อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 717

ท่านผู้เฒ่าเสิ่นรับยาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจไป จากนั้นก็มองเสิ่นเสวียน

นี่เพิ่งจะเข้าบ้านไม่นาน ก็พูดถึงหญิงสาวที่ชื่อฟู่จาวหนิงนี้มาหลายรอบแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังดูยกย่องนางอย่างมากด้วย

ราชวงศ์ก็ยังหาของเช่นนี้ไม่ได้?

"ลูกกลอนคุ้มครองหัวใจในราชวงศ์นั้นล้ำค่ามาก ปกป้องหัวใจคุ้มครองหัวใจ รากฐานแห่งชีวิต ดังนั้นยาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจของราชวงศ์ต้าชื่อ จึงเป็นสิ่งที่สมาคมหมอใหญ่ร่วมมือกับหมอหลวงออกรวบรวมวัตถุดิบยาล้ำค่ามาจนครับจึงจะสกัดออกมาได้ หนึ่งเม็ดมูลค่ามากมายเหลือคนา ถ้าหากลุกกลอนคุ้มครองหัวใจของแม่นางฟู่นี้ยังดียิ่งกว่าของราชวงศ์ นั่นก็ราคาแพงมากเลยนะ"

ท่านผู้เฒ่าทอดถอนใจออกมาเสียงหนึ่ง

ยาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจของราชวงศ์ แตกต่างอย่างมากกับยาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจของโรงหมอธรรมดาทั่วไป นี่มันแพงมากเลยจริงๆ

"ถูกต้อง ทั้งแพงและล้ำค่ามาก ตอนที่ขาออกมานางสกัดไว้ได้เพียงหกเม็ด แบ่งให้ข้ามาสามเม็ด"

ตอนที่เสิ่นเสวียนพูด น้ำเสียงกับสีหน้าดูมีความภาคภูมิใจอยู่

สามเม็ดที่เหลือ ฟู่จาวหนิงเก็บไว้ให้ผู้เฒ่าฟู่สองเม็ด ให้เซียวหลันยวนเม็ดหนึ่ง

ดังนั้น ตัวตนฐานะเขาจึงสำคัญอยู่

สำคัญกว่าเซียวหลันยวนเสียอีก

"จริงหรือ?" ท่านผู้เฒ่าเสิ่นแม้ในใจจะยังหนักอึ้ง แต่ในอดีตเขาก็เห็นลูกชายตนเองมีสีหน้ามีชีวิตชีวาเช่นนี้น้อยมาก พอเห็นท่าทางของเขา ในใจท่านผู้เฒ่าก็ดูปลื้มอกปลื้มใจ แล้วยังอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกด้วย

ไม่ว่ายาลูกกลอนคุ้มครองหัวใจนี้จะดีกว่าของราชวงศ์หรือไม่ แม่นางฟู่ที่ทำให้เสิ่นเสวียนเป็นเช่นนี้ได้ถือว่าหาได้ยากมาก

ยิ่งไปกว่านั้น ท่านผู้เฒ่าเองก็เชื่อสายตาของลูกชาย เขามีสายตามองคนสูงมาก แม่นางที่ทำให้เขาพูดถึงอยู่บ่อย จะต้องเป็นคนที่มีอยู่น้อยถึงน้อยมากแน่ๆ

ดังนั้น ท่านผู้เฒ่าจึงเทลูกกลอนคุ้มครองหัวในเม็ดนี้กลืนลงไปในปากอย่างไม่ลังเล

"หวานๆ ขมๆ ท่านพ่ออย่ากลัวขมค่อยๆ เคี้ยวแล้วกลืนลงไป"

"ไม่กลัว ไม่กลัวขม"

ท่านผู้เฒ่าเสิ่นพอได้ยินคำของเขา ก็เคี้ยวทันที แล้วก็หวานขมจริงๆ แต่ก็ยังมีรสชองโสมอยู่อ่อนๆ เป็นรสยาที่หอมหวานปนขมเล็กน้อย กินไม่อยากเลย

"ท่านแม่ถ้าตื่นแล้ว ก็ให้นางกินด้วยเม็ดหนึ่ง"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน