อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 702

เซียวหลันยวนเห็นฟู่จาวหนิงวิ่งไปไวขนาดนั้น จนแทบจะตะโกนเรียกนางให้วิ่งช้าหน่อย เดี๋ยวจะหกล้ม!

แต่คำพูดติดอยู่ที่มุมปาก เขากลับกลืนกลับลงไป

ฟู่จาวหนิงยังวิ่งไม่ถึงข้างหน้าก็เริ่มนับจำนวนของต้นผลไม้เหล่านี้แล้ว

"หนึ่งสองสามสี่ห้าหกเจ็ดแปด"

ยังขาดอีกต้นหรือ?

นางขมวดคิ้ว

เซียวหลันยวนค่อยเดินมาจนถึงอีกด้านหนึ่ง มองนางผาดหนึ่ง เหมือนเดาได้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ พูดออกมาคำหนึ่ง

"ด้านหลังหินใหญ่นั่นยังมีอีกต้น"

ฟู่จาวหนิงมองออกไป แล้วก็เห็นเข้าจริงๆ

"เช่นนั้นก็เก้าต้น!"

นางร้องขึ้นอย่างยินดี

เซียวหลันยวนคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะบังเอิญขนาดนี้ เขาตอนนี้เองก็เชื่อสิ่งที่ชิงอีพูดไว้ก่อนหน้านี้ ที่บอกว่าฟู่จาวหนิงเป็นคนที่มีโชคคนหนึ่ง

เดิมทีคิดว่าเขาอวี้เหิงที่ใหญ่โตขนาดนี้ ค้นหาทั่วทั้งเขาก็ยังไม่รู้เลยว่าต้องใช้เวลานานสักเท่าไร เขากระทั่งคิดว่าอาจจะต้องใช้เวลาสักสิบวันครึ่งเดือนก็คงยังเดินแกร่วอยู่นั่นล่ะ

อันที่จริงก็คิดไม่ถึงเลยว่าพอมาถึงก็หาพบแล้ว

แค่นกตัวเดียวชี้นำให้นางหรือ?

เซียวหลันยวนมองท้องฟ้าผาดหนึ่ง และไม่รู้ว่าไท่ซ่างหวงรู้หรือไม่ว่าเขาจะรับพระชายาที่โชคดีขนาดนี้มาคนหนึ่ง แต่งนางเข้ามาถึงจะหาสิ่งของเจอ ดังนั้นจึงกำหนดรอให้เขาแต่งงานเสียก่อน พอพระชายาอยู่ข้างกายเขา ถึงค่อยนำสิ่งยืนยันสามชิ้นกลับมา

"น่าจะอยู่ที่นี่" เขาเอ่ยขึ้น

ฟู่จาวหนิงไม่หันหน้ากลับ แต่ประโยคนี้ฟังแล้วเหมือนจะบอกกับเขาว่า "เรียกคนทั้งหมดกลับมาเถอะ"

สถานที่นี้ดูแล้วไม่เล็กเลย แม้ว่าบริเวณรอบๆ จะถูกจำกัดไว้ แต่ว่าพวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร พอจะหาขึ้นมาก็ดูจะยากหน่อย

"ได้"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน