อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 703

เซียวหลันยวนยังคิดว่านางจู่ๆ ที่เห็นหน้าเขา แล้วจะถูกแผลเป็นพิษทำให้ตกใจเสียอีก ใจกระตุกขึ้นมาฉับพลัน

เมื่อครู่เขาเห็นนางหยิบกล่องใบนี้ขึ้นมาแนบข้างหู รู้สึกว่านางจะพบอะไรเข้า ดังนั้นจึงเดินเข้ามา คิดไม่ถึงว่านางจะตกใจสะดุ้งโหยงอย่างนี้

แล้วแบบนี้ยังคิดจะนอนคู่เคียงหมอนกับนางอีกหรือ?

ประเดี๋ยวประด๋าวคงทำเอานางสะดุ้งโหยงตลอดเวลาเลยกระมัง?

ฟู่จาวหนิงยืนมั่นคงแล้ว นางกลับไม่ได้คิดอะไรเยอะ

ตอนนี้หาสิ่งของสำคัญที่สุด ก่อนหน้านี้เขาเองก็พูดไว้แล้วนี่ ว่านี่คืองาน

"กล่องใบนี้ส่งเสียงลอดออกมาได้ ดังนั้นข้าจึงรู้สึกว่า ด้านในไม่แน่ว่าจะมีของอยู่ ก็แค่นั้น" ฟู่จาวหนิงส่งกล่องใบนั้นให้เขา

เซียวหลันยวนรับไป สูดปากขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ นิ้วมืองอเล็กน้อย

"เย็นมากหรือ?"

"อืม"

แม้จะเย็นมาก เขาก็ยังทำเหมือนนางก่อนหน้านี้ ยกมันขึ้นแนบหู ตั้งใจฟัง

แต่เขาก็ยังใช้หน้าอีกครึ่งที่ยังดีอยู่หันหาฟู่จาวหนิงด้วยสัญชาตญาณ

"เสียงอื้ออึง"

"ใช่ไหม? ท่านเองก็ได้ยิน" ฟู่จาวหนิงยื่นมือมารับกล่องใบนี้กลับไป ถึงอย่างไรเขาก็เย็นจนนิ้วแทบจะขาวซีดไปหมดแล้ว

"ของสิ่งนี้คงไม่ได้นำมาเพื่อยืนยันจุดตำแหน่งหรอกกระมัง?"

ฟู่จาวหนิงถือกล่องใบนี้เดินไปเดินมา หยิบมันขึ้นมาแนบข้างหู คอยฟังอยู่เป็นระยะ

ตอนที่นางเดินมาอยู่ด้านหน้าหินใหญ่สองก้อน เสียงที่ลอดออกมาจากในกล่องจู่ๆ ก็ดังขึ้นมาก เดิมทีเป็นแค่เสียงอื้ออึงของลมพัด ทว่าตอนนี้กลับเป็นเสียงหวีดหวิวราวกับลมกวาด

"หรือว่าจะเป็น?"

ฟู่จาวหนิงดีอกดีใจขึ้นมา หันหน้าหาเซียวหลันยวน "น่าจะเป็นที่นี่"

เซียวหลันยวนเองก็เดินเข้ามา มองๆ หินยักษ์สองก้อนตรงหน้า พอเห็นก็มองออกทันที หินสองก้อนนี้ไม่เหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ เพราะตรงกล้าเหมือนก่อตัวเป็นช่องประตูบานหนึ่ง ก้อนหนึ่งในนี้ด้านบนยังมีร่องรอยอีกด้วย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน