อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 731

731 /2581

"คุณหนู ถ้าอย่างนั้นกลับโรงเตี๊ยมกันก่อนเถอะ" พวกของไป๋หูไม่ค่อยวางใจ

ลู่ทงเอ่ยว่า "ลูกพี่หนิงยังซื้อของไม่จุใจเช่นนั้นพวกเราจะไปเป็นเพื่อนนางเอง ที่นี่พวกเราเดนิมาจนปรุนแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง "

"ไม่เป็นไร พวกเจ้าเอาของกลับไปก่อนเถอะ หรือไม่ก็เจ้าให้พวกเขานำกลับไป เจ้าอยู่ที่นี่ก็ได้" ฟู่จาวหนิงพูด

ไป๋หู่นึกถึงฝีมือของนาง จากนั้นก็นึกถึงตอนที่ออกเดินทางทั้งไปและกลับ มีแต่ถนนหนทางบนภูเขา ไม่มีความคึกคักสัญจรแบบในเมืองให้นางได้เดินได้ชมเลย จะผ่อนคลายเสียหน่อยก็ยากลำบากจริงๆ นั่นล่ะ

เขาพยักหน้า นำสิ่งของส่งให้องครักษ์คนอื่น ให้พวกเขากลับโรงเตี๊ยมไปปก่อน ส่วนตนเองกับพวกลู่ทงเจิ้งหยางจะเดินเป็นเพื่อนกับฟู่จาวหนิงต่อ

"ได้ยินว่าใกล้ๆ จวนนี้มีร้านขายขนมแปดสมบัติอยู่" ลู่ทงบอกกับฟู่จาวหนิง "เลื่องชื่ออย่างมาก ขนมแปดสมบัติที่ครัวหลวงทำก็ยังไม่อร่อยเท่าของพวกเขาเลย ยิ่งไปกว่านั้นผลไม้ที่พวกเขาใช้ก็ยังหอมหวานกว่า รสชาติสัมผัสก็ไม่เหมือนกัน มีคนไม่น้อยที่เดินทางไปซื้อโดยเฉพาะเลยด้วย"

"ขนมแปดสมบัติ? ปู่ของข้าน่าจะชอบนะ อยู่ที่ไหน ไปดูหน่อย"

ฟู่จาวหนิงสนใจขึ้นมา

อันที่จริงนางก็ยังไม่อยากจะไปเจอหน้าเซียวหลันยวน ตอนนี้นางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเซียวหลันยวนดี

ทางที่ดีกินจากด้านนอกให้เสร็จแล้วค่อยกลับไป พอกลับไปอาบน้ำแล้วก็เข้าห้องนอนเลย จะได้ไม่ต้องไปนั่งมองหน้าเขาอีก

"ข้าไปถามทางก่อน" ลู่ทงพุ่งออกไปถามทางอย่างดีอกดีใจ

พูดถึงขนมแปดสมบัติของเมืองชิงเหยาเจ้านี้ จะต้องมีคนรู้จักแน่นอน

เป็นไปตามคาด เพียงไม่นานเขาก็ถามทางเรียบร้อย เข้ามาชี้ทางให้ฟู่จาวหนิง"ลูกพี่หนิง อ้อมซอยตรงหน้านี้ไป แล้วจะเห็นถนนหินดำเส้นหนึ่ง เดินจนสุดแล้วเลี้ยวขวาก็เจอแล้ว"

พวกเขาเดินเข้าไปในซอยนั้น

พอเข้าไป ไป๋หู่ก็รู้สึกไม่ถูกต้อง

ด้านนอกมีคนเดินเข้าเดินออกขวักไขว่ แต่พอหมุนเข้าถนนเส้นนี้ กลับเงียบวิเวกขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้นในซอยก็ยังมึดทึม ข้างๆ ปลูกต้นไม้ไว้ ต้นไม้ก็สูงใหญ่หนาแน่น ดูเหมาะที่จะซุ่มโจมตตีเสียเหลือเกิน

"คุณหนู"

ไป๋หู่คิดจะเตือนฟู่จาวหนิง ฟู่จาวหนิงก็ยืนนิ่งไปแล้ว

ลู่ทงไม่รู้สึกถึงอะไรเลย ยังคงเดินหน้าต่อ พูดกับฟู่จาวหนิงไปด้วย

"ลูกพี่หนิง ท่านกลับเมืองหลวงครั้งนี้ น่าไม่ไปไหนอีกแล้วกระมัง"

"ลู่ทง" ฟู่จาวหนิงเรียกเขาคำหนึ่ง เจิ้งหยางมาหยุดยืนอยู่ข้างนางก่อนแล้ว