อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 729

ฟู่จาวหนิงอยากจะบอกเขาว่าจะไปงานประชุมหมอใหญ่ แต่ก็รู้สึกว่าตอนนี้ยังไม่จำเป็นต้องพูด รอตอนจะไปแล้วค่อยบอก ตอนนี้พูดขึ้นมาจะกลายเป็นเหมือนนางพาเรื่องคุยกับเขา

พวกเราตลอดทางนี้ก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไร

เซียวหลันยวนหลังจากถามไปสองคำพอเห็นนางไม่พูดอะไรอีก ก็ไม่รู้ว่าควรจะไปต่ออย่างไร

"พอผ่านภูเขานี้ พวกเราสามารถพักที่เมืองชิงเหยาด้านล่างภูเขานี้สักคืนหนึ่งได้ พรุ่งนี้ค่อเดินทางต่อ"

"ได้"

ฟู่จาวหนิงไม่มีความเห็นต่าง

พวกเขาเองก็เข้าเมืองกินอาหารร้อนๆ ป้อนอาหารให้ม้าแล้วให้ม้าได้พักผ่อนบ้างเหมือนกัน นอนบนเตียงดีดีสักคืนหนึ่ง

ตอนที่พวกเขาผ่านเมืองชิงเหยาครั้งที่แล้วไม่ได้เข้ามาหยุดพัก ตอนนั้นทำเพื่อสะบัดพวกคนที่แอบตามมาเหล่านั้นออก

พอถึงช่วงพลบค่ำ ขบวนก็เข้าไปในเมืองชิงเหยา

ที่นี่ถือว่าเป็นเมืองที่ค่อนข้างใหญ่อยู่ เพราะอยู่ที่ตีนเขาชิงเหยา รอบด้านมีทางให้ไปทั้งหมด ถือเป็นตำหน่งที่เชื่อมต่อได้ทุกทิศทาง ดังนั้นเหมืองชิงเหยาจึงค่อนข้างใหญ่ ยิ่งไปกว่านันยังคึกคักอีกด้วย

พวกเขากำลังเข้าเมืองทันประตูเมืองปิดพอดี

คนตั้งมากมาย รถม้าอีกหลายคัน ก็ยังดึงดูดสายตาผู้คนอยู่

แต่พวกองครักษ์อย่างชิงอีกับไป๋หูดูแล้วก็สูงใหญ่ดูน่าเกรงขาม ไม่น่าไปหาเรื่องด้วย พอเห็นรถม้ามากขนาดนี้ก็รู้ทันทีว่าตัวตนฐานะไม่ธรรมดา ดังนั้นจึงไม่มีใครสายตาคับแคบพุ่งเข้ามาหาเรื่อง

"ท่านอ๋อง" ชิงอีเข้ามารายงานเสียงต่ำที่ข้างรถม้า "เมืองชิงเหยาไม่มีโรงเตี๊ยมที่จะให้พวกเราทั้งหมดพักได้ ดังนั้นต้องหาโรงเตี๊ยมที่อยู่ไม่ห่างกันนักแล้วแยกกันเข้าพัก"

"อืม"

ฟู่จาวหนิงได้กลิ่นหอมหวานบนรถม้า จงเลิกม่านออกมองไปยังแผงร้านข้างทางที่มีควันอบอวล และหิวขึ้นมาทันที

ยิ่งไปกว่านั้นร้านเหล่านั้นล้วนเป็นร้านขายของกินมากระจุกรวมกันอยู่ นางจึงคิดว่าจะซื้อของกินกลับไปให้ท่านปู่เสี่ยวเฟยและอันอันชิมพอดี ไม่เช่นนั้นออกมาตั้งนานเกือบสามเดือนนี้ ก็ไม่ได้หาอะไรติดไม้ติดมือกลับไปเลย

จะเอาแต่วัตถุดิบยากลับไปอย่างเดียวไม่ได้

"หยุดรถ"

เฉินซานหยุดรถ ฟู่จาวหนิงกระโดดลงจากรถม้า "เดี๋ยวข้าเดินถนนไปแล้วกัน จะหาซื้อของเสียหน่อย"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน