อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 730

ซื้อครั้งนี้ดูถือไม่ค่อยไหว

พวกของไป๋หู่หิ้วของเต็มสองไม้สองมือ

นางหันหน้าไปอีกร้านหนึ่ง ผลคือมีคนเดินเข้ามาพอดี ทั้งสองฝ่ายเกือบจะชนกัน

ถ้าไม่ใช่ฟู่จาวหนิงปฏิกิริยาฉับไว ฉากหลบอย่างรวดเร็ว คงได้ชนกับอีกฝ่ายไปแล้วแน่ๆ

"ไม่มีตาเลยหรือ?"

อีกฝ่ายตะคอกขึ้นมาอย่างหยาบคาย

ฟู่จาวหนิงพอได้ยิน เสียงนี้คุ้นหูเหลือเกิน

พอเงยหน้ามองไป อีกฝ่ายก็มองเห็นนาง ทันใดนั้นก็ดีอกดีใจร้องขึ้นมา "ลูกพี่หนิง"

ฟู่จาวหนิงกุมหน้าผาก

นี่มันดวงอะไรกัน?

นางเพิ่งจะคิดถึงลู่ทงกับเจิ้งหยาง คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอพวกเขาที่นี่เสียแล้ว

"พวกเจ้าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กัน?"

ลู่ทงเบะปาก เกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

"ลูกพี่หนิง พวกเราหาท่านมาตั้งนาน ตอนนั้นได้ยินว่าท่านกับอ๋องเจวี้ยนออกจากเมืองหลวง พวกเราคิดจะติดตามไป คิดว่าระหว่างทางอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง ผลคือตามไปไม่ทัน จนคลาดกับพวกท่านไป"

ฟู่จาวหนิงหมดคำจะพูด แทบไม่กล้าที่จะเชื่อ

"เจ้าอย่าบอกนะ ว่าพวกเจ้าออกจากเมืองหลวงมาสองเดือนกว่าแล้วยังไม่ได้กลับเข้าไป?"

"เดิมทีพวกเขาก็ตามมาด้วยกัน แต่เพราะหาพวกท่านไม่เจอมาตลอด พวกเขาเลยกลับกันไปก่อน ข้ากับเจิ้งหยางไม่ค่อยสบายใจ เลยออกค้นหามาตลอด หลายวันก่อนจึงคิดจะกลับ วันนี้ตอนบ่ายเพิ่งมาถึงเมืองชิงเหยา"

ลู่ทงดูดีอกดีใจมาก แต่ก็รู้สึกขายหน้าหน่อยๆ "คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอกับลูกพี่หนิงที่นี่!"

เจิ้งหยางลูบจมูก "ลูกพี่หนิง ข้ากับลู่ทงเดิมทีก็ยังคิดนะ ต่อให้หาพวกท่านไม่เจอ ระหว่างทางคอยจับตาดูว่ามีคนคดจะลอบโจมตีพวกท่านไหมให้ได้ก็ยังดี"

ดังนั้นพวกเขาจึงคอยโยกไปโยกมาอยู่ตลอด พอรู้สึกว่าฟู่จาวหนิงกับอ๋องเจวี้ยนจะผ่านไปที่ไหนก็จะออกไปดู

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน