อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 705

ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนสบตากันผาดหนึ่ง ล้วนมองกันอย่างไม่เข้าใจ

ดูท่าในกล่องใบนั้นเดิมทีจะใส่น้ำยาสีน้ำเงินเอาไว้ พอใส่เข้าไป กล่องก็จะถูกบีบจนแตก น้ำยาด้านในถึงไหลออกมา

แต่การออกแบบเช่นนี้มีความหมายอะไร?

ยิ่งไปกว่านั้น ด้านในหินยักษ์ก้อนนี้ยังทำกลไกเอาไว้เช่นนี้อีก นี่จะยอดเกินไปแล้วกระมัง

"ดูหน่อย" เซียวหลันยวนเองก็เข้ามาแล้ว บนหินที่ถูกน้ำสีน้ำเงินไหลผ่านไป ค่อยๆ ปรากฎตัวอักษรหลายบรรทัดขึ้นมา

"เอ๋?"

ฟู่จาวหนิงเองก็เห็นแล้ว

น้ำยาพิเศษชนิดนี้มีไว้ทำให้อักษรบนกำแพงปรากฎออกมาหรือ? และถ้ามองไม่เห็นตัวหนังสือ ก็คงจะพบเบาะแสอื่นได้ลำบากแล้วจริงๆ

อักษรบรกำแพงหินดูอ่อนช้อยมาก ราวกับเป็นลายมือของหญิงสาว

รอจนอักษรทั้งหมดปรากฎออกมา ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนก็เข้าไปอ่านพร้อมกัน

แต่ตอนที่มองเห็นอักษรบนนั้น สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที

"อายวนหลานชายข้า"

คำเรียกด้านหน้าสุด ทำให้ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนอย่างประหลาดใจ "ต่อให้ไท่ซ่างหวงเป็นคนเขียน คำเรียกนี้ก็ไม่ถูกต้องไหม?"

ไท่ซ่างหวงเป็นพ่อแท้ๆ ของเขานะ

"นี่ไม่ใช่ลายมือเขา" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงขรึม

"ไม่ใช่หรือ?"

พวกเขาอ่านต่อไป

"ร้อยปีก่อน เคยมีแคว้นเล็กแคว้นหนึ่ง แม้จะเล้ก แต่ก็มั่งคั่งไร้ใดเทียม ชื่อว่าแคว้นตงฉิง ตงฉิงมีหญิงสาวเป็นจักรพรรดินีมาตลอด ข้าคือจักรพรรดินีองค์สุดท้ายของตงฉิง เซวียนหยวนซือ"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน