อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 704

เซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงถอยออกไป มองดูพวกเขาขึ้นหน้าไปพร้อมกัน เตรียมจะผลักหินยักษ์เปิดออก

"ระวังหน่อย เหมือนหินก้อนนี้จะไม่ค่อยมั่นคง อย่าให้ถูกทับเข้า"

ฟู่จาวหนิงดูกังวลหน่อยๆ เพราะหินก้อนนี้ใหญ่จริงๆ ปีนขึ้นไปนั่งได้หลายคนเลย

ก้อนที่พวกเขาจะไปผลักแม้จะดูเล็กลงหน่อย แต่ก็ยังใหญ๋โตอยู่

"จะผลักให้เคลื่อนที่ได้ไหม?"

ฟู่จาวหนิงมองแล้วยังสงสัยหน่อยๆ

หินก้อนใหญ่ขนาดนี้ ลำพังพวกเขาจะผลักได้หรือ?

ชิงอีได้ยินคำพูดนาง ก็ถูฝ่ามือ เอ่ยเตือนขึ้นว่า "พระชายา เป็นเพราะตอนนี้ท่านอ๋องใช้วรยุทธ์ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นด้วยกำลังภายในของท่านอ๋อง สามารถผลักหินก้อนนี้ออกได้แน่นอน"

หรือก็คือ กำลังภายในของเซียวหลันยวนนั้นลึกล้ำมาก

เมื่อครู่เขาก็ไม่ได้คิดจะลองดูอยู่หรือไรกัน?

"แล้วถ้าตอนนั้นเจ็บหน้าอก หรือเลือดลมไหลย้อน จนพิษระงับไม่อยู่ ข้าก็ไม่มียาจะให้เขาหรอกนะ" ฟู่จาวหนิงไม่มองเซียวหลันยวน แต่คำพูดคือพูดกับเขาอยู่

"ข้าจะไม่ขยับ ฟังคำกำชับของหมอ" เซียวหลันยวนสีหน้าจริงจัง

ฟังคำกำชับของหมอเป็นคำที่ฟู่จาวหนิงพูดอยู่ตลอด ตอนนี้พวกเขาเองก็จดจำไว้ในใจแล้ว

"พระชายา ข้าแค่จะบอกว่ากำลังภายในของท่านอ๋องร้ายกาจมาก แต่ไม่กล้าให้ท่านอ๋องลงมือหรอก" ชิงอีรีบเรียกให้องครักษ์คนอื่นลงมือ

คนหลายคนล้อมอยู่ข้างๆ หินยักษ์ พอโดนการร่วมแรงร่วมใจกันเข้าไป หินยักษ์ก้อนนั้นก็ขยับขึ้นทีละนิดแล้วจริงๆ

"ขยับแล้ว"

เฉินซานเองก็รีบเบียดตัวเข้ามา ถ้าเรื่องออกแรงเขาก็ยังพอไหวอยู่

"อีกรอบ หินก้อนนี้หนักกว่าที่พวกเราคาดการณ์ไว้ ออกแรงอีกหน่อย"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน