไปได้แค่ชั่วคราว แต่ว่าพวกเขาที่มีคนตั้งมากมายรถม้าอีกหลายคัน อย่างไรก็ต้องทิ้งร่องรอยไว้บ้าง คนเหล่านั้นถ้ายังหาต่อ จะช้าเร็วก็ต้องตามขึ้นมาได้อยู่ดี

สิ่งที่พวกเขาทำได้ ก็คือการเพิ่มความเร็วแล้วรีบหาสิ่งของให้เจอ

ในความเป็นจริงเซียวหลันยวนเองก็ไม่รู้ว่าสิ่งยืนยันสามชิ้นนี้เกี่ยวข้องกับสิ่งของอะไร แล้วจะทำให้เขาหาอะไรพบกันแน่

ไท่ซ่างหวงต้องเอาของมาซ่อนไว้ไกลถึงพันลี้นี้เพื่ออะไร

พวกเขาไม่ได้หยุดพัก พุ่งเข้าไปในเขาอวี้เหิงทันที

ตอนนี้ที่ตีนเขาอวี้เหิงกับช่วงกลางเขาเขียวขจีไปหมด ต้นไม้ใบหญ้าล้วนผลิใบเขียว แต่พอมองไปบนยอดก็ยังคงเห็นหิมะปกคลุมอยู่บางส่วน

ทิวทัศน์งามตามาก

พอเข้าเขาอวี้เหิงพวกเขาก็ล่าไก่ป่ากับกระต่ายป่ามาหลายตัว แล้วยังจับงูพิษร้ายแรงมาได้ตัวหนึ่ง ฟู่จาวหนิงก็เก็บศพงูเอาไว้สกัดพิษ

"ท่านอ๋อง ไม่มีตำแหน่งที่แน่นอนเลยหรือ?" ชิงอีพอเห็นเซียวหลันยวนมองแผนที่หนังแพะ ด้านบนก็ลงสัญลักษณ์ไว้เพียงเขาอวี้เหิง ไม่มีบ่งชี้ว่าอยู่จุดไหนของเขาอวี้เหิงเลย

"ไม่มี"

ไม่รู้ว่าเป็นสิ่งของอะไร

เขามองปิ่นปักผมที่ฟู่จาวหนิงรวบผมเอาไว้ชิ้นนั้นผาดหนึ่ง

นั่นคือสิ่งยืนยันชิ้นที่สอง

ฟู่จาวหนิงสัมผัสได้ว่าเขากำลังมองเข้ามา จึงมองๆ ดู จากนั้นก้ดึงปิ่นปักผมลงมา ยื่นไปให้เฉินซาน "ส่งออกไปหน่อย"

นางคิดว่าเซียวหลันยวนคงต้องการปิ่นปักผมเล่มนี้

เฉินซานรับเข้ามา ตอนที่จะส่งไปให้เซียวหลันยวน ฟู่จาวหนิงก็มองท่าทางของเขา ในสมองจู่ๆ ก็มีประกายแล่นวาบ เอ่ยออกมาว่า

"มีที่ไหนปลูกต้นเหมยอยู่หรือเปล่า?"

ปิ่นปักผมนี้มีดอกเหมยเก้าดอก จะเป็นการชี้ถึงตำแหน่งหรือเปล่า?

เซียวหลันยวนตะลึงงัน

ชิงอีกลับตาเป็นประกาย "ท่านอ๋อง ก็น่าจะเป็นไปได้อยู่นะ!"

เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีการชี้แนะ จนทำให้พวกเขาต้องหัวหมุนหากันไปทั้งภูเขาเหมือนแมลงวันไม่มีหัวหรอกกระมัง

"ที่คุณหนูจาวหนิงพูดก็มีเหตุผล ถึงอย่างไรเขาอวี้เหิงก็ใหญ่เสียขนาดนี้" ไป๋หู่เองก็เอ่ยขึ้นบ้าง

เซียวหลันยวนเองก็ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด "แบ่งออกเป็นสี่กลุ่ม ไปหาสถานที่ที่มีต้นเหมยปลูกไว้ โดยเฉพาะ..."

เขายังพูดไม่ทันจบ ฟู่จาวหนิงก็พูดขึ้นมาในขณะเดียวกันว่า "อาจจะมีต้นเหมยอยู่เก้าต้น!"

ดอกเหมยเก้าดอกบนปิ่นปักผม สถานที่นั้นจะมีต้นเหมยเก้าต้นไหมนะ?

พูดจบ นางก็มองไปทางเซียวหลันยวนโดยสัญชาตญาณ เขากำลังมองไปทางนางพอดี พอสายตาทั้งสองคนสบกัน ก็ผละออกจากกันอีก

ไม่ได้พูดอะไรมาตั้งนาน พวกเขาพบว่าตอนนี้ถ้าพูดขึ้นมาก็ดูไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไรนัก

คนแยกกันค้นหาอย่างรวดเร็ว

ฟู่จาวหนิงเอ่ยกับไป๋หู่ว่า "เจ้าไปหาต้นที่สูงหน่อยแล้วปีนขึ้นไปดู ดอกเหมยน่าจะบานไปแล้ว แต่ถ้าหากสามารถออกผลบ๊วยมาได้ล่ะ? ไปดูหน่อย"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน