อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 732

"อะไรนะ?"

ลู่ทงกับเจิ้งหยางสบตากัน

พวกเขามีอะไรต้องให้คนอื่นมาซุ่มโจมตีกัน?

"อย่าลืมว่าตอนอยู่บนเขาเมฆอรุณก็มีคนคิดจะเอาชีวิตพวกเจ้า"

นั่นก็จริง!

ลู่ทงกับเจิ้งหยางก็หน้าเปลี่ยนสีไปแล้ว "เช่นนั้นลูกพี่หนิงไม่ต้องสนใจพวกข้า ออกไปก่อนได้เลย"

ตอนนี้ข้างกายฟู่จาวหนิงมีคนเพียงคนเดียว อีกฝ่ายยังไม่รู้ว่ามีคนมากเท่าไร อันตราย พวกเขาจะให้นางต้องมาติดร่างแหไม่ได้

"แต่ว่าต่อมาคนเหล่านี้ที่มาด้านหลัง กลับเข้ามาหาข้าน่ะ ยังออกไปไม่ได้หรอก"

ฟู่จาวหนิงมองไปทางคนที่มาขวางไม่ให้พวกเขาถอยออกไปเหล่านั้น คนเหล่านี้พอเข้ามา สายตาก็จับจ้องบนตัวนาง ไม่ได้มองพวกลู่ทงเลย ดังนั้นนางจึงพิจารณาว่าคนเหล่านี้เข้ามาหานาง

หรือก็คือ ตอนนี้ในซอยนี้ รวมพวกเขาแล้วมีอยู่ถึงสามฝ่าย

ถ้าหากนางสามารถให้พวกเขาตีกันขึ้นมา

แต่ไม่นานนางก็สลัดความคิดนี้ทิ้งไป อีกฝ่ายเป้าหมายแตกต่างกัน เป็นไปไม่ได้ที่จะตีกันขึ้นมา ก็ดูเป็นไปได้ว่าจะร่วมมือกันก่อน

"สหายข้างหน้านั่นน่ะ เป้าหมายของพวกเราคือหญิงสาวคนนี้" คนที่ปากซอยเอ่ยเสียงขึ้นมาก่อน

พวกเขาเหมือนจะมองสถานการณ์ตอนนี้ออกแล้ว

คนบนต้นไม้ไม่พูดอะไร

พวกเขาชักกระบี่ออกมาพร้อมกัน เดินบีบไปทางฟู่จาวหนิง

ไป๋หู่มาขวางไว้ด้านหน้าฟู่จาวหนิง สีหน้าไร้อารมณ์

อีกฝ่ายมีทั้งหมดหกคน เขาก็ไม่แน่ว่าจะรับมือไม่ไหว

"คุณหนู หาโอกาสหนีก่อน" เขาเอ่ยกับฟู่จาวหนิงเสียงต่ำ

ลู่ทงกับเจิ้งหยางก็ดูเศร้าขึ้นมามาก พวกเขาหลังจากเข้าพักที่โรงเตี๊ยมก็ออกมาหาอะไรกิน ดังนั้นจึงไม่ติดอาวุธอะไรมาเลย

ทั้งสองคนก็แค่ออกมาเที่ยวเตร่ตามถนนเหมือนสมัยที่อยู่ในเมืองหลวง คิดจะไล่กินให้หมดไปทั้งถนนเลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน